พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 47

ตอนที่ 47 ยันกันไว้

ฮองเฮาพูดขึ้นโดยไม่ยิ้มแต่อย่างใด “รับโทษ? เพราะเรื่องถอนหมั้นนะหรือ?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าละอายใจ “รายงานต่อฮองเฮาเหนียงเหนียงหม่อมฉันน้อมรับโทษเพราะเรื่องนี้พะยะคะหม่อมฉันไร้ความสามารถในการต่อต้านภรรยา ไม่สามารถอบรมสั่งสอนลูกสาวจนทำให้อ๋องเหลียงเตี้ยนเซี่ยต้องเสียหน้า หม่อมฉันสมควรตายไม่อาจหลีกหนีความผิดได้พะยะคะ"

"ไร้ความสามารถในการต่อต้านภรรยา ? เจ้าเอาเรื่องนี้มาจากไหน? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหลี่ซื่อ? "ฮองเฮามองไปทางเขาด้วยสายตาแปลกใจ

เดิมทีฮองเฮาคิดว่าเขาอยากจะป้ายความผิดทั้งหมดให้กับเสี้ยหลีโม่แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะลากหลี่ซื่อเข้ามาพัวพันด้วยในตอนที่ซุนกงกงบอกมาเมื่อสักครู่นางก็ยังคิดอยู่เลยว่าซุนกงกงได้ยินผิดมา. นึกไม่ถึงว่าเรื่องจริงจะกลับกลายมาเป็นเช่นนี้

เฉิงเสี้ยงเสี้ยจึงพูดขึ้นว่า "รายงานฮองเฮาเหนียงเหนียงเรื่องการถอนหมั้นเป็นฝีมือการแก้แค้นส่วนตัวของหลี่ซื่อพะยะคะฮองเฮาเหนียงเหนียงได้โปรดลงโทษด้วยพะยะคะ"

"นี่มันเรื่องแปลกแล้วเจ้าเล่ามาให้เปิ่นกงฟังสักหน่อยสิ"ฮองเฮาเบิกตากว้างพร้อมกับพูดขึ้น

หมุยเฟยจึงได้นำเรื่องที่เพิ่งกล่าวกับฮองไทเฮาเมื่อสักครู่เล่าออกมาอีกรอบอย่างไม่มีผิดแปลกไปแม้แต่คำเดียว

เมื่อฮองเฮาได้ฟังจึงหัวเราะออกมาจากนั้นก็มองไปทางฮยองไทเฮา"เสด็จแม่เองก็ฟังเรื่องนี้แล้วท่านคิดว่าอย่างไรเพคะ?"

ฮองไทเฮาพูดขึ้นอย่างไม่โกหกแต่อย่างใด "หากหลี่ซื่อผู้นี้โหดร้ายเช่นนี่จริงๆย่อมจัดการลงโทษอย่างแน่นอน"

เมื่อเฉิงเสี้ยวเสี้ยและหลิงหลงได้ยินคำพูดนี้ต่างก็มองหน้ากันแล้วรีบก้มหัวลงทันใด

ฮองเฮาจึงได้ถามฮองไทเฮาอีกครั้ง "เสด็จแม่เพคะเรื่องถอนหมั้นเข้าใจมากน้อยแค่ไหนเพคะ?"

ฮองไทเฮาตื่นตกใจเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจความหมายของฮองเฮา

ข่าวคราวที่เล็ดลอดเข้ามาในวังไม่ใช่การแพร่ขยายมาจากด้านนอกแต่อย่างใด แต่กลับเป็นรายงานของคนสนิทมา ที่พูดขึ้นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด อย่างน้อยก็เป็นการฟ้องร้องเสี่ยหลีโม่และซิวชูของจวนเฉิงเสี้ยง แต่ละคำที่กล่าวออกไป เสี่ยงเสี้ยไม่สามารถโต้แย้งทั้งหมดกลับมาได้

ด้วยเหตุนี้ก่อนหน้านั้นนางเองจึงคิดว่าเฉิงเสี้ยงเสี้ยอำมหิตไม่สำนึกบุญคุณ ปฏิบัติอย่างโหดร้าย

เพียงแต่ว่า วันนี้พวกเขาได้ดึงหลี่ซื่อที่นางไม่ชอบเข้ามาพัวพันด้วย อีกทั้งหมุยเฟยยังเป็นพยานให้อีกจึงทำให้นางมองเรื่องนี้แย่ลงมากไปอีก

หลี่ซื่อเป็นคนเช่นไรกันแน่? เป็นอย่างที่หมุยเฟยและเฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวไว้หรือไม่?

ฮองไทเฮาป้องปกขึ้นมาทันใด อีกทั้งยังนึกถึงคำพูดแต่ละคำของเสี้ยหลีโม่ขึ้นมาได้ หากเสด็จแม่กลับกลอกเช่นนี้แล้วจะสอนลูกสาวคนนี้ได้อย่างไรกัน?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ฮองไทเฮาจึงพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า "อายเจียเองก็เพลียไปหน่อย เรื่องนี้ให้ฮองเฮาจัดการเถอะ อายเจียฟังอยู่ข้างๆก็พอแล้ว"

ฮองเฮายืนขึ้นแล้วโค้งตัวก่อนพูดขึ้นว่า "เพคะ!"

จากนั้นก็นั่งลงอีกครั้งก่อนกวาดสายตามองไปทางใบหน้าของหมุยเฟยด้วยสายตาเย็นชา"หมุยเฟยเจ้าอยู่ในวังมาโดยตลอดจะรู้เรื่องในจวนเฉิงเสี้ยงได้อย่างไร? แล้วจะรู้เรื่องการกลับหลอกของหลี่ซือได้อย่างไรกัน?"

หมุยเฟยตกใจใบหน้าแข็งทื่อ"นี่...."

"อือ?"สายตาของฮองเฮาเย็นชามากขึ้นก่อนเค้นถามขึ้น

หมุยเฟยพูดขึ้นด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ "นี่ แม่ของหม่อมฉันคือนายหญิงแก่ของจวนเฉิงเสี้ยง ย่อม....."