พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 445

ตอนที่ 445 แผนโจมตีความคิด

ทำไมฮองไทเฮาจะไม่รู้ว่าต้องการยื้อเวลาเอาไว้? เพียงเกรงว่าฝั่งนั้นจะฆ่าฟันกันจริงๆ ตนเองไร้กำลังใด ทำได้เพียงอดทนเอาไว้

หมอหลวงเข้าๆ ออกๆ ขวักไขว่ หยิบยกน้ำร้อนเข้าไปเป็นละลอกๆ ก็ออกมาอีก ราวกับมีคนจะคลอดบุตรอย่างไรอย่างนั้น

ซือถูเย้นเข้าไปดูเพียงครู่ สิ่งเป็นเหมือนกาฝากนั้นถูกตัดออกจนหมดแล้ว เดิมทีก็คิดว่าเตรียมน้ำร้อนเข้าไปเพื่อเช็ดบาดแผล ใครจะคาดคิดว่านำไปทำความสะอาดบนพื้นหยกขาวที่เต็มไปด้วยเลือด

เข้ากระตุกมุมปากขึ้น ท่านพี่รักสะอาดเสียจริง โดนลงมีดผ่าตัดอยู่แท้ๆ ยังมีใจจะห่วงพื้นสกปรก

“เป็นอย่างไรบ้าง? ยังพอไหวหรือเปล่า?” ซือถูเย้นถามออกไป

แม้ฮ่องเต้จะถูกพันตัวไว้ครึ่งตัว แต่ยังคงฟื้นตื่นขึ้นมาได้ เขาพยักหน้า “ยังพอไหว”

ซือถูเย้นพูดออกไปนิ่งๆ “ข้ามิได้ถามท่าน ข้าถามพระชายาของข้า วันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวัน”

“ไสหัวไปให้พ้นเลยเจ้าเด็กโง่เง่า!” ฮ่องเต้มีน้ำโห พอมีพระชายาก็ลืมท่านพี่ไปเลยสินะเจ้านี่ แต่แม้ใจจะเจ็บปวดแต่ก็ปลื้มปีติ โชคดีที่ไม่ได้สั่งให้ปลิดชีพเสี้ยหลีโม่

ซือถูเย้นยื่นไหสุราให้ “เอาไปดื่มสักอึกเสียหน่อยไหม?”

“ไสหัวไปเจ้าเด็กโง่!” หลีโม่ดมแล้วได้กลิ่นกรดเปรี้ยวของน้ำส้มสายชู นางรู้สึกโมโหทันที เขาป่วยไปแล้วหรืออย่างไร นำสุราเข้ามาตามอำเภอใจ ตอนนี้ยังนำน้ำส้มสายชูเข้ามาอีก

ซือถูเย้นยักไหล่ “หากเจ้าไม่อยากดื่มก็ช่างเถอะ ข้าดื่มเองก็ได้”

หลีโม่ใช้สำลีเช็ดเลือดที่บาดแผล จากนั้นก็ใส่ผงยาเข้าไป ต้องรีบทำให้แผลแห้งให้ไวที่สุดต้องให้ผงยาชนิดพิเศษ หากว่าบาดแผลไม่แห้งก็ยากที่จะสวมหนังปลอม

ฮ่องเต้มองดูทั้งสอง ในใจไร้การปรุงแต่งบริสุทธิ์

เขาคิดมาเสมอว่าเขาและซือถูเย้นเหมือนกันล้วนไม่นำความรักมาเป็นเรื่องสำคัญ เขาถึงจะมอบความไว้วางใจมอบผืนดินนี้ให้แก่เขา แต่ทว่าเมื่อเห็นเขาและเสี้ยหลีโม่คบหากัน ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนความรู้สึกที่แท้จริงของเขาไปเสียแล้ว

ด้านนอกประตูพระราชวังยังคงไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน

แม่ทัพเซียวและอ๋องอานชินไม่ถอยกันแม้แต่เพียงครึ่งก้าว อู่อันโหวและตระกูลเฉินปะทะกันต่อหน้า แต่ไม่มีใครลงมือ เพียงแค่ปะทะกันด้วยวาจา

เช่นนี้จึงทำให้สนมเหลียงและองค์รัชทายาทร้อนใจ ไม่สามารถยื้อเวลาไว้อีกต่อไปแล้ว

สนมเหลียงดึงตัวไถ้ฝู้มาเจรจาทางด้านหนึ่ง “ท่านพ่อ ควรสั่งให้คนบุกเข้าไปได้แล้วหรือยังเพคะ?”

“ไม่ ควรรอก่อน อ๋องหนานหวยยังไม่ออกตัว ต้องรอออกทัพเสียก่อน เขาก็จะออกทัพไปเช่นกัน” ไถ้ฝู้กล่าว

“แต่ว่าหากยื้อเวลาต่อไปเช่นนี้ ต้องยื้อออกไปจนถึงเมื่อใด? อีกทั้งซือถูเย้นยังไม่ออกมาจนบัดนี้แล้ว ไม่รู้ว่าพวกเขาวางแผนหลักอะไรไว้”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเห็นแผลพุพองบนแขนของฮ่องเต้” เหลียงไถ้ฝู้ถาม

“ไม่ผิดหรอก ถ้ามั่นใจเต็มร้อย ตอนที่พวกเราเข้าไปเสี้ยหลีโม่กำลังดูอาการแผลพุพอง เห็นเร็วน่าหวาดกลัวอยู่มาก”

เหลียงไถ้ฝู้เงียบไปครู่หนึ่ง “วิชาการแพทย์ของเสี้ยหลีโม่ผู้นี้วิเศษนัก นางจะสามารถรักษาแผลพุพองนี้ให้หายเป็นปกติหรือไม่?”