พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 450

ตอนที่ 450 ข้าจะไม่ประหารเจ้า

เหล่าพรรคพวกของไถ้ฝู้รู้สึกใจขลาดเขลาอย่างมาก รู้ว่าหากออกไปเสียตอนนี้ วันหน้าก็คงถูกเรียกว่ารับโทษ ดังนั้นจึงคลานเข่ากันมาด้านหน้า ร้องขอฮ่องเต้และฮ่องไทเฮาราวกับเป็นผู้ไร้เดียงสา

เมื่อเป็นเช่นนี้ คำกล่าวของทุกคนเต็มไปด้วยใจทุกที่ระทมขมขื่น ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ระงม เสียงดังไปทั่วบริเวณจนฮ่องเต้อดขมวดคิ้วไม่ได้

หลีโม่ประคองฮองไทเฮาออกมา ซือถูเย้นคอยดูอยู่ด้านในห้องโถง

ฮ่องเต้มองใบหน้าไร้ความรู้สึกของเหลียงไถ้ฝู้ “ไถ้ฝู้ข้าดูแลตระกูลเหลียงของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

เหลียงไถ้ฝู้ราวกับว่างเปล่าก็ไม่ปาน จิตวิญญาณเหมือนไม่มีอยู่แล้ว เพียงแต่พยักหน้าตอบรับด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หม่อมฉันได้รับสิ่งมีค่ามาจากฮ่องเต้มากมายมหาศาล”

“เพราะเหตุใดกัน?” ฮ่องเต้ส่ายหน้า หัวใจที่ผิดหวังจนพูดแทบไม่ออก “ท่านเป็นบิดาของพระชายาของข้า!”

ดวงตาของเหลียงไถ้ฝู้มีความห่างเหินปรากฏอยู่ หัวเราะออกมาด้วยความขมขื่น “ใช่สิ ฮ่องเต้ดีกับข้าเหลือเกิน ทุกปีตกรางวัลให้ข้ามากมาย เป็นขุนนางชั้นหนึ่ง เรื่องสำคัญในราชสำนักต้องเป็นข้าที่จัดการ แต่แล้วอย่างไร? แม้ข้าจะเป็นบิดาของพระชายา กลับไม่ต่างอะไรกับสุนับตัวหนึ่งของฮ่องเต้”

“สุนัข?” ฮ่องเต้ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมา “เจ้าบอกว่าอยู่ร่าวกับข้านั้น เหมือนกับหมาตัวหนึ่งงั้นรึ?”

“ไม่ใช่หรอกรึ? เรียกมารับบัญชาก็ต้องทำตามบัญชา ไม่ใช่สุนัขหรืออย่างไร? ฮ่องเต้ไม่ทำเช่นนี้กับตระกูลซือถู ซ้ำยังเลี้ยงดูเชื่อใจข้า ข้าไม่ต่างกับคนนอก”

“ดังนั้นที่เจ้าหนุนนำองค์รัชทายาท ต้องการมีอำนาจเหนือจักรพรรดิ นำทุกคนมาเป็นสุนัขของเจ้างั้นรึ?”

เหลียงไถ้ฝู้กล่าว “กษัตริย์เป็นผู้ชนะ ข้าศึกนับเป็นผู้แพ้ ผู้แพ้ตกเป็นผู้กระทำผิดเสมอ ข้าไม่มีสิ่งใดจะกล่าว ฮ่องเต้ต้องการจะประหารก็ทำเสีย ตามความต้องการของเจ้า!”

ฮ่องเต้เข่นหัวเราะเสียงเย็น “เจ้ามีหลักฐานใดมาบอกว่าผู้ชนะคือกษัตริย์ ผู้พ่ายแพ้ต้องตกเป็นข้าศึกรึ? เจ้าคิดว่าแผนการของเจ้าแยบยลเพียงใด? เจ้าคิดว่าหมากแนวหน้าของเจ้าโฉกโชนมากแค่ไหน? เจ้าคิดว่าการเล่นแง่ของเข้าหยั่งลึกแค่ไหน? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? ใจคดอย่างเจ้าข้ามองออกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว รู้ว่าเหตุใดข้าไม่ลงมือกับตระกูลเซียวที่เจ้ากลับหวาดกลัวมาตลอดหรือไม่? เพราะใจคดอย่างเจ้าไม่ใช่ว่าจะดี ตระกูลเซียวไม่มีใจอันไร้ศีลธรรม ดังนั้นหากตระกูลเซียวเป็นผู้ริเริ่มก่อกบฏ ดังนั้นเจ้าเอาอะไรมาพูดว่าผู้ชนะคือกษัตริย์ผู้แพ้มักเป็นข้าศึกรึ? หากเจ้าชนะ เจ้าก็ไม่สามารถเป็นกษัตริย์ได้ เพราะในราชวงศ์นี้ เจ้าสู้กับใครได้บ้าง? แม้แต่อ๋องหนานหวยเจ้าก็สู้ไม่ได้ แต่หากเจ้าล้มเหลว ก็เหมือนกับคำที่เจ้ากล่าว เป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่ง ไม่ผิดหรอก บัดนี้เจ้าเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่ไร้คุณค่า”

