พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 430

ตอนที่ 430 เจ้าก็ถูกพิษหรือ

มามาเห็นซุนฟางเอ้อร์เดินกลับไปอย่างร่างไร้วิญญาณ จึงเปิดประตูเข้าไป

“พระฉายา นางจะเชื่อไหม?” มามาถาม

หลีโม่พูดอย่างเรียบเฉยว่า “นางจะเชื่อ นางถูกพิษแล้วจริงๆ ข้าไม่ได้หลอกนาง ไปบอกเตาเหล่าต้า จับตามองดูนางทุกฝีก้าว”

“พระฉายาวางยาแล้วจริงๆหรือ?” มามาตกใจ

“ใช่ พิษแบบนี้ใช้หนอนพิษในศพของหานชีงชีวอบแห้งบดเป็นผง บวกกับพิษใหม่ตัวอื่น คืนนี้ นางจะรู้เอง” หลีโม่พูดด้วยแววตาเยือกเย็น

“จริงหรือ? พระฉายาช่างเก่งกาจมากจริงๆ” มามาดีใจ ที่จริงช่วงนี้มีแต่โดนคนกดขี่บังคับ ทุกคนต่างก็ใกล้หมดความอดทนแล้ว คิดไม่ถึงว่าพระฉายาจะลงมือได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ตอบโต้กลับไปได้ทันที

หลีโม่นั่งลง แววตาอาฆาต “นางลงมือกับข้า ข้ายังอดทนได้ ลงมือกับผู้ชายของข้า ข้าก็จะเอาคืนให้ตายกันไปข้างหนึ่ง”

และที่สำคัญที่สุดนางรู้ว่าพิษท่งหมิงมีวิธีถอนพิษ แสดงว่าไม่มียาถอนพิษ การถอนพิษไม่ใช่ใช้วิธีทานยา

เมื่อตอนที่ซุนฟางเอ้อร์พูดอยู่ นางหลุดปากพูดออกมา

ซุนฟางเอ้อร์มาถึง นางก็บอกว่าจะฆ่านาง ทำให้นางสับสนก่อน แล้วค่อยใช้กำยานหอมทำให้นางกระสับกระส่าย นางก็จะหลงกลเอง

หลังจากที่ซุนฟางเอ้อร์กลับไปแล้ว กุ้ยไท่เฟยก็ถามนางถึงจุดมุ่งหมายที่หลีโม่เรียกนางไป ซุนฟางเอ้อร์พูดว่า “นางวางยาพิษข้า”

“เจ้ายังสามารถโดนนางวางยาพิษได้?” กุ้ยไท่เฟยถามอย่างไม่อยากเชื่อ

“โดนนางหลอก ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก” ซุนฟางเอ้อร์กัดฟันพูด

“เจ้าถูกพิษอะไร?” อ๋องหนานหวยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ถามอย่างมืดมน

“ไม่รู้ ถึงตอนนี้ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร นางบอกว่าคืนนี้จะรู้เอง” ซุนฟางเอ้อร์โกรธเกลียดอย่างที่สุด การใช้ยาพิษเป็นสิ่งที่นางชำนาญที่สุด คิดไม่ถึงว่าจะถูกเล่นงานโดยวิธีที่ตนเองชำนาญที่สุด

“เจ้าสามารถถอนพิษได้ไหม?” อ๋องหนานหวยถาม

“นางวางยาพิษทั้งที ก็คงไม่สามารถถอนได้ง่ายๆหรอก”

“ข้าช่วยเจ้าหาหมอมาช่วยเจ้าถอนพิษ” ใบหน้าขาวสะอาดของอ๋องหนานหวยหม่นหมอง และหางตาก็แฝงความผิดหวังอย่างลึกๆ เหมือนจะคิดไม่ถึงว่าซุนฟางเอ้อร์จะใช้การไม่ได้ถึงขนาดนี้

“ขอบคุณท่านอ๋อง ไม่เป็นไร” ซุนฟางเอ้อร์พูดว่า “หากเป็นพิษที่แม้แต่ข้ายังถอนไม่ได้ หมอในเมืองหลวงก็ไม่มีทางสามารถถอนได้”

“ต่อไปเจ้าจะทำอะไรก็ระวังหน่อย วันนี้ที่จริงเจ้าก็ไม่ควรไปหานาง” อ๋องหนานหวยพูดอย่างไม่พอใจ

ซุนฟางเอ้อร์เงยหัวขึ้น น้ำเสียงราบเรียบ “ใช่ ข้าผิดเอง”

กุ้ยไท่เฟยกับอ๋องหนานหวยสบตากัน สีหน้าต่างก็ไม่ดี

อ๋องหนานหวยคิดอยู่พักหนึ่ง “ซือถูเย้นเคยพาคนใช้คนหนึ่งเข้าไปในตำหนักซีเวย ตามลักษณะที่คนของเราเล่ามา รูปร่างของคนคนนี้เหมือนเสี้ยหลีโม่ ข้าสงสัยว่า ซือถูเย้นพาเสี้ยหลีโม่ไปตำหนักซีเวย อาจจะไปรักษาอาการของฮ่องเต้”

“มีวิธีรู้ได้ไหมว่าฮ่องเต้ป่วยด้วยโรคอะไร?” กุ้ยไท่เฟยถามขึ้น

ซุนฟางเอ้อร์นั่งลง พูดว่า “มีวิธี”

“วิธีอะไร?” อ๋องหนานหวยรีบเงยหัวมามองดูซุนฟางเอ้อร์

หางตาซุนฟางเอ้อร์ฉายแววชั่วร้าย “มีวิธี แต่ต้องเสียเวลาหน่อย”

เมื่อถึงตอนกลางคืนประมาณช่างเวลาสามทุ่มถึงห้าทุ่ม ซุนฟางเอ้อร์เริ่มรู้สึกปวดท้อง เริ่มแรกรู้สึกเพียงอึดๆเหมือนกรดไหลย้อน ผ่านไปสักประมาณธูป 1 ก้าน (ประมาณ 15 นาที) รู้สึกตรงบริเวณท้องบิดอย่างเจ็บปวด เจ็บปวดจนนางนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

“ไปเรียกท่านอ๋อง” ซุนฟางเอ้อร์อดทนความเจ็บปวดร้องสั่งสาวใช้

“ค่ะ” สาวใช้เห็นนางปวดอย่างทรมาน จึงรีบไปตามอ๋องหนานหวย

อ๋องหนานหวยเข้าประตูมาก็เห็นซุนฟางเอ้อร์อุ้มท้องกลิ้งไปกลิ้งมา ใบหน้าขาวจนเหมือนดั่งกระดาษขาว เหงื่อเม็ดโตผุดออกมาตรงหน้าผาก ริมฝีปากกัดฉีกจนเลือดไหล

อ๋องหนานหวยประคองนางไว้ คิ้วขมวดแล้วถามว่า “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

ซุนฟางเอ้อร์กัดกราม อดทนกับความเจ็บปวดเป็นระลอก รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน นางยืนขึ้นวิ่งออกไปตรงสวน แล้วก็อ้วก

หลังจากอ้วกแล้ว นางก็เริ่มวิงเวียน สาวใช้ประคองนางกลับไป ถึงแม้ความเจ็บปวดจะลดน้อยลงบ้าง แต่เวียนหัวมาก แม้แต่ยืนตรงยังไม่มีแรงเลย