พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 495

ตอนที่ 495 คิดถึงความเป็นพี่น้องกัน

เสี้ยฮ่าวหรานอธิบายว่า “ยาพิษที่พี่ใหญ่ให้ข้า เป็นพิษนกกระเรียนสีแดงห่อขี้ผึ้ง เห็นเลือดแล้วตายสนิทในลำคอ หลังจากถูกกัดก็จะตายด้วยพิษทันที หลังจากพิษกำเริบ ฤทธิ์พิษจะอยู่แค่ตรงส่วนลำคอ ดังนั้นต่อให้หมาป่ากับอีกากัดกินศพของพวกเขา ก็จะไม่ตายไปทั้งหมด มีเพียงตัวที่ทานตรงลำคอที่มีพิษถึงจะตาย”

“งั้นคนพวกนี้ถูกพิษอะไร?” ซือถูจิ้งถาม

เสี้ยฮ่าวหรานคุกเข่าลง เก็บเศษที่ตกบนพื้น ตรวจดูอย่างละเอียด แล้วใช้เข็มตรวจดูอีก

“เป็นยาพิษชนิดผงชนิดหนึ่ง หลังจากดูดเข้าไปแล้ว พิษก็จะกำเริบจนตาย และยาพิษก็จะตกค้างอยู่ในร่างกาย เพราะก่อนตาย ฤทธิ์ยาพิษจะผ่านเข้าสู่ร่างกายผ่านทางลมหายใจ”

ซือถูจิ้งแปลกประหลาดใจมาก “ชนิดผง? คนร้ายเป็นพวกเดียวกัน ทำไมถึงใช้ยาพิษไม่เหมือนกัน?”

“อันนี้ข้าไม่รู้ แต่ไม่ใช่พิษชนิดเดียวกันแน่นอน” เสี้ยฮ่าวหรานพูดอย่างมั่นใจ

ซือถูจิ้งคิดถึงก่อนหน้านี้ตอนนี้ฮ่องเต้ไปบูชาฟ้าดินแล้วถูกลอบทำร้าย หลีโม่เคยพูดว่า ได้เก็บเอายาพิษที่เอาออกมาจากปากคนร้ายไว้ เห็นที ต้องกลับไปตรวจดูยาชนิดนั้นแล้ว

กลับมาถึงวัง หลีโม่เพิ่งทำการผ่าตัดเสร็จ สถานการณ์ไม่ค่อยดี มีดสั้นที่ใช้ทำร้ายนางมีหนามด้วย ม้ามบาดเจ็บ ตอนที่เอามีดออกมาหนามได้ไปทำให้ลำไส้บาดเจ็บ ถึงแม้จะเย็บแผลเรียบร้อยแล้ว แต่ก็เสียเลือดมาก หลังการผ่าตัดไม่สามารถกระตุ้นไขกระดูก จะมีชีวิตได้หรือไม่ ต้องแล้วแต่เวรแล้วแต่กรรมของนางแล้ว

ในสถานที่ที่อุปการณ์เครื่องไม้เครื่องมือทางการแพทย์ล้าสมัยขนาดนี้ การผ่าตัดในครั้งนี้ถือว่าทำได้อย่างละเอียดที่สุดแล้ว

ซุนฟางเอ้อร์ยังไม่ฟื้นขึ้นมา และยังไม่พ้นขีดอันตราย

ฟังเสี้ยฮ่าวหรานพูดแล้ว หลีโม่ถามว่า “ฮ่าวหราน ยังจำได้ไหมครั้งก่อนที่ให้เจ้าดูยาพิษชนิดนั้นไหม?”

“จำได้” เสี้ยฮ่าวหรานเอายาพิษที่นางให้เมื่อกี้ออกมา “ข้าจำได้ว่าเป็นชนิดเดียวกันกับยาพิษนี้ นกกระเรียนสีแดงห่อขี้ผึ้ง เห็นเลือดแล้วตายสนิทในลำคอ”

“ก็หมายความว่า คนร้ายสองคนนี้กับก่อนหน้านี้ที่ลอบทำร้ายฮ่องแต้เป็นพวกเดียวกัน แต่ที่ตายไปหลายคนนั้น ไม่ใช่?”