ฮ่องเต้กล่าวคำโอหังดูหมิ่นนั่น เทียบกับการประหารเขานั้น ยากที่จะยอมรับได้มากกว่าเสียอีก

ใบหน้าของเขาอึดอัดใจอย่างมาก โกรธจนตกกดตามองต่ำลง “ครานี้ข้าเพียงแต่ถูกใช้เป็นเครื่องมือเท่านั้น”

“เหตุใดเจ้าจึงมาเป็นเครื่องมือเสียเอง กลับไม่ใช่ผู้อื่น? อ๋องหนานหวงก่อกบฏมาด้วยกันกับเจ้า เหตุใดเขาจึงหนีไปเสียแล้วเล่า? เจ้าออกไปดูที่ประตูวังตอนนี้ มีใครที่ปกป้องเจ้าบ้าง อู่อันโหวไปเสียตั้งนานแล้ว แม่ทัพเฉียนถูกจับกุมเอาไว้ พลทหารก็หนีไปครึ่งหนึ่ง กำลังครึ่งๆ กลางๆ ของเจ้าเช่นนี้ ข้าไม่หวาดกลัวเลยสักนิด สักนิดก็ไม่อยู่ในสายตาของข้า ราวกับดูละครตลกวิ่งเต้นไปมา เจ้าทำร้ายข้าไม่ได้เลยแม้เพียงครึ่งหนึ่ง กลับเป็นความบันเทิงสำหรับข้าเสียด้วย”

เหลียงไถ้ฝู้ยิ้มเย็น “หากฮ่องเต้มองว่าอ๋องหนานหวยอยู่เหนือเช่นนี้ ก็รอดูอ๋องหนานหวยกระทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงเถอะ”

“อ๋องหนานหวยเป็นแค่หมากตัวตลกตัวหนึ่งและหลังจากวันนี้ไป ขุนนางมากมายจะตั้งเป้าไปที่เขา ไม่จำเป็นต้องลงมือเองเลยเสียด้วยซ้ำ” ฮ่องเต้ยิ้มเย็น

เหลียงไถ้ฝู้ประหลาดใจ “ฮ่องเต้จะสื่อว่าจะปล่อยตัวคนด้านนอกไป?”

“เหตุใดจึงต้องไม่ปล่อย? ขุนนางทั้งหมดนั้นสามารถทรยศต่อข้าได้เสมอ ไม่ได้ภักดีตลอดเวลา และสามารถเป็นคมดาบที่แหลมเขาที่สุดที่เสียดแทงเลือดเนื้อหัวใจของอ๋องหนานหวยได้” บนโลกนี้มีคำอยู่คำหนึ่ง คิดบัญชีทีหลังเมื่อเรื่องราวจบลง

ลึกๆ ในใจของเหลียงไถ้ฝู้ถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดจนซวนเซ “ฮ่องเต้ทรงมีขันดิ หม่อมฉันมิอาจเทียบ” ทว่าลึกๆ แล้วเขาไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนกับดักของฮ่องเต้ จะต้องเป็นซือถูเย้นอย่างแน่นอน เป็นเพียงเล่ห์กลของหมาป่าตัวนั้น

เขาละสายตาไปมองซือถูเย้นที่นั่นอยู่เงียบๆ ตรงหัวมุม เขาเอามือท้าวหน้าผากเขาเอาไว้ สีหน้าเขาแลดูเบื่อหน่าย

“ฮ่องเต้วางแผนจะลงโทษข้าอย่างไร?” สีหน้าของเหลียงไถ้ฝู้สงบนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ ดูยากที่จะเข้าถึงได้ แต่น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย