พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 496

ตอนที่ 496 คนร้ายยอมรับสารภาพ

โหรวเหยามองนางอย่างอึ้งๆ บ่นพึมพำว่า “อาการหนักถึงขนาดนี้? ข้าคิดว่า คนอย่างนางยังไงก็ไม่ตายไปง่ายๆแบบนี้หรอก”

หลีโม่พูดว่า “เจ้ายังอุตส่าห์คิดถึงนาง หากนางยินยอม ก็ไปดูนางสิ ข้าก็ไม่รู้ว่านางจะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ ความจริงแล้ว ความตั้งใจที่อยากจะมีชีวิตอยู่ของนางมีไม่มาก”

“ความตั้งใจที่อยากจะมีชีวิตอยู่ของนางมีไม่มาก? เป็นไปได้ยังไง?” โหรวเหยาแทบไม่อยากเชื่อ “นางทำเรื่องชั่วร้ายมากมายขนาดนี้ ก็ไม่ใช่เพราะคิดอยากจะชีวิตอยู่ไม่ใช่ อยากเป็นเจ้าคนนายคนไม่ใช่หรือ?”

“บางทีหลังจากที่ออกมาจากตระกูลซุนแล้ว นางคงไม่ได้ดั่งที่ใจหวัง อ๋องหนานหวยไม่ได้ดูแลนางเป็นอย่างดี”

“นั่นก็สมควรแล้ว คนในครอบครัวตัวเองมีก็ไม่รัก ไปพึ่งพาหมาป่าชั่วร้ายที่มีความทะเยอทะยานเหล่านั้น ไม่สมน้ำหน้านางหรือ? หากไม่ใช่เพราะท่านแม่รู้ว่านางบาดเจ็บใช้ให้ข้ามาดู ข้าไม่มาหรอก” โหรวเหยาพูดอย่างโกรธเคือง ดวงตาก็แดงขึ้นมา

“ฮูหยินซุนช่างเป็นคนดีมีเมตตา ถูกนางทำร้ายจนตาบอดทั้งคู่แล้ว ยังคิดถึงนาง” ซือถูจิ้งพูดอย่างถอนหายใจ

ในที่สุดโหรวเหยาก็อดทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา “ท่านแม่บอกว่าเมื่อก่อนนางไม่ใช่คนแบบนี้ เพียงแค่ถูกอาจารย์ของนางสอนให้ไม่ดี ยังไงท่านแม่ก็ยังจำและคิดถึงส่วนที่ดีของนางอยู่ ไม่จำส่วนที่นางร้าย ข้าไม่ได้ดีขนาดนั้น ข้าไม่ได้ดูนางหรอก นางจะตายก็ตายไปเถอะ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ใช่คนของตระกูลซุนอีกแล้ว”

หลีโม่กุมมือนางไว้ “ในใจเจ้าสบายใจยังไงก็ตามทำนั้นเถอะ ไม่ต้องฝืนใจตัวเอง”

โหรวเหยาอืมรับคำ นั่งลงไม่พูดอะไรอยู่เนิ่นนาน นางพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ให้ข้ามาดูนาง ข้าก็จะไปดูนาง แค่ดูเท่านั้น นางจะเป็นร้ายดีข้าไม่สนใจ”

ซือถูจิ้งรู้ว่าในใจนางทั้งรักทั้งเกลียด ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ทรมานมาก “หลีโม่ เจ้าพานางไปเถอะ”

“อืม” หลีโม่ตอบคำ

นางพาโหรวเหยาไป เย็นเอ๋อร์กำลังถือน้ำออกมาพอดี หลีโม่ถามว่า “ฟื้นขึ้นมาหรือยัง?”

“ยังเลยค่ะ หมอหลวงยังอยู่ข้างใน”

“เจ้าตักน้ำล้างหน้าให้นางหรือ?”

“ใช่ค่ะ บ่าวตักน้ำอุ่นมาช่วยเช็ดหน้าให้นาง อบอุ่นมือให้นางด้วย”

“ดี เจ้าไปเถอะ” หลีโม่ให้เย็นเอ๋อร์เดินออกไป

โหรวเหราพูดอย่างเหน็บแนมว่า “คนชั่วอย่างนาง ยังมีคนสงสารนาง หลีโม่ ไม่รู้จะด่าว่าเจ้าโง่ดีหรือปัญญาอ่อนดี”

หลีโม่พูดพร้อมกับหัวเราะว่า “ตอนนี้ข้าเผชิญหน้ากับผู้ป่วย ข้าเป็นหมอ ไม่มีสถานะอย่างอื่น เย็นเอ๋อร์เป็นคนของข้า ก็เป็นเหมือนข้าเหมือนกัน เมื่อตอนที่ข้าไม่เป็นหมอแต่เป็นคู่ต่อสู้ เจ้าจะเห็นว่าข้าไม่ได้โง่และไม่ได้ปัญญาอ่อน”

โหรวเหยาไม่พูดอะไร เดินเข้าไปเบาๆ

มองเห็นคนบนเตียงที่สีหน้าไร้ชีวิตชีวา น้ำตาของนางก็ไหลออกมา นางพยายามเช็ดให้หมด อธิบายอย่างวุ่นวายว่า “ที่จริงข้าก็ไม่ได้เสียใจอะไร ข้าไม่มีความรู้สึกกับนางตั้งนานแล้ว ระหว่างความเป็นพี่น้องถูกตัดขาดตั้งแต่แรก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เห็นนางในสภาพแบบนี้ น้ำตาก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว”

หลีโม่เข้าใจ ก็เหมือนในภพปัจจุบัน นางไม่เคยเห็นพ่อของตัวเอง แต่รู้ว่าเขาเป็นใคร เมื่อได้ข่าวการตายของเขา ที่จริงในใจก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่น้ำตากลับอดทนไว้ไม่ไหว ร้องไห้อยู่ตั้งนาน

“เจ้านั่งอยู่ทีนี่สักพักนะ ข้าออกไป”

หลีโม่เพิ่งออกไปจากประตูไป ก็เห็นต้าจินองครักษ์ของอ๋องเหลียงมา

“พระฉายา อ๋องเหลียงรับสั่งให้ท่านไปเข้าเฝ้าที่ห้องทรงพระอักษร”

“มีเรื่องอะไรหรือ?” หลีโม่ถาม

องครักษ์ต้าจินพูดว่า “คนร้ายสองคนนั่นทนรับการทรมานไม่ไหว ยอมรับสารภาพแล้ว ว่าใครเป็นผู้บ่งการอยู่เบื้องหลัง”

หลีโม่ดูเหมือนพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัวว่า “ยอมรับสารภาพแล้ว? พวกเขาไม่ได้ยอมรับสารภาพว่าข้าองค์หญิงเป็นคนอยู่เบื้องหลังใช่ไหม?”

องครักษ์ต้าจินอึ้งไป “ไม่ใช่”

หลีโม่โล่งอกไปที “ไม่ใช่? งั้นก็ดี”