พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 462

ตอนที่ 462 ความโหดร้ายของการสถาปนาสายเลือดย่อยขึ้นบัลลังก์

ฮองไทเฮามีราษฎรรักมากมาย นางสิ้นพระชนม์ ก็มีประชาชนอาลัยให้นางจำนวนมาก

หลีโม่ไม่มีวิธีตรวจดูหนอนพิษของฮองไทเฮา เพราะว่า พระศพของฮองไทเฮาจะต้องไม่ถูกมีดผ่าเด็ด ไม่เช่นนั้น ถึงแม้นางจะตรวจพิษพบ แต่ก็ไม่อาจจะสืบไปยังตัวกุ้ยไท่เฟยได้ เพราะว่า กุ้ยไท่เฟยวางยาพิษชนิดนี้ไม่เป็น ส่วนซุนฟางเอ้อร์ก็ไม่ได้เข้าวังมานานแล้ว

เรื่องนี้ ได้แต่วางไว้ก่อน วันหลังค่อยกลับมาสืบใหม่

อ๋องหนานหวยก็ไม่ได้เดินทางกลับ แต่ใส่ชุดผ้าป่านหยาบสีขาวไว้ทุกข์เข้าวังไปโขกศีรษะคำนับพระศพ และร้องไห้ดั่งเช่นเหล่าขุนนางและกุ้ยไท่เฟย ร้องไห้ไปมา ก็เอาหัวไปพุ่งชนเข้าหีบพระศพของฮองไทเฮา ไม่ตาย แต่สลบไป

เหล่าขุนนางเห็นอ๋องหนานหวยเศร้าโศกเช่นนั้น ขุนนางที่ไม่รู้เรื่องก็คิดว่าเขานั้นกตัญญูมาก ต่างก็พากันชมเชยยกใหญ่ แล้วก็สรรเสริญกันในหมู่ราษฎร

เรื่องที่ฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์ไม่อาจจะปิดบังฮ่องเต้ได้ ในขณะที่ฮ่องเต้เสียพระทัย อาการป่วยก็ทรุดลง

วันที่จะฝังพระศพฮองไทเฮา ฮ่องเต้ก็เรียกอ๋องทั้งหลายและซือถูเย้นเข้าเฝ้า จะปรึกษากันเรื่องเลือกองค์รัชทายาท

อ๋องหนานหวยได้แบ่งศักดินาไปครองเมืองตนเองแล้ว แต่การกระทำที่ดูเหมือนจะกตัญญูต่อฮองไทเฮานั้น ทำให้ขุนนางไม่จำนวนมากรวบรวมรายชื่อให้อ๋องหนานหวยอยู่ไว้ทุกข์ในเมืองหลวงต่อ

ดังนั้น ตอนที่ฮ่องเต้เรียกประชุมเหล่าท่านอ๋องทั้งหลาย อ๋องหนานหวยก็มาด้วย

อ๋องเย่ตงมีวัยวุฒิสูงสุด ได้เสนอรายชื่อผู้ที่สมควรเป็นองค์รัชทายาท เขาเสนออ๋องเหลียง

ครั้งนี้ อ๋องอานชินและอ๋องหลี่ชินเห็นด้วย

อ๋องหนานหวยและอ๋องเป่ยฉวนเสนอลูกชายของอี๋เฟย โอรสองค์ที่7ของฮ่องเต้

ทั้งสองฝั่งสูสีกัน ชนะกันไม่ลง ฮ่องเต้มองมาทางซือถูเย้น “เจ้ามีใครที่เหมาะสมไหม?”

ทุกคนหันมามองซือถูเย้น จริงๆทุกคนก็รู้ว่าซือถูเย้นกับอ๋องเหลียงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ช่วงนี้เขาก็ผลักดันอ๋องเหลียงไม่น้อย ดังนั้น ทุกคนก็คิดว่าเขาจะเสนออ๋องเหลียง

จากนั้น ไม่นึกว่าเขาจะพูดออกมาประโยคหนึ่ง “องค์ชายเจ็ดของหมุยเฟย ซือถูเย้น ยังทรงพระเยาว์ ทั้งยังฉลาดหลักแหลม หม่อมฉันขอเสนอเขา”

ครั้งนี้ทำให้ทุกคนหัวเราะขึ้นมา แม้กระทั่งอ๋องหลี่ชินก็ยังพูดว่า “อย่าเลย ปีก่อน ก่อนที่จะส่งไปเรียนหนังสือ ได้ให้ราชครูไปสอนเรื่องวรรณกรรมและขี่ม้ายิงธนู อาจารย์ทุกคนบอกว่าเขาดื้อรั้น ไม่ฟังความ ต่อมาได้มาเรียนในโรงเรียนหลี บอกว่าถึงแม้เขาจะฉลาดอยู่บ้าง แต่ไม่ทำตามหลักการ มีความคิดผิดแปลก เป็นใหญ่ได้ยาก ครั้งที่แล้วก็เลือกผิดมาทีหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ห้ามเลือกผิดอีก”

ซือถูเย้นมองอ๋องหลี่ชิน “ครั้งก่อนฮองไทเฮาบอกว่าพี่สามเป็นไม้แก่ทำดีไม่ได้ สุดท้ายก็ได้ดีไม่ใช่หรือ?”

อ๋องหลี่ชินอึ้งไป “ฮองไทเฮาพูดตอนไหน? ทำไมข้าไม่รู้เรื่องเลย? เจ้าพูดมั่ว”

“ไม่ได้มั่ว ทุกคนล้วนรู้ดี ” ซือถูเย้นกล่าว

อ๋องอานชินขมวดคิ้ว “ไม่น่าใช่ ฮองไทเฮาบอกว่าเขาเป็นก้อนหินในบ่ออุจจาระ ทั้งเหม็นทั้งหัวแข็ง”

“ไม่ ไม่ใช่” อ๋องเย่ก็พูดขึ้นบ้าง “ฮองไทเฮาบอกว่า เขาแก่ตั้งแต่เด็กๆ”

อ๋ฮงหลี่ชินหน้าเสีย “นางบอกว่าข้าเป็นคนสุขุมตั้งแต่เด็ก ภายภาคหน้าจะได้ดี”

“ใช่ ได้ดีทางโง่เขลา！”

ฮ่องเต้เองก็หัวเราะ คิดถึงช่วงเวลาสมัยหนุ่มๆ มีเรื่องอะไรก็มีฮองไทเฮาคอยช่วยเหลือ นางยังอยู่ ฟ้าก็ไม่ถล่มลงมา

คุยกันไปสักพัก หลีโม่ก็เข้ามา “วันพรุ่งนี้ค่อยมาปรึกษากันใหม่ ฮ่องเต้จะพักผ่อน”

ข้อแรก ร่างกายฮ่องเต้ไม่ค่อยดี ข้อสอง วันนี้ก็คุยกันไปมากแล้ว ทุกคนมาใกล้ฮ่องเต้ เดี๋ยวจะมองเห็นอะไรเข้า

ซือถูเย้นกล่าว “ใช่ๆ กลับกันไปก่อนดีกว่า วันพรุ่งนี้ค่อยคุยใหม่”