พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 426

ตอนที่ 426 แอบไปตำหนักซีเวย

หลีโม่พูดว่า “ข้ารู้ แต่ถ้าฮ่องเต้หาย ความลำบากใจของเราก็จะสามารถคลี่คลาย ถึงตอนนั้นเจ้าก็สามารถวางภาระลงได้แล้ว”

หากฮ่องเต้ยังมีพระชนม์อยู่ องค์รัชทายาทกับอ๋องหนานหวยก็จะไม่เป็นพิษเป็นภัย ต่อให้อ๋องหนานหวยไม่ตายใจ ยังไงคนนั้นก็เป็นฮ่องเต้อยู่แล้ว ครองราชย์มาตั้งหลายปี เป็นที่รักใคร่ของประชาชน ไม่เหมือนกับซือถูเย้นที่มีอำนาจและตำแหน่งเพียงแค่รักษาการชั่วคราว

เขาไม่ตายใจแล้วจะทำยังไงได้?

อีกอย่าง ฮ่องเต้หายดีแล้วกลับมาครองอำนาจ อ๋องหนานหวยก็ทำได้เพียงกลับไปยังแดนหนานโก๋ว อย่างน้อยภายในสามถึงห้าปีก็คงจะทำอะไรไม่ได้ นางก็จะมาเวลาสามถึงห้าปีนี้ คิดค้นหาวิธีแก้พิษ

ซือถูเย้นยังคงไม่เห็นด้วย เขาไม่เคยกลัวคนอื่นจะเอาไปนินทา และก็ไม่กลัวใครมาต่อว่า แต่เขาไม่สามารถให้หลีโม่เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้

“ซือถู ให้ข้าเข้าวังเถอะ อย่างน้อยก็ให้ข้าดูอาการของพระองค์ หากข้าสามารถรักษาได้ค่อยขอเข้ารักษา หากไม่ได้ ข้าก็จะปล่อยวาง” หลีโม่พูดอย่างขอร้อง

ซือถูเย้นถามว่า “ได้ เจ้าพูดมาสิว่าเจ้ารู้จักแผลเป็นหน้าผีมากน้อยแค่ไหน”

หลีโม่ส่ายหัว “แผลเป็นหน้าผีตามที่ข้าเข้าใจ เป็นโรคชนิดหนึ่งที่ข้าเคยรักษา แต่ข้าไม่รู้ว่าใช่อันเดียวกันไหม ส่วนที่เจ้าบอกว่าหน้าคนเล็กๆที่ปรากฏตรงแขน อันนี้ข้าต้องถามก่อนว่าเมื่อก่อนเคยมีแบบนี้ไหม หรือเพียงเพราะว่าพวกเจ้าไม่รู้จัก”

“ใบหน้าเล็กๆนั่นก็คือแผลเป็นหน้าผีไง เป็นโรคแผลเป็นหน้าผี ร่างกายเป็นปาน แล้วยังปรากฏใบหน้าคน” หมอหลวงพูดกับซือถูเย้นแบบนี้ ซือถูเย้นไม่เข้าใจเกี่ยวกับอาการป่วยต่างๆ ดังนั้นจึงพูดตามที่หมอหลวงบอก

“มีประวัติข้อมูลการป่วยของหมิงฮ่องเต้ฮ่องเต้องค์ก่อนไหม? ข้าอยากดู” หลีโม่ถาม

“มี ในห้องหนังสือมีเอกสารของราชวงศ์ก่อนมากมาย ล้วนมีขุนนางบันทึกไว้ อาจไม่เป็นความจริง แต่ก็ครบครัน”

เหล่าขุนนางบันทึก ข้อมูลกว่าครึ่งเป็นการบันทึกตามคำสั่ง แต่ก็ยังมีขุนนางตงฉิน จะแอบเขียนข้อมูลตามจริงแล้วเผยแพร่ออกไป

