พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 431

ตอนที่ 431 ใช้อำนาจเปลี่ยนแปลง

อ๋องหนานหวยยกมือขึ้นมาขวางทางนาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอันเย็นชาว่า "เจ้าคิดอย่างไรกันแน่?"

หลีโม่ถามกลับด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ “ท่านอ๋องถามมาเช่นนี้ หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไร แต่หม่อมฉันก็มีคำถามหนึ่งอยากจะถามท่านอ๋องเช่นกัน ว่าท่านคิดอย่างไรกันแน่?”

อ๋องหนานหวยตอบอย่างระมัดระวัง "ทางที่ดีเจ้าควรจะสำรวมหน่อยนะ กับเรื่องที่มันไม่ได้เกี่ยวกับเจ้า รักตัวเองให้มากดีที่สุด หากยังดื้อดึงสอดเท้าเข้ามา เจ้าต้องเสียใจแน่นอน"

หลีโม่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา “หม่อมฉันจะรอ”

“เจ้า…” สายตาอ๋องหนานหวยพลันฉายความโหดเหี้ยมออกมา เกิดเป็นไอสังหารอันแรงกล้า

เมื่อเตาเหล่าต้าเห็นสถานการณ์ดังนั้น จึงเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าหลีโม่ พร้อมกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ไปให้พ้น!” เมื่ออ๋องหนานหวยเห็นบ่าวรับใช้บังอาจเข้ามายืนเอ็ดตะโรอยู่ต่อหน้าเขา เขาพลันโมโหขึ้นมาอย่างยับยั้งไม่ได้ จนต้องหยิบมีดออกมา

เตาเหล่าต้ากลับแย่งมีดมาอย่างรวดเร็ว หลีโม่ก็เอามีดให้เขาใหม่

“กล้าแย่งมัดของข้ารึ? เจ้าอยากตายหรือไง?” สายตาของอ๋องหนานหวยพลันฉายแววดุร้ายออกมา แต่เขาก็หยุดมือลง แล้วมองไปที่หนีโม่ “คนของเจ้า โอหังขนาดนี้เชียวหรือ?”

“เพคะ คนของหม่อมฉันเป็นคนโอหัง” หลีโม่พูดเสียงสูง ทั้งยังไม่คิดจะห้ามเตาเหล่าต้า

อ๋องหนานหวยโบกพัดในมือครู่หนึ่ง องครักษ์ของตำหนักชิงหนิงเก๋อก็พากันกรูเข้ามาล้อมเตาเหล่าต้าเอาไว้

เตาเหล่าต้าเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นผู้เก่งด้านวรยุทธ์ การต่อสู้ในครั้งนี้หากไม่เร็วมากพอ เช่นนั้นก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ขององครักษ์ได้ทว่าการออกกระบวนท่ามีดของเจ้าเด็กผู้นี้นั้นเร็วยิ่ง การตอบสนองอันรวดเร็วฉับไว ใช้มีดได้อย่างเหี้ยมโหด ไม่เกินสิบกระบวนท่า ก็สามารถทำให้เหล่าทหารเหล่านั้นล่าถอยออกไปได้

หลีโม่เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของอ๋องหนานหวยเปลี่ยนเป็นสีหน้าอันโหดเหี้ยมดุจผีร้ายอย่างรวดเร็ว ครั้งแล้วก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เสี่ยวเตา กลับมา”

เตาเหล่าต้าเก็บมีดกลับไป จากนั้นก็ถอยหลังไปสองก้าว มายืนอยู่ตรงหน้าของหลีโม่

หลีโม่เห็นใบหน้าอันบูดเบี้ยวของอ๋องหนานหวย พูดอย่างเย็นชาว่า “ท่านอ๋อง เมืองหลวงมิใช่ที่ที่ท่านจะมาใช้กำลังได้”

แม้ว่าหลีโม่จะไม่ได้พูดตรงๆ แต่อ๋องหนานหวยก็ฟังออก ความโมโหบนใบหน้าของเขาพลันเก็บกลับไปทันที จากนั้นก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชา “งั้นหรือ? ความน่าเกรงขามของพระชายา ไม่ช้าก็เร็วข้าจะต้องฉีกมันลงมา”

หลีโม่แสยะยิ้มกลับ “ได้ หม่อมฉันจะรอเพคะ”

เมื่อกล่าวจบก็โบกมือพูดว่า “ไป!”

เตาเหล่าต้ามองไปยังอ๋องหนานหวยอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ค่อยๆ ถอยหลังตามหลีโม่ไป

อ๋องหนานหวยยืนอยู่หน้าประตู มองเงาหลังของหลีโม่ที่ค่อยๆ จากไป พูดเสียงเบาอย่างเย็นชา “เสี้ยหลีโม่ พวกเราได้กลายเป็นศัตรูกันนับแต่นี้ไป”

“ท่านอ๋อง!” ซุนฟางเอ๋อร์ตะโกนเรียกด้วยความกังวล ในเวลานี้ไม่เหมาะที่จะไปสู้รบตบมือกับเสี้ยหลีโม่

“ไร้ประโยชน์!” อ๋องหนานหวนหันกับมา แล้วด่าออกไปอย่างเย็นชาด้วยสายตารังเกียจยิ่ง

ซุนฟางเอ๋อร์ขมวดคิ้วมุ่น นางพยายามเก็บความหงุดหงิดเอาไว้ เพราะนางทำให้อ๋องหนานหวยผิดหวังขึ้นทุกวัน

“หากไม่ใช่เพราะเจ้า พวกเราก็ไม่ต้องถูกนางดูถูกเหยียดหยาม อีกทั้งที่นางบอกว่าพิษท่งหมิงเมื่อครู่นี้ มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่?” อ๋องหนานหวยหันกลับไป แล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ ด้วยใบหน้าที่เหี้ยมโหดและดูอันตรายยิ่ง

ฟางโหรวเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายจิตสบายใจ แต่นางเองก็รู้ว่าไม่สามารถปกปิดเรื่องนี้ได้ จึงพูดว่า “ไท่กุ้ยเฟยเป็นคนแนะนำให้ใส่พิษท่งหมิงไปบนตัวของท่านกับซือถูเย้น ทำเช่นนั้น ซือถูเย้นก็จะไม่สามารถฆ่าท่านได้ เพราะถ้าท่านตาย เขาก็ต้องตาย”

“หากเขาตายเล่า?” อ๋องหนานหวยถามอย่างเย็นชา สิ่งที่เรียกว่าพิษท่งหมิง ชีวิตจะเป็นหรือตายก็ต้องเหมือนกัน หากเป็นก็ต้องเป็นด้วยกัน หากตายก็ต้องตายด้วยกัน เขาไม่ใช่คนโง่

“หากเขาตาย ท่านอ๋องมีเวลาสามวันในการถอนพิษ” ซุนฟางเอ๋อร์กล่าว