พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 476

ตอนที่ 476 ไล่นางไป 2

ไล่นางไป ริมฝีปากที่ยิ้มเยือกเย็นยิ่งดูลึกขึ้น “ในวังกว้างใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีพื้นที่ให้ข้าเสี้ยหลีโม่เลยหรือ? อี๋เฟยจะขับไล่ข้าไป ก็ต้องถามฮ่องเต้ก่อนว่าจะยอมให้ข้าไปหรือไม่”

“ทางด้านฮ่องเต้ เจ้าไม่จำเป็นต้องไปรักษาแล้ว ข้าจะไปพูดกับฮ่องเต้เอง เจ้าติดโรคร้าย ไม่สามารถเข้าให้การรักษาฮ่องเต้แล้ว” อี๋เฟยพูดอย่างเย็นชา

“ข้าจำได้ว่า เมื่อกี้ตอนที่อี๋เฟยเข้ามา บอกว่ามาเพื่อปลอบใจข้า วิธีปลอบใจข้าก็คือขับไล่ข้าไป?” หลีโม่รู้สึกแปลกใจ นางเอาความกล้ามาจากไหน ที่คิดว่าตัวเองสามารถไล่นางไปได้?

“เสี้ยหลีโม่ ข้าสั่งให้เจ้าไป ก็เพราะหวังดีต่อเจ้า เจ้าอยู่ในวังไม่มีผลดีต่อเจ้าเลย กลับไปจวนอ๋อง เจ้ายังสามารถเป็นพระฉายาของเจ้าต่อไป มีความสุขอยู่กับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งของเจ้า แต่อยู่ในวังนี้ เจ้าคิดที่จะมีชีวิตที่สงบสุขนั้นจะเป็นไปไม่ได้”

“ขอบคุณอี๋เฟยเหนียงเหนียง แต่ข้าเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่สามารถเสพความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่ง จะต้องมีชีวิตที่ไม่ได้สงบสุขแบบนี้ จะทำยังไงได้? ข้างกายข้ามีแต่คนไม่รักดี” หลีโม่พูดอย่างเย็นชา

อี๋เฟยหัวเราะเยือกเย็น “งั้นเจ้าก็ตัดสินใจที่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องครั้งนี้ใช่ไหม?”

“ข้ามีสิทธิ์เลือกด้วยหรือ?” หลีโม่ตอบด้วยเสียงเยือกเย็น

อี๋เฟยก็หัวเราะขึ้นมา เพ่งมองดูหลีโม่ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางไปแน่ พูดตามความจริง ข้ากลัวเจ้าจะหนีไปด้วยซ้ำ ในชีวิตนี้ยากที่จะได้เจอคู่ต่อสู้ที่ทัดเทียมกัน ต่อสู้กันทั้งที จะได้สนองอย่างสาแก่ใจใช่ไหม?”

หลีโม่รู้สึกว่านางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มาก การอ้าแขนขาของนางไม่ได้ทำให้ดูกระด้าง กลับกันความเผด็จการของนางข่มทุกสิ่ง ความแข็งแกร่งนี้เป็นอาวุธของนาง นางใช้ได้อย่างเหมาะสม

แต่วันนี้ที่นางมาพูด บวกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวังหลังครั้งก่อน ทำให้เชื่อมั่นอยู่เรื่องหนึ่ง

หลีโม่ไม่พูดอะไร “ทหาร ส่งอี๋เฟย”

อี๋เฟยกลับไม่ได้ยืนขึ้น พูดอย่างราบเรียบว่า “รีบอะไรกัน? ข้ายังไม่รีบไป อยู่ที่พระราชวังฉางเซิงของเจ้าอีกสักหน่อยไม่ได้หรือ? พวกเราสองคุยมาพูดกันก็ถือว่ามีความจำเป็น ไปมาหาสู่กันบ่อยๆหน่อย”

หลีโม่พูดว่า “อี๋เฟยเหนียงเหนียง เจ้าอย่างอยู่ก็เชิญอยู่ต่อไป ข้าไม่ว่างที่จะอยู่คุยด้วย”

พูดเสร็จ นางสั่งให้เย็นเอ๋อร์ไปหยิบกล่องยา “ไป ไปตำหนักซีเวยกัน”

“ทิ้งแขกอยู่ไว้ตรงนี้ เกรงว่าจะไม่ดีมั้ง?” อี๋เฟยพูดเหน็บแนม

“แขกอะไรกัน? ล้วนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน คนครอบครัวเดียวกันจะทำอะไรก็ได้” หลีโม่เดินไปอย่างไม่หันกลับมาอีก

ไม่ว่าจุดมุ่งหมายของอี๋เฟยจะเป็นยังไง นางก็ไม่มีเวลาต้อนรับ

ตลอดทางที่ไปตำหนักซีเวย เย็นเอ๋อร์ถามว่า “อี๋เฟยเหนียงเหนียงนี้ดูแปลกๆ มาพูดเรื่องไร้สาระตั้งมากมาย ทีแรกนึกว่าจะไล่พระฉายาไป แต่พระฉายาไม่ไป นางก็ไม่บีบคั้น ยิ่งไม่กดดัน ทั้งแดกดันทั้งสาปแช่ง”

“งั้นเจ้าคิดว่านางคิดจะทำอะไร?” หลีโม่ถาม

“บ่าวไม่ทราบ เพียงแค่รู้สึกว่านางแปลกๆ” เย็นเอ๋อร์พูดตามความจริง

หลีโม่หัวเราะพร้อมพูดว่า “นางไม่ได้แปลก นางแค่อยากทำให้ข้าโกรธ ตั้งแต่มีเรื่องที่วังหลังจนถึงวันนี้ นางก็พยายามยั่วยุ อยากให้ข้าโกรธมาตลอด”

“ทำให้พระฉายาโกรธแล้วจะได้อะไร?” เย็นเอ๋อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“นางกำลังรบกวนความคิดของข้า รบกวนการตัดสินใจของข้า”

“บ่าวก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”

หลีโม่เงยหัวมองฟ้า อย่างหนักแน่น เหมือนลมพายุใหญ่ที่อัดแน่นมานาน

“นางจะลงมือแล้ว” หลีโม่พูดเสียงต่ำ

“อ๋า?” เย็นเอ๋อร์ตกตะลึง “นางจะทำอะไร?”

“ไม่รู้ แต่ท่านอ๋องเพิ่งไปเอง นางก็มาก่อกวนข้าแล้ว ด้วยคนอย่างนาง เป็นไปไม่ได้ที่จะมาพูดไม่ดีแค่ไม่กี่คำ”

“งั้นตอนนี้นางอยู่ที่พระราชวังฉางเซิง กลัวนาง...” เย็นเอ๋อร์พูดเสียงต่ำว่า “ทำอะไรที่เป็นการใส่ร้ายไหม?”

“ไม่หรอก นางไม่ทำอะไรต่ำๆแบบนั้น” หลีโม่สามารถมั่นใจในข้อนี้

“งั้นบ่าวก็ยิ่งไม่เข้าใจจริงๆ”