พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 434

ตอนที่ 434 ไปที่คุก

ซือถูเย้นพูดมาเช่นนั้น หลีโม่ที่นั่งอยู่คุกมาครึ่งชั่วโมง จึงเข้าใจความตั้งใจของซือถูเย้น

นางพยายามใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนปล่อยข่าวนี้ออกไป คนที่รู้เรื่องนี้มีอยู่กี่คน?

นางเรียบเรียงเหตุการณ์ในสมอง จึงคิดว่ากุ้ยไท่เฟยกับอ๋องหนานหวยคือคนที่น่าสงสัยที่สุด ทว่ากุ้ยไท่เฟยในอดีตไม่มีทางรู้อาการป่วยของฮ่องเต้แน่นอน ไม่อย่างนั้นนางคงประกาศออกไปนานแล้ว

เมื่อก่อนไม่รู้ แล้วตอนนี้จะรู้ได้อย่างไร?

เหลียงไถ้ฝู้เองก็เป็นไปได้ เมื่อฮ่องเต้ถูกบังคับให้สละราชบัลลังก์ องค์รัชทายาทจึงจะได้ราชาภิเษกเป็นฮ่องเต้ตามกฎมณเทียรบาล แต่ว่าเหลียงไถ้ฝูน่าจะไม่รู้อาการป่วยของฮ่องเต้

หลีโม่คิดถึงวันที่ซือถูเย้นพานางเข้ามา เดิมทีต้องถูกองครักษ์ขัดขวาง แต่ภายหลังก็ต้องปล่อยให้ผ่านไป เห็นได้ชัดว่าคนในตำหนักซีเวยล้วนเข้าใจดี ต่อไปตนจะไม่มีรอด หากสามารถเข้าหาผู้ที่มีอิทธิพลได้ก็ให้รีบเข้า หากเข้าหาไม่ได้ล่ะก็ เมื่ออาการป่วยของฮ่องเต้ถูกประกาศออกไป ก็จะไม่ใช่เรื่องที่ดีนักแล้ว

ตามความเป็นจริง ฮ่องเต้ในตอนนั้นเลือกที่จะอยู่รักษาตัวที่ตำหนักซีเวย คนที่จะมาปรนนิบัติข้างกายต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ ไม่เพียงแค่ไว้ใจได้ ความซื่อสัตย์ก็ต้องสูงมากอีกด้วย แต่ว่าความซื่อสัตย์จะสูงเพียงใด ก็สามารถหวั่นไหวกับความกลัวตายที่ใกล้เข้ามาและเพิ่มมากขึ้นทุกวัน หากในเวลานี้ มีคนวางแผนการชั่วร้าย ให้ประกาศอาการป่วยของฮ่องเต้ออกไป ไม่แน่ว่าอาจจะไม่มีใครยอม

ในขณะที่หลีโม่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็พลันได้ยินเสียงผิวปากดังขึ้น

หลีโม่เงยหน้าขึ้นมา ทันทีหลังจากนั้นก็หันหลังไปพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้ามาทำไม?”

ซือถูเย้นถือเหยือกเหล้าและกับข้าวจานเล็กใบหนึ่งอยู่ในมือ “มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไงล่ะ!”

“ไม่จำเป็น” หลีโม่สีหน้าดูไม่ได้เลย นางย่นหน้าราวกับลาดำตัวหนึ่ง

ซือถูเย้นเปิดประตูกรงขังแล้วนั่งลงบนกองฟาง “เสี่ยวชี่ ยังไม่เข้าใจอีกหรือ?”

