พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 478

ตอนที่ 478 เหล่าไท่จูนปืนกำแพง

การต่อสู้กันระหว่างพระสนมในวังหลัง มีอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือแย่งชิงความเป็นที่โปรดปราน ความโปรดปราณนี้ก็คือทำทุกวิธีเพื่อให้ฮ่องเต้สนใจ แต่ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่สบาย พวกนางจึงอยากที่จะเรียกร้องความสนใจก็ทำไม่ได้ เพราะแม้แต่หน้าฮ่องเต้ยังไม่ได้เห็นเลย

อย่างที่สองก็คือวางยาพิษทำร้ายพระสนมองค์อื่นเพื่อรักษาตำแหน่งของตัวเองให้มั่นคง อยู่ภายในวังนอกจากเรื่องใส่ร้ายกันแล้ว ก็คือการวางยาพิษ การจะหายาพิษในวังนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย สาวใช้หรือขันทีออกไปหาซื้อยา ก็จะเป็นการเสี่ยงเกินไป เพราะทหารยามจะทำการตรวจค้นเป็นบางครั้ง หากตรวจเจอว่ามียาพิษอยู่ในครอบครอง ก็จะไม่เป็นการดี

มีคนประเภทหนึ่งในวังที่สามารถแตะต้องยาพิษได้ นั่นก็คือคนในหมอวัง ควบคุมคนในหมอวังให้ดี ในวังหลังก็จะสงบสุขได้พักหนึ่ง นี่จะได้ไม่เป็นธุระให้พวกนางต้องไประวังเพิ่ม ตั้งใจเตรียมรับมือพวกอี๋กุ้ยเฟยก็พอ เบาเรื่องไปตั้งเยอะ

แน่นอน ที่สำคัญที่สุดก็คือ พระสนมในวังหลังมีใครไม่เคยคิดทำอะไรบางอย่างบ้าง? เรื่องไม่ดีพวกนี้ล้วนอยู่ในกำมือหมอวัง ตอนนี้หลีโม่เข้ามาดูแลหมอวัง พวกพระสนมพวกนั้นจึงต้องมาทำดีเอาใจนาง เพื่อนางจะได้ไม่เอาเรื่องที่ผ่านมาออกมาพูด

เป็นเช่นนี้แล้ว ก็เท่ากับว่าวังหลังได้ถูกหลีโม่กับซือถูจิ้งควบคุมไว้แล้ว

เหล่าไท่จูนเข้าวังมาก็ไม่มีอะไรทำ ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนป้ายวิญญาณฮองไทเฮาที่พระราชวังซีอาน แต่มีกุ้ยไท่เฟยอยู่ กุ้ยไท่เฟยไม่ชอบนาง ไม่อยากเห็นหน้านาง นางกลับลากคนอื่นมาคุยด้วย

หลายวันผ่านไป กุ้ยไท่เฟยอยากหลบก็หลบไม่ทัน

แต่หน้าเฉินไท่จูนนั้นหนาเป็นอย่างมาก คนอื่นทั้งเปิดเผยทั้งส่งสัญญาณว่าไม่ต้อนรับ นางก็ยังมาแต่เช้าตรู่

เข้าประตูมาก็เริ่มตระโกนเอะอะเสียงดังว่า “กุ้ยไท่เฟย ตื่นหรือยัง? รีบลุกมาทานอาหารเช้าได้แล้ว”

อาฝูห้ามนางไว้ “ไท่จูน เมื่อคืนกุ้ยไท่เฟยหลับดึก ให้นางได้นอนอีกสักหน่อยได้ไหม”

“คนแก่ต้องนอนพักผ่อนแต่เช้า ทำไมถึงหลับดึกล่ะ?” เฉินไท่จูนขมวดคิ้ว “บ่าวใช้อย่างพวกเจ้าทำให้รำคาญใจหรือเปล่า? แค่ดูแลคนแก่ก็ยังทำได้ไม่ดี เจ้ายังจะมีประโยชน์อะไร? เดี๋ยวให้องค์หญิงย้ายเจ้าออกไป”

คำก็คนแก่ สองคำก็คนแก่ จริงๆแล้วก็ไม่รู้ว่านางแก่กว่ากุ้ยไท่เฟยไม่รู้เท่าไหร่

อาฝูไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เหล่าไท่จูน เมื่อคืนท่านคุยอยู่ที่นี่ถึงเที่ยงคืนกว่าจะกลับ ท่านลืมไปแล้ว? กุ้ยไท่เฟยอยากที่จะพักผ่อนแต่เช้าก็ทำไม่ได้”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?” เฉินไท่จูนขมวดคิ้ว “งั้นทำไมข้ายังตื่นขึ้นมาได้ นางตื่นมาไม่ไหว? ร่างกายไม่สบายหรือ? ได้ พรุ่งนี้ข้าจะมาแต่เช้า ลากนางออกไปออกกำลังกาย”

อาฝูได้ฟังเช่นนี้ ก็แทบเป็นบ้า แต่ก็อดทนไว้ พูดขึ้นว่า “ท่านรออยู่ตรงนี้แปบหนึ่ง บ่าวจะไปเรียกกุ้ยไท่เฟยให้ลุกขึ้นมา”

อาฝูเข้าไปในห้องบรรทม กุ้ยไท่เฟยได้ลุกขึ้นมานั่งแล้ว กำลังโกรธอยู่ เสียงเรียกนั้นดังกังวานมาก นางจะทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้ “ไล่นางออกไปเลย ข้าไม่อยากสนใจนางแล้วจริงๆ นางบ้าไปแล้วหรือเปล่า? มาวนเวียนอยู่กับข้าทุกวันทุกคืน จะเฝ้าดูก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”

“กุ้ยไท่เฟยอย่าเพิ่งโกรธ เมื่อกี้นางพูดว่า พรุ่งนี้จะมาแต่เช้า” อาฝูพูดอย่างเอือมระอา

“บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว เจ้ารีบคิดหาหนทาง ต่อไปไม่ต้องให้นางมาอีก” กุ้ยไท่เฟยทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

อาฝูก็จนปัญญา “จะมีวิธีอะไร? จะให้ปิดประตูตำหนักไม่ให้นางเข้ามาก็ไม่ได้”

กุ้ยไท่เฟยเงยหน้าขึ้น “ปิดประตูตำหนักเลย เริ่มจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป ให้ปิดประตูพระราชวังซีอาน”

วันที่สอง เหล่าไท่จูนก็มาแต่เช้าอีก แต่ครั้งนี้ประตูตำหนักปิดสนิท เหลือไว้เพียงแหวนทองแดงสองอันส่องสว่างนาง

เหล่าไท่จูนหัวเราะอย่างพอใจ “กุ้ยไท่เฟยนี้ ซน ซนจริงๆ ข้าชอบ”

เพราะประตูตำหนักปิดไว้สนิท เหล่าไท่จูนเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นวันนี้กุ้ยไท่เฟยก็ตื่นแต่เช้า กว่าจะได้สงบสักวัน นางจะต้องคุยเรื่องสำคัญกับอ๋องหนานหวย

เมื่อคืน คนเฒ่านั้นอยู่ถึงตั้งเที่ยงคืนกว่าจะกลับ น่าโมโหยิ่งนัก