พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 504

ตอนที่ 504 อ๋องหนานหวยหน้าแห้ง

หลีโม่มองเปากงกงโขกหัวคำนับใหญ่ แต่ฮ่องเต้ก็ยังนิ่งๆ นางก็พูดว่า “หม่อมฉันเคยสั่งการเปากงกงและลู่กงกงไว้เอง”

เปากงกงตะลึง แล้วเงยหน้ามองหลีโม่

ฮ่องเต้ก็หันมามอง ในใจนั้นรู้ดี ก็พูดกับนางว่า “พระชายา เจ้าไปดูแผลให้เหลาไท่จุนหน่อย แล้วรีบใส่ยาให้นาง”

“เพคะ！ ” หลีโม่เดินเข้ามาพยุงนาง เหลาไท่จุนก็ลุกขึ้นคำนับ “ลำบากพระชาหน่อยนะ”

หลีโม่ก็ยิ้มในใจ ยัยจิ้งจอกแก่นี่ เมื่อก่อนไม่เคยเกรงใจใคร ยังตะโกนเรียกจิกหัวนางอยู่เลย

“เกรงใจเกินไปแล้ว！”

บาดแผลของเหลาไท่จุนบวมขึ้นจริง แผลนางหลีโม่เป็นคนจัดการเอง ไม่มีทางจะบวมขึ้นมา นอกจากนางจะตั้งใจทำให้เป็น

หลีโม่ก็ดุว่า “อายุขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงไม่ระวังร่างกายตนเองหน่อย”

“มีวิธีอะไรไหม? ข้าไม่อยากให้คนมารับใช้ตอนอาบน้ำ อายุปูนนี้แล้ว มือเท้าก็ไม่ระวังก็เลยถูกน้ำเข้าให้” ถ้าไม่ใช่เพราะบาดแผลบวมแดง ครั้งนี้ก็แสดงว่านางตั้งใจจะเข้าวังมาพูดเรื่องนี้ ถึงแม้ฮ่องเต้จะไม่สงสัยนาง แต่ถ้าตั้งใจเข้ามาแบบนั้น มันก็ไม่ดี

“ท่านรอห่อน เดี๋ยวข้าไปเอากล่องยาเข้ามา ต้องทำแผลใหม่ ไม่เช่นนั้นจะอักเสบ จนต้องตัดทั้งแขน” หลีโม่ขมวดคิ้วพูด

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น ก็ให้คนไปเชิญหมอหลวงมาตรวจดู

ตำหนักนี้มีหมอหลวงคอยรออยู่แล้ว จะเชิญหมอมาไม่ใช่เรื่องยาก ออกไปเรียกก็ได้แล้ว

หมอหลวงได้เห็นแผลของเหลาไท่จุน ก็ตกใจกันหมด “แผลของเหลาไท่จุนต้องจัดการให้ อย่าให้อักเสบอีก”

เหลาไท่จุนพูดว่า “ไม่เป็นไร ชีวิตนี้ของข้าได้รับแผลมาเยอะแล้ว แผลเป็นบนตนก็เป็นสิบ แผลแค่นี้เล็กน้อย”

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น ทั้งโกรธทั้งชื่นชม จะเรื่องวังหลังก็ดี เรื่องชิงบัลลังก์ก็ดี แต่ก็อย่าลากเหลาไท่จุนลงมาร่วมด้วย

เขาบ่นพึมพำคำที่เหลาไท่จุนพูดเมื่อครู่อีก อาศัยตอนที่กำลังรักษากันอยู่ ฮ่องเต้ก็เรียกลู่กงกงเข้ามา

เขาออกคำสั่งไป ว่าให้สำรวจให้ละเอียด ทหารกองทัพทั้งหมดในวังให้มาร่วมมืออ๋องเย่ ใครขัดคำสั่งประหาร！

เมื่อสั่งการลงไป ก็แสดงว่าเชื่อหลีโม่ไปแล้วครึ่งหนึ่ง

หลีโม่มองเหลาไท่จุน เหลาไท่จุนก็มองนาง ทั้งสองสบตากันด้วยสายตาไฟลุก หลีโม่ไม่พูดอะไร

เมื่อทำแผลเสร็จ เหลาไท่จุนก็จับมือของหลีโม่ “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นไร เจ้าคอยดูแลอยู่ที่นี่แหละ ข้าอยากให้ฝ่าบาทหายไวๆ”

นางอยากให้หลีโม่วางใจ ถึงแม้นางจะถูกขังไว้ที่นี่ แต่ว่า คนด้านนอกก็กำลังหาทางทวงคืนความบริสุทธิ์ให้นาง

ตอนนี้หลีโม่ก็ไม่เป็นห่วงเรื่องนี้ แต่ไปกังวลว่าคนของอ๋องเย่จะฆ่าอ๋องหนานหวยสำเร็จหรือไม่

เมื่อส่งเฉินไท่จุนกลับ หลีโม่ก็กลับมายังตำหนัก เปากงกงก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ตัวสั่นระริก ลู่กงกงก็อยู่ด้านข้าง อยากจะเข้าไปช่วยพูด แต่ก็ไม่กล้า

หลีโม่เข้าออกตำหนักซีเวยอยุ่หลายวัน ก็พอรู้นิสัยของขันทีสองคนนี้อยู่บ้าง เปากงกงไม่ทรยศฮ่องเต้ เขาเป็นห่วงฮ่องเต้จริงๆ หวังว่าทุกเรื่องจะแก้ปัญหาได้โดยง่าย ไม่อยากรบกวนใจฮ่องเต้

แน่นอนว่า ก็ต้องเอนเอียงไปทางฝั่งโน้นอยู่ดี เพราะว่าอาการของฮ่องเต้ไม่สู้ดีนัก ทุกคนรู้ คงทนอยู่ได้ไม่นาน ถ้าเปากงกงจะหานายใหม่ ก็เป็นเรื่องธรรมดา

เปากงกงคุกเข่านั่งอยู่ทั้งคืน ฮ่องเต้ก็เลยให้ออกไป แต่ก็ยังใช้งานเขาต่อ ไม่ได้พูดเรื่องนั้นอีก

ตัดมาทางอ๋องหนานหวยออกเดินทางจากตำบลเย่ ตามทางไม่เกิดเรื่องอะไร พอมืดค่ำก็มาถึงจังหวัดซูเจียง อยู่ที่อาคารพักที่จังหวัดซูเจียง

เขารอข่าวจากวังหลวงตลอดเวลา รอข่าวที่กุ้ยไท่เฟยสิ้นพระชนม์ ดังนั้น การเดินทางเลยช้าลง