“เข้าใจก็เรื่องหนึ่ง โกรธก็อีกเรื่อง เจ้าคุยกับข้าก่อนก็ได้”

“พูดก่อนก็ไม่สมจริงสิ” ซือถูเย้นยื่นมือไปดึงนาง นางจึงทรุดตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขา “เอาล่ะ เลิกโกรธข้าได้แล้ว ”

“แล้วตอนนี้เจ้ามีเบาะแสหรือยัง?” หลีโม่เองก็ไม่ได้โกรธ และไม่มีอะไรให้โกรธด้วย

“ให้เซียวโธ่กับซูชิงไปสืบแล้ว เชื่อว่าในไม่ช้านี้ก็จะรู้แล้วว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว” ซือถูเย้นกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“เจ้าดูไม่สนใจเลย เรื่องนี้มันร้ายแรงมากไม่ใช่หรือ? ฮองไทเฮาก็น่าจะกระวนกระวายแล้วกระมัง?” หลีโม่กล่าว

“ใช่ ให้คนรีบร้อนมาเรียกข้าให้เข้าวัง”

“ใยเจ้ายังไม่ไปอีกเล่า?” หลีโม่แย่งเหล้าในมือของเขามาดื่ม ทันใดนั้นก็มีเสียง “พรูด” ดังนั้น “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? นี่ไม่ใช่เหล้า เปรี้ยวชะมัด”

“นี่มันน้ำส้มสายชู” ซือถูเย้นพูดอย่างช้าๆ

“แล้วเจ้าเอาน้ำส้มสายชูมาทำไม?” หลีโม่กลอกตา ชาวบ้านในเมืองหลวงแคว้นต้าโจวพูดกันว่ามีสองคนที่โง่เง่ากับอีกหนึ่งคนที่น่าเกรงขาม ซูชิงกับเซียวโธ่คือคนที่โง่เขลา และอ๋องเหลียงซือถูฮ่าวคือคนที่น่าเกรงขาม ในความคิดของนาง ซือถูเย้นคือคนที่โง่เง่ามากๆ

“ช่วยแก้อาการอยากสุราได้” ซือถูเย้นถือเหยือกเหล้าขึ้นก่อนจะจิ๊บคำเล็กๆ ทันทีหลังจากนั้นใบหน้าก็พลันขมวดคิ้วมุ่น ราวกับผักดองเค็มที่เต็มไปด้วยรูพรุน

“ดื่มน้ำส้มสายชูแล้วมันแก้อาการอยากสุราได้อย่างไร?” หลีโม่เผลอหัวเราะออกมา โง่เง่าจริงๆ

ซือถูเย้นพูดอย่างช้าๆ “ท่านหมอหลวงหลิวบอกเอาไว้ ดื่มน้ำส้มสายชูช่วยให้ปึ๋งปั๋ง ข้าต้องอดทนดื่มให้มากๆ ต่อไปพวกเราก็จะได้ให้กำเนิดลูกที่อุดมสมบูรณ์”

หลีโม่ตะลึงงัน “เจ้าคิดเช่นนี้รึ?”

“ใช่แล้ว เจ้าไม่คิดรึไง?” ซือถูเย้นถามกลับ

หลีโม่ไม่รู้ว่าร่างกายนี้ยังสามารถตั้งครรภ์ได้หรือไม่ นางมีพื้นฐานที่แย่มาก อีกทั้งพลังชีวิตยังถูกทำลายด้วยหงฮัวอีก และแน่นอนว่าหงฮัวนั้นจริงๆ แล้วอาจจะไม่ได้ทำให้คนเป็นหมันได้ เพียงแต่พื้นฐานของนางนั้นมันแย่เกินไป หากอยากจะให้ตั้งครรภ์ ต้องบำรุงร่างกายสักสองสามปีกระมัง

“เจ้าอยากมีลูกจริงๆ หรือ?” หลีโม่ดูลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด เพราะนางบอกไม่ได้ว่าตอนนี้นางสามารถตั้งครรภ์ได้หรือไม่ หากว่าตั้งครรภ์ได้ นางอยากจะให้กำเนิดเด็กคนนั้นจริงๆ หรือ?

ซือถูเย้นดื่มน้ำส้มสายชูเข้าไปอีกอึก หลังจากดื่มเสร็จแล้ว เขาก็โยนทิ้งไปด้านข้างพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น “ลงคอยากจริงๆ”

หลีโม่เห็นเขาไม่ได้ตอบคำถามตรงๆ ก็น่าจะอยากมีลูกมาก “ใครบอกว่าน้ำส้มสายชูช่วยให้ปึ๋งปั๋งกัน?”

“ท่านหมอหลวงบอก”