พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 449

ตอนที่ 449 ได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้ว

จางหยูชื่อแสดงท่าทีไม่พอใจต่อซือถูเย้น ก้าวไปพูดกับเขาว่า “องค์ชาย ท่านโปรดหยุดออกปากว่า ก่อกบฏ สองคำนี้ พวกเราเข้ามาในวังไม่ใช่เพราะจะมาก่อกบฏ ประการแรกเพราะมาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ประการต่อมาคือต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าฮ่องเต้เป็นแผลพุพองจริงหรือไม่”

ซือถูเย้นชำเลืองตามอง “จางหยูชื่อ ได้ยินมาว่ามีฉายาอีกนามหนึ่งว่าจากมีดสั้น มีมีดอันแหลมคมทีเดียว เพียงแต่ถูกคนยืมมีดมาฆ่าคน”

เหลียงไถ้ฝู้หัวเราะ “ซือถูเย้น เหตุใดใจเจ้าคิดคดเคี้ยวนัก? พูดตรงๆ ว่าจนถึงบัดนี้ยังมีสิ่งใดให้ต้องพูดอ้อมค้อมไปมา?”

“ข้าก็พูดตรงชัดเจนแล้ว ที่พูดถึงก็คือเจ้า พลนี้ของเจ้าเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง คืนนี้ลู่กงกงก็จำไว้ได้หมดแล้ว ฮ่องเต้ทราบดีว่าพวกเจ้าอุทิศตนมากเพียงใด” ซือถูเย้นพูดจบก็ไม่ต่อความยาวกับพวกเขาอีก เดินกลับเข้าไปในตำหนัก

เหลียงไถ้ฝู้เหลียวมองคนอื่นๆ ออกไปก็ไม่ได้ อยู่ต่อก็ไม่ควร ไร้หนทางล้วนไม่รู้จะอย่างไรต่อไป

ผู้คนรอบๆ พูดขึ้นมา “ไถ้ฝู้บัดนี้จะทำอย่างไรดี? ตอนนี้ประตูถูกปิดไปแล้ว คนด้านนอกก็เข้ามาไม่ได้ พวกเราก็ออกไปไม่ได้ นี่เป็นกับดักใช่ไหม กับดักของซือถูเย้นใช่รึไม่?”

เหลียงไถ้ฝู้กระวนกระวายใจเช่นกัน ไม่ได้คิดไว้สักนิดเดียว

“พวกท่านแน่ใจหรือไม่ว่าฮ่องเต้เป็นแผลพุพอง?” เขาถามองค์รัชทายาทและสนมเหลียงอีกครั้ง แต่ว่าความจริงเขารู้ว่าถามไปก็ไม่มีประโยชน์อันใด แต่ทำไปเพื่อให้ตนเองสบายใจ

สนมเหลียงและองค์รัชทายาทพยักหน้า “ไม่ผิดแน่ พวกเราเห็น”

“หากเป็นแผลพุพอง เขาจะปิดบังได้อีกนานแค่ไหน?” เหลียงไถ้ฝู้ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ซือถูเย้นเล่นแง่เช่นนี้ เขาต้องการทำอะไรกันแน่?

ตอนนี้ใกล้จะผ่านไปสองชั่วยามแล้ว เขาเริ่มจะมั่นใจได้แล้วว่าฮ่องเต้คงไม่ให้พวกเขาเข้าเฝ้าแล้ว เพราะแผลพุพองไม่มีทางปกปิดได้ แม้ปกปิดก็ได้แค่แขน บนใบหน้ายังมีรอยแดงที่เด่นชัดเจนจนมองเห็นได้

แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เข้าใจ หากคืนนี้ไม่ได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ หลังจากนี้ก็จะไม่ได้ใครได้เข้าพบอีก รอจนกว่าจะสวรรคตราชวงศ์ก็จะหาวิธียืดเวลา ไม่สามารถประกาศออกไปได้ ดังนั้นใบหน้าขององค์รัชทายาทก็จะถูกเก็บเอาไว้ด้วยเช่นกัน

ผู้คนเห็นว่าไถ้ฝู้ไม่สนใจก็เริ่มกระวนกระวายใจ ล้วนร้อนรนตำหนิไถ้ฝู้อยู่ภายในใจ

จนกระทั่งลู่กงกงออกมา “ฮ่องเต้รับสั่งว่าให้องค์หญิงองค์ชายทุกท่านไปเข้าเฝ้าในห้องบรรทมพ่ะย่ะค่ะ”

เหลียงไถ้ฝู้รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย ฮ่องเต้อยากพบพวกเขาจริงรึ?

“เชิญไถ้ฝู้!” ลู่กงกงก้าวเข้าไปโค้งคำนับเชิญเขาเข้าไป

องค์รัชทายาทแสนงี่เง่าใบหน้าไร้ความคิดกังวลใดๆ พูดขึ้น “ดี หากองค์รัชทายาทอยากพบพวกเรา พวกเราก็เข้าไปกันเถอะ”

ผู้คนเข้าไปกันมากมาย เสด็จพ่อคงไม่ฆ่าคนปิดปากหรอกใช่รึไม่? คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นขุนนางระดับสูงทั้งนั้น

เหลียงไถ้ฝู้เห็นองค์รัชทายาทสบายอกสบายใจมากเกินไป รู้สึกหนักใจเหลือเกิน

เพียงแต่ บัดนี้ต้องเข้าไปเท่านั้น

ทุกคนตามลู่กงกงเข้าไปในตำหนัก ในตำหนักจุดเทียนที่มีขนาดเท่าแขนเด็กทารหอยู่สิบกว่าอัน เพื่อให้ตำหนักสว่างไสวเท่าตอนกลางวัน

ด้านหน้าตั่งมังกรมีมู่ลี่อยู่ เสี้ยหลีโม่ยืนอยู่ด้านนอกมู่ลี่ ซือถูเย้นนั่งอยู่ และฮองไทเฮาก็อยู่ในตำหนักด้วยเช่นกัน

เหลียงไถ้ฝู้คุกเข่าลงก่อนเป็นลำดับแรก หยดน้ำตาไหลลงมา “ฮ่องเต้ หม่อมฉันมาเข้าเฝ้าฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ ท่านรอดพ้นปลอดภัยดีหรือไม่เพคะ?”

แต่ในใจของเขากลับยกยิ้มเย็น เข้าเฝ้าแบบนี้รึ? เขาอยู่หลังม่าน ผู้ใดจะเห็นเขาได้?

เหล่าขุนนางคุกเข่าลงตามๆ กัน “ฮ่องเต้ หม่อมฉันอยากเข้าเฝ้าท่านมากเหลือเกินเพคะ”

องค์รัชทายาทพุ่งเข้าไปจะแหวกม่านออก “เสด็จพ่อ ท่านให้ทุกคนเห็นกับตา ทุกคนล้วนอยากเห็นหน้าของท่านนะเพคะ”

เปากงกงก้าวเข้าไปจับองค์รัชทายาทเอาไว้ “ฝ่าบาท ให้หม่อมฉันทำเถิดเพคะ”