คนพวกเดียวกันมาพร้อมกัน แต่ทำไมถึงใช้ยาพิษไม่เหมือนกัน? อีกอย่างต้องกัดยาพิษฆ่าตัวตาย การอมยาไว้ในปากเป็นวิธีที่สะดวกที่สุด ในเวลาคับขัน ใครจะมาสาดยาพิษชนิดผง?

และคนพวกเดียวกันออกมาทำภารกิจเดียวกัน กลับใช้ยาพิษไม่เหมือนกัน จะพูดว่ายาพิษมีไม่พอ จึงใช้พิษชนิดผงแทนก็ไม่ใช่มั้ง?

“ฮ่าวหราน พิษครั้งแรกของซุนฟางเอ้อร์เป็นชนิดเดียวกันกับคนร้ายหรือไม่?” หลีโม่ถามขึ้นมากะทันหัน

เสี้ยฮ่าวหรานพยักหัว “ใช่ เป็นชนิดเดียวกัน แต่พี่สาวคนนั้นถูกพิษจางมาก น่าจะเป็นเพราะนางได้รับบาดเจ็บ หายใจไม่แรงจึงดูดพิษเข้าไปได้ไม่เยอะ”

“แล้วพิษครั้งที่สองของนาง เป็นพิษนกกระเรียนสีแดงหรือ?” หลีโม่ถามอีก

“ไม่ใช่ เป็นนกขนพิษ” เสี้ยฮ่าวหรานพูดขึ้น

“นกขนพิษ?” หลีโม่รู้ว่าในวังใช้นกขนพิษเป็นเรื่องปกติ การประหารกว่าครึ่งล้วนเป็นการเอานกขนพิษใส่ลงไปในเหล้า เพราะนกขนพิษมีฤทธิ์พิษที่รุนแรง ตาลได้อย่า

รวดเร็ว

ซือถูจิ้งพูดอย่างแปลกใจว่า “นางทานนกขนพิษเข้าไป กลับยังไม่ตาย?”

เสี้ยฮ่าวหรานพูดว่า “ร่างกายของนางสามารถถอนพิษได้เอง แต่เพราะได้รับบาดเจ็บถอนพิษได้ช้า แต่ดีกว่าคนปกติทั่วไปอย่างมาก อย่างน้อยก็ไม่เป็นการเสียชีวิต เมื่อกี้ข้าให้นางทานยาถอนพิษแล้ว พิษของนางน่าจะถอนหมดแล้ว”

“ใช่ ตอนนี้ร่างกายของนางไม่มีพิษแล้ว” หลีโม่พูดขึ้น

ยาพิษสามชนิด ที่ปรากฏในวันนี้ เห็นได้ชัดว่าซุนฟาเอ้อร์ถูกพิษจากกุ้ยไท่เฟย กุ้ยไท่เฟยต้องการฆ่าซุนฟาเอ้อร์ ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องฆ่าซุนฟางเอ้อร์ แต่ก็ต้องสันนิษฐานแบบนี้ก่อน

ยาพิษชนิดที่สอง เป็นยาพิษชนิดผงต้องสูดดม แต่ภายในตำหนักมีกุ้ยไท่เฟยกับซุนฟาเอ้อร์ ซุนฟางเอ้อร์ได้สูดดมเข้าไป แต่กุ้ยไท่เฟยไม่ได้สูดดม มีความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือ นางได้ทานยาถอนพิษไว้ก่อนแล้ว

หากผงยาพิษนางเป็นคนสาด งั้นก็ถือว่าสมเหตุสมผล

ซือถูจิ้งก็คิดได้ในข้อนี้ “คนร้ายทั้งเจ็ดคน มีห้าคนสูดดมพิษจนตายแล้ว อีกสองคนอาจจะอยู่ไกล ปิดปากปิดจมูกไว้ จึงไม่ถูกพิษ เพราะผงพิษอาจจะไม่ได้ลอยไปข้างหน้า ดังนั้นจึงถูกอาฝูกับทหารลับจับตัวไว้ได้ และทหารรักษาพระองค์ก็ตามมาถึง พวกเขาจึงไม่ทันได้กัดยาพิษนกกระเรียนสีแดงเพื่อฆ่าตัวตายก็ถูกจับตัวเสียก่อน”