พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 508

ตอนที่ 508 เด็กไม่เอาไหน

พอได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็ตกใจ

มีเพียงอ๋องเย่ ที่เม้มปาก เหมือนกับคาดการณ์ไว้แล้ว

เฉินไท่จุนพูดเสียงต่ำว่า “ไป เดี๋ยวค่อยว่ากัน”

หลีโม่ไม่รู้ตัวว่ามาถึงยังวังหุ้ยชิ่งได้อย่างไร ความคับแค้นเต็มอก อัดอั้นไว้ในใจ พูดออกมาไม่ได้

เพื่อตนเอง และซือถูเย้น

ซือถูจิ้งก็ถามถึงเรื่องนี้ หลีโม่ก็เล่าออกมาอีกรอบ

อ๋องเหลียงนั่งลงแล้วพูดว่า “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เราทำผลงานตั้งมากมาย มันก็ไร้ผลอะสิ”

อ๋องเย่พูดบ้าง “นั่นอะสิ ถามออกมาเช่นนี้ ก็แสดงว่าเจ้าไม่ใช่คนที่เหมาะจะเป็นฮ่องเต้”

อ๋องเหลียงเงยหน้า “ท่านอารู้ว่าฮ่องเต้จะตัดสินใจเช่นนี้หรือ? แล้วทำไมถึงเป็นเช่นนั้นละ?.”

“เพราะอะไรงั้นหรือ?” อ๋องเย่หัวเราะ “คิดดูก็เข้าใจแล้ว พรรคพวกกุ้ยไท่เฟย ไม่สามารถกับจัดได้หมด ถ้ากำจัดหมด ขุนนางที่เหลือก็เป็นคนของซือถูเย้นแล้ว เจ้าคิดว่า ฮ่องเต้อยากเห็นเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นหรือ?”

“หรือว่าฮ่องเต้ไม่อยากดึงเหล่าขุนนางมาเป็นพวกตนหรือ?” อ๋องเหลียงไม่เข้าใจจริงๆ

“เปล่า ช่วงเวลาสำคัญ ก็ต้องให้ขุนนางสามัคคีกัน เช่นตอนที่ก่อตั้งบ้านเมือง แต่ตอนบริหารประเทศนั้นไม่เหมือนกัน ทุกคนล้วนมีนิสัยส่วนตัว มีวิธีการจัดการในแบบของตนเอง มีความทะเยอะทะยานในตัว เป็นฮ่องเต้ไม่อาจจะไปควบคุมใครได้หมด ต้องอาศัยหลักถ่วงดุลอำนาจ ในราชสำนักก็ต้องมีการแบ่งฝ่าย จะได้ถ่วงดุลอำนาจกันได้”

“แต่ว่า จะแบ่งพรรคพวกก็ต้องดูเวลาหรือเปล่า?” อ๋องเหลียงไม่ชอบการกระทำเช่นนี้ “ตอนนี้มีศึกนอกใน ต้องจัดการกับศึกในก่อนสิ ถึงจะมีกำลังไปสู้กับศึกนอก”

อ๋องเย่มองหลีโม่ “เจ้าเข้าใจไหม?”

หลีโม่พูด “จะไม่เข้าใจได้อย่างไร? ฮ่องเต้พูดมาข้าก็เข้าใจแล้ว”

อ๋องเย่กล่าว “เจ้าก็อย่าคิดว่าเสียเปรียบ เป็นเครื่องบูชายันต์ให้แก่อำนาจฮ่องเต้ เจ้าไม่ใช่คนแรก และไม่ใช่คนสุดท้าย และเจ้าก็ไม่ได้แย่ที่สุด”

เฉินไท่จุนมองหลีโม่ “ถูกต้อง เจ้ามีผลงานในตัว เป็นพระโพธิสัตว์ในใจประชาชน เจ้าถูกประชาชนยกไว้ที่สูง ฮ่องเต้ก็ต้องลากเจ้าลงมาบ้าง ไม่เช่นนั้น เจ้าก็จะมีอำนาจช่วยเหลืออ๋องซื่อเจิ้ง แล้วมีผลกระทบต่ออำนาจส่วนกลาง”

หลีโม่ยิ้มแหยๆ “ข้าทราบดี พวกเจ้าไม่ต้องช่วยอธิบายให้ข้าหรอก” นางน่าจะรู้แต่แรก แต่ว่า นางคิดว่าฮ่องเต้จะไม่ใช่แบบนี้ พอมาคิดดู จะมีอะไรไม่เหมือนเล่า? คนคนหนึ่งทำเพื่อตำแหน่งฮ่องเต้ของตน แม้แต่ความอยากของตนยังควบคุมได้ แล้วมีอะไรที่ทำไม่ได้อีก?

หลีโม่รู้สึกว่ามีความเอือมระอา นางคิดว่าจัดการกับปัญหาทุกอย่างแล้วจะได้ยืนบนที่สูงมองแสงตะวันที่สดใส แต่กลับพบว่ามียอดเขาสูงที่ไม่สามารถปีนไปถึงได้ และตอนนี้ นางหมดแรงแล้ว

นางมองซือถูจิ้ง ซือถูจิ้งก็หน้านิ่ง เพราะซือถูจิ้งเป็นหมากที่ถูกเขี่ยตัวแรก เป็นเครื่องบูชายันต์ของอำนาจฮ่องเต้คนแรก นางไม่รู้สึกแปลกใจ

“คนที่เหลือพวกนั้น มีไว้เพื่อถ่วงอำนาจซือถูเย้น ส่วนข้าก็ต้องแบกรับความขายหน้านี้ไว้ ข้าคิดไปก็เสียเปรียบ” หลีโม่เงยหน้ามองอ๋องเย่ “ข้าไม่สบายใจ เจ้ามีวิธีอะไรไหม? ตอนแรกพวกเจ้าวางแผนจะทำเช่นไร?”

อ๋องเย่ตาเป็นวาว “เจ้าอยากจะทำอีกหรือ?”

“ต่อให้ข้าต้องรับโทษนี้ ก็ต้องทำอะไรเสียหน่อย” หลีโม่กัดฟันพูด

อ๋องเย่ตบมือสะใจ “ดี ดีเลย ข้าชอบเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าอยากก่อเรื่อง ข้าจะทำเป็นเพื่อนเจ้า เพราะเรื่องมันก็บานปลายขนาดนี้แล้ว”

อ๋องเย่มองเฉินไท่จุน “ท่าจะเอาด้วยไหม? กลัวไหม?”

“กลัวรึ? กลัวตายรึ?” เหลาไท่จุนจ้องตาโต “ข้าน่ะ ก้าวขาเข้าโลงไปหนึ่งก้าวแล้ว จะกลัวอะไรอีก?”