พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 491

ตอนที่ 491 เห็นแก่มิตรภาพเก่าๆ

คนชุดดำทั้งเจ็ดคนล้มลงพื้น อาฝูพาทหารลับของนางเข้ามา กุ้ยไท่เฟยรีบเปิดประตูภายในพระตำหนัก มีคนชุดดำสองคนเดินเข้ามา แล้วลากตัวคนชุดดำสองคนที่ตายอยู่บนพื้นออกไป แล้วใช้ดาบแทงซ้ำตรงหน้าอกคนชุดดำทุกคน หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ใช้ดาบแทงตรงหน้าอกของกันและกัน ล้มลงบนพื้น ในปากอมยาพิษไว้หนึ่งเม็ด

ตอนที่พวกเหล่าไท่จูนพุ่งเข้ามา กุ้ยไท่เฟยกอดแขนไว้ ส่วนอาฝูสั่งพวกทหารเก็บดาบแล้วชี้ไปที่ผู้ร้ายบนพื้น

และในเวลาเดียวกัน กองทัพทหารรักษาพระองค์ก็มาถึงแล้ว คนชุดดำสองคนที่ได้รับบาดเจ็บถูกจับตัวไป ซุนฟางเอ้อร์ที่สลบอยู่ก็ถูกยกออกไป

อาฝูเห็นซุนฟางเอ้อร์ยังขยับได้ คิดอยากตามออกไป แต่ถูกกุ้ยไท่เฟยห้ามไว้ ซุนฟางเอ้อร์ไม่รอดแล้ว เมื่อกี้ถึงแม้นางจะมาเจ็บสาหัสจนล้มลง แต่ก็ได้ดูดผงพิษเข้าไป ถึงแม้ปริมาณไม่มาก แต่ก็น่าจะอยู่ต่อได้อีกไม่นาน

มีผู้ร้ายบุกเข้ามาในวัง และเรื่องก็เกิดขึ้นที่ตำหนักของฮองไทเฮา จึงกลายเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสนใจ

เรื่องนี้รู้ไปถึงหูของฮ่องเต้ ฮ่องเต้สั่งให้อ๋องเหลียงกับอ๋องเย่รีบไปจัดการ จะต้องหาตัวคนร้ายออกมาให้ได้

คนชุดดำสองคนที่จับมาได้ ถูกพาตัวไปไต่สวน

คนชุดดำคนอื่นๆ หลังจากถูกเก็บศพไปแล้ว ก็ทิ้งลงไปในเนินป่าช้า

การไต่สวนมีอ๋องเย่ดูแลด้วยตัวเอง ไต่ถามร่วมกับสิงปู้ซั่งซู

เหล่าไท่จูนบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก หลีโม่ช่วยพันแผลให้นาง โดยทั่วไปก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

แต่ซุนฟางเอ้อร์ อาการค่อนข้างหนัก ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

กุ้ยไท่เฟยพูดกับหย้วนพ่านด้วยดวงตาสีแดงว่า “พวกเจ้าต้องทำทุกอย่าง ช่วยนางให้ได้ นางจะเป็นพระฉายาอ๋องหนานหวยในอนาคต”

หลีโม่ได้ยินเช่นนี้ ก็คิดว่ากุ้ยไท่เฟยให้ความสำคัญซุนฟางเอ้อร์อยู่มากเหมือนกัน ยังไงซุนฟางเอ้อร์ก็เป็นผู้ช่วยที่สำคัญมาก

“ให้ข้าไปดูไหม” ซุนฟางเอ้อร์เป็นคนสำคัญในการถอนพิษหนอน ยังตายไม่ได้

กุ้ยไท่เฟยกลับพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “เจ้า? หากตายไปเจ้าจะรับผิดชอบไหม? เจ้าไสหัวไป ห้ามเข้าใกล้นาง”

หลีโม่แอบพูดกับหย้วนพ่านว่า “หากอาการไม่ดี เจ้าต้องรีบมาบอกข้า”

“ครับ พระฉายา” หย้วนพ่านพูด

ที่จริงไม่จำเป็นต้องไต่สวนแล้ว หลีโม่คิดว่าคนร้ายพวกนี้เป็นคนที่อ๋องหนานหวยส่งมา เหมือนกับที่หูฮวนซีบอกกับซุนฟางเอ้อร์ อ๋องหนานหวยจะลอบทำร้ายกุ้ยไท่เฟย เขาจะได้สามารถอยู่ในเมืองหลวงต่อ

เช่นนี้ พระมารดาสิ้นแล้ว เขาต้องไว้ทุกข์ยังไงก็ประมาณหนึ่งปี ในหนึ่งปีนี้ เพียงพอที่เขาจะได้เปลี่ยนแปลงเมืองหลวง

หลีโม่คิดว่าคนร้ายสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้น ไต่ถามไม่ได้อะไรหรอก ทหารของอ๋องหนานหวยนางเคยเห็น ยอมตายโดยจะไม่ยอมพูดอะไร

อีกอย่าง ในพวกเขามีห้าคนถูกพิษจนตายไปแล้ว น่าจะเหมือนครั้งก่อน กัดยาพิษฆ่าตัวตาย

ผู้ร้ายสองคนที่รอดชีวิตก็พอว่ามียาพิษอยู่ในปาก แต่อาจเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บจนถูกจับตัว จึงไม่ทันได้กัดทานยาพิษ

“ครั้งนี้ช่างอันตรายยิ่งนัก เจ้าสั่งคนไปคุ้มครองกุ้ยไท่เฟยแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยังมีผู้ร้ายเข้าไปใกล้ได้อีก?” ซือถูจิ้งถามหลีโม่ หากครั้งนี้อ๋องหนานหวยทำสำเร็จ กุ้ยไท่เฟยตายไป เหล่าชีก็จะเป็นอันตรายจริงๆแล้ว

“ยังเลย ข้าสั่งคนออกไปหมดแล้ว คิดว่าควมคุมอ๋องหนานหวยไว้ก่อนจะได้ไม่เป็นภัยทีหลัง” ในใจหลีโม่แอบตกใจ หากครั้งนี้ไม่ใช่เพราะมีเหล่าไท่จูนอยู่ในเหตุการณ์ กุ้ยไท่เฟยคงถูกกำจัดไปแล้ว

ซือถูจิ้งด่าขึ้นมาว่า “เหล่าปาคนนี้ก็แปลกเสียจริง มารดาของตัวเองแท้ๆคิดจะฆ่าก็ฆ่า”

“พวกเขาสองแม่ลูกเป็นคนแบบเดียวกัน ตอนนั้นกุ้ยไท่เฟยก็ลงมือกับเหล่าชีแล้วไม่ใช่หรือ?” หลีโม่นั่งลง คิดลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ เหมือนรู้สึกว่ามีตรงไหนสักที่ผิดปกติ แต่คิดกลับไปมาแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ

“เป็นอะไร? ยังหวาดกลัวหรือ?” ซือถูจิ้งเห็นสีหน้าหลีโม่ขาวซีด จึงถามขึ้น