พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 45

ตอนที่ 45 โทษของหลี่ซื่อ

หมุยเฟยพาเฉิงเสี้ยงเสี้ยและหลิงหลงฮูหยินเข้ามาในตำหนัก

หมุยเฟยซอยเท้าเล็กๆเข้าไป คุกเข่าลงบนพื้น “หม่อมฉันน้อมทักทายฮองไทเฮาเพคะ ขอให้ฮองไทเฮามีสุขอายุยืน สุขภาพดีทั้งกายและใจนะเพคะ”

หลังจากที่หมุยเฟยทำความเคารพเสร็จสิ้น เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็พาหลิงหลงฮูหยินเดินขึ้นไปข้างหน้า “หม่อมฉันพาฮูหยินเข้าวังมาน้อมทักทายฮองไทเฮาพะยะคะ ขอให้ฮองไทเฮามีสุขอายุยืน สุขภาพดีทั้งกายและใจนะพะยะคะ”

ฮองไทเฮาหรี่ตาลง “เฉิงเสี้ยงมาแล้วหรือ? ลุกขึ้นเถอะ”

ในขณะที่เฉิงเสี้ยงเสี้ยกำลังคุกเข่าอยู่นั้น เขาก็ได้ร่ำไห้ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “หม่อมฉันไม่กล้าพะยะคะ หม่อมฉันมีความผิดพะยะคะ！”

ฮองไทเฮาประหลาดใจทันใด “เกิดอะไรขึ้น? เจ้าร้องไห้ทำไมกัน?”

หลิงหลงฮูหยินหมอบคลานลงไป ด้วยน้ำตาที่อาบไปทั่วทั้งใบหน้าเช่นกัน “ฮองไทเฮาผู้มีจิตใจสะอาด วันนี้ข้าน้อยเองก็ตามสามีมารับโทษเช่นกันเพคะ”

ฮองไทเฮาส่งเสียงอ่าออกมา ก่อนจะถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “รับโทษแบบไหนกัน?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยที่มีน้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเต็มใบหน้า ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแห่งความเสียใจว่า “ฮองไทเฮา เรื่องที่ลูกสาวของหม่อมฉันเสี้ยหลีโม่ถอนหมั้นอ๋องเหลียงพะยะคะ หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆว่าลูกสาวของหม่อมฉันจะกล้าทำเรื่องเช่นนั้น ก่อนแต่งงาน หม่อมฉันได้ถามนางแล้ว นางเองก็ตอบว่ายินยอม หม่อมฉันจึงกล้าจัดงานแต่งงานขึ้นมา ไม่มีใครทรงทราบว่านางจะกล้าถอนหมั้นก่อนที่เกี้ยวเจ้าสาวจะมาถึงวัง อีกทั้งยังพูดจาสามหาวไร้สาระอีกพะยะคะ หลังจากที่ทำการตรวจสอบความจริงแล้ว จึงรู้ว่าเป็นความคิดของมารดาหลี่ซื่อผู้ให้กำเนิดของนาง หลี่ซื่อเกิดความรู้สึกอิจฉาพะยะคะ อิจฉาที่หลิงหลงให้กำเนิดลูกชายและลูกสาวแก่หม่อมฉัน นางเองไม่มีลูกชาย นางจึงได้สั่งสอนให้หลีโม่มาแก้แค้นหลิงหลงและหม่อมฉันพะยะคะ หม่อมฉันสมควรได้รับโทษ หม่อมฉันดูและคนในครอบครัวไม่ดีพอ จึงทำให้อ๋องเหลียงเตี้ยนเซี่ยทรงเสียเกียรติ ทำให้เตี้ยนเซี่ยต้องอับอายขายขี้หน้า หม่อมฉันสมควรตายเพื่อชดใช้ความผิดพะยะคะ！”