หวังเพียงว่าขุนนางที่บันทึกข้อมูลพวกนี้ อิงเขียนบันทึกตามความเป็นจริงของประวัติศาสตร์

ทั้งสองกลับมายังห้องหนังสืออีก หาประวิติของหมิงฮ่องเต้ออกมา

ในหน้าสุดท้ายเขียนบันทึกไว้ว่า ใบหน้าของหมิงฮ่องเต้มีปานแดง และตรงหน้าท้องก็มีแผลรูปหน้าคน ใบหน้าเล็กๆมีตาปากจมูกครบ ไม่มีหู ปากยังอ้าได้ด้วย เหมือนดั่งผีน้อย

“ไม่ใช่เป็นตรงหูนี่ เป็นตรงท้อง” หลีโม่พูด

ซือถูเย้นหันไปดู “อ้อ ตามที่ประชาชนเล่าขานกัน บอกว่าเป็นที่ข้างหู”

“นอกจากนี้แล้ว ประชาชนยังมีบันทึกอะไรไว้เกี่ยวกับแผลเป็นหน้าผีอีกไหม?”

“เคยถามหมอหลวงกับกรมฮุ่ยหมิน ล้วนบอกว่าไม่มี แต่มีผู้หญิงที่มีปานแดง แต่ผู้หญิงที่มีปานแดงพวกนั้นต่างก็ไม่มีหน้าผี” ซือถูเย้นพูด

หลีโม่เงียบไปพักหนึ่ง แล้วก็เปิดดูประวัติการป่วยของหมิงฮ่องเต้อีก ข้างในมีบันทึกไว้ไม่มาก หมิงฮ่องเต้ก็ไม่สวรรคตด้วยโรคนี้ แต่โดนคนฆ่าจนสิ้นพระชนม์

“ซือถู ข้ายังคงอยากเข้าวังไปดูก่อน” หลีโม่ขอร้องอีกครั้ง

ซือถูเย้นเห็นท่าทางนางแน่วแน่ รู้ว่ายังไงก็ลบล้างความตั้งใจของนางไม่ได้แน่ จึงพูดว่า “ได้ ในเมื่อเจ้าอยากไป งั้นก็ไปคืนนี้ อย่าให้ท่านแม่รู้ แต่เจ้าต้องปลอมตัวก่อน ปลอมเป็นคนใช้ของข้า อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าเคยเข้าไป”

“ได้” หลีโม่ตอบ

ซือถูเย้นสั่งให้จื่นเฉิงไปเอาชุดคนใช้มาหนึ่งชุด หลีโม่เปลี่ยนชุด แล้วเอาถ่านมาถูบนใบหน้า ทาสีดำบางๆบนใบหน้า ทำให้ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงขึ้นมาทันที

ทั้งสองเข้าวัง ซือถูเย้นให้หลีโม่ก้มหน้าถือกล่องโสมจีนเดินตามเข้าไป

ปกติซือถูเย้นไม่เคยพาใครเข้าไปด้วย ดังนั้นองครักษ์ลับของตำหนักซีเวยจะไม่สนใจ แต่ตอนนี้เขาพาคนเข้าไปด้วย องครักษ์ลับจึงห้ามไม่ให้เข้า

ซือถูเย้นพูดขึ้นเสียงดังว่า “ถอยไป คนของข้าเจ้าก็กล้ามาห้ามหรือ?”

องครักษ์ลับพูดอย่างเคารพว่า “ท่านอ๋อง ฮ่องเต้มีคำสั่ง ห้ามไม่ให้คนนอกเข้าไป ท่านอ๋องเคยได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้สามารถเข้าไปได้ แต่ไม่สามารถพาคนอื่นเข้าไปได้”

ซือถูเย้นพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ถ้าข้ายืนยันที่จะพาเข้าไปล่ะ?”

องครักษ์ลับรู้สึกตัดสินใจไม่ถูก “นี่...”