ฮองไทเฮาตื่นตระหนกตกใจ “เรื่องที่ถอนหมั้นนี้ ได้เป็นข่าวอื้อฉาวที่โจษจันไปทั่วทั้งเมืองแล้ว ทำไมหลี่ซื่อผู้นั้นถึงได้ก่อความวุ่นวายมากขนาดนี้? ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนนางเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถโดดเด่นมาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นว่านางไม่มีคุณธรรมเช่นนี้ งั้นคำกล่าวนี้ก็ไม่ผิดอย่างแน่นอน”

ฮองไทเฮาทำการคิดไตร่ตรองตัดสินเรื่องเมื่อวันนั้นในใจของนาง เพียงแต่ว่า เรื่องที่นางยังสงสัยก็ได้ผ่านไปหลายวันแล้ว ฮองเฮาก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่ถามแต่อย่างใด แล้วทำไมพวกเขาถึงกล้าเข้ามารับโทษถึงในวังกัน?

นางนิ่งไปสักครู่ ก่อนถามขึ้นว่า “จริงสิ อ๋องเหลียงเคยกล่าวกับอายเจียไว้ว่า ภรรยาแต่งคือเสี้ยโล่เยว่คุณหนูคนที่สองของจวนเฉิงเสี้ยง ต่อมาทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นเสี้ยหลีโม่ละ? หลังจากที่เปลี่ยนเป็นเสี้ยหลีโม่ หลี่ซื่อยินยอมหรือไหม?”

หลิงหลงฮูหยินร้องไห้พลางพูดขึ้นว่า “รายงานฮองไทเฮา ตอนอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงฮูหยินไม่เคยเห็นข้าน้อยอยู่ในสายตาตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ข้าน้อยอดทนมาโดยตลอด แต่นางก็ยังไม่พอใจ คิดแต่จะไล่ข้าน้อยออกไป จึงทำให้นำไปสู่เรื่องของการถอนหมั้นในครั้งนี้เพคะ ในตอนนั้นหลีโม่ได้ขอร้องพวกเราไว้ ว่านางอยากแต่งงานกับอ๋องเหลียง นางถวิลหาอ๋องเหลียงมานานแล้ว จึงให้เสี้ยโล่เยว่ยกการแต่งงานครั้งนี้ให้กับนาง นางรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองนั้นยินยอมพร้อมใจ แต่สุดท้ายกลับถูกบังคับให้พูดกับอ๋อเหลียง ข้าน้อยไม่โทษหลีโม่หรอกเพคะ นางเป็นแค่เด็ก ถูกใช้ประโยชน์จากแม่ของนางเท่านั้นเพคะ”

หลังจากที่ฮองไทเฮาได้ยิน ก็เงียบไปทันใด จากนั้นก็มองไปทางหมุยเฟย “เรื่องของจวนเฉิงเสี้ยง เจ้ารู้หรือไม่?”

หมุยเฟยเดินขึ้นหน้าพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา ให้ซุนกงกงออกไป ส่วนตัวเองนั้นก็เสิร์ฟน้ำชาให้กับฮองไทเฮา “ฮองไทเฮาเพคะ เรื่องของจวนเฉิงเสี้ยงหม่อมฉันเองก็รู้มาไม่มากเท่าไหร่เพคะ อีกทั้งท่านทั้งสองจากจวนเฉิงเสี้ยงก็น่าเชื่อถือเพคะ ถึงจะเข้าวังมาน้อมทักทายหม่อมฉันเป็นครั้งคราวก็ตาม หลังจากที่เรื่องแต่งงานได้ถูกตัดสิน หลีโม่ก็เข้ามา ในตอนนั้นหม่อมฉันเองก็ถามความสมัครใจแล้วว่านางยินยอมแต่งงานกับอ๋องเหลียงหรือไม่ นางก็ตอบว่ายินยอมเพคะ”

ฮองไทเฮามองไปทางนาง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ว่าแต่ เรื่องการถอนหมั้นเป็นความคิดของหลีโม่และหลี่ซื่อสองคนเท่านั้นใช่หรือไหม? ทำไมนางถึงได้ทำเช่นนี้?”