พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 530

ตอนที่530 ซุนฟางเอ้อร์ออกจากวัง

หลีโม่ไปจวนตระกูลเฉินหาเฉินไท่จุน ในมือถือหมั่นโถว1อัน แล้วนั่งตรงบันไดทางเดิน นั่งกินหมั่นโถว ดูแล้วเหมือนจะว่างมาก

อากาศเย็นแบบนี้ นางถกขากางเกงออก ขอบขากางเกงมีรอยขี้โคลน ข้างๆมีจอบวางอยู่ ดูแล้วเหมือนเพิ่งกลับจากการทำนา

หลีโม่พูดไป นางก็กัดหมั่นโถวไป บางทีก็พยักหน้า บางทียิ้ม

สุดท้าย นางกินจนหมด แล้วก็ขมวดคิ้วอย่างกังวล

หลีโม่เห็นดังนั้น ก็ถาม “เจ้าพูดอะไรหน่อยสิ”

“มันร้ายแรงอยู่นะ ” เฉินไท่จุนส่ายหัวถอนหายใจ แล้วกลืนหมั่นโถวจนคอออกมายาวมาก

“ร้ายแรงหรือ? ท่านเห็นอะไรบ้าง?” หลีโม่ถอนหายใจ “ท่านอย่าเล่นแง่เลยบอกมาเถอะ”

เฉินไท่จุนหันมามองนาง แล้วถอนหายใจ “ปีก่อน ข้ากินซี่โครงหมู กินเนื้อแพะ กินได้เป็นกิโล พอมาปีนี้ กินหมั่นโถวนิดเดียวกลับปวดฟัน แก่แล้ว ฟันไม่ดีแล้ว เจ้าว่ามันร้ายแรงไหม?”

หลีโม่โมโห “ท่านหมายถึงอันนี้หรือ? แก่แล้ว ฟันไม่ดีมันก็เปลี่ยนเรื่องธรรมดา”

“เป็นเรื่องปกติ แต่ใครจะยอมรับได้เล่า? ข้าชอบกิน แต่ข้ากินไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่น่าปวดใจ”

หลีโม่ก็เข้าใจ คนแก่ในสายตาคนวัยรุ่นก็เป็นเรื่องธรรมชาติ แต่ใครจะรับความแก่ได้ และมันก็เป็นเรื่องธรรมชาติ ไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ใครจะหนุ่มสาวตลอดชีวิต

“ไม่เข้าใจหรือ?” เฉินไท่จุนเห็นนางนิ่งไป ก็หัวเราะ “ข้าพูดหลักการนี้ง่ายๆเลยนะ ฮ่องเต้เป็นใหญ่ และเขาก็รู้ว่าชีวิตตนเองมาถึงทางตัน คนที่รู้อาการเขาก็รู้ดี แต่เขาจะรับได้หรือ? ไม่ยอมรับได้หรือ? ก็ต้องทำให้เต็มที่ เหมือนกับข้าที่พยายามจะกินซี่โครงหมูให้ได้ในชีวิตนี้”

“ท่านบอกว่าที่เขาเริ่มเอายาพิษมารักษานั่นหรือ? เรื่องนี้ข้ารู้ เพื่อที่จะมีชีวิตต่อ” หลีโม่พยักหน้า “แต่ว่า เขาเรียกตัวซูชิงและเซียวโธ่กลับมานะ มันเป็นเพราะอะไร?”

“อันนี้เจ้ายังไม่รู้ นำทัพต่อสู้ต้องมีกำลังทหาร แล้วกำลังทหารก็คือกำลังของฮ่องเต้ ถ้าไม่มีแล้วใครจะมารักษาศักดิ์ศรีของฮ่องเต้ ที่เขาสั่งการให้บุกโจมตี ดูไปแล้วเหมือนว่าเขาจะเชื่อคำของอู๋อันโหว แต่จริงๆแล้ว เขาก็มีแผนเป็นของตนเอง เพราะเขาเข้าใจท่านอ๋องดี ถ้าเอาทหารเราไปรบจนชนะ ก็ล้มตายจำนวนมาก ก็ไม่ได้อะไรจากเป่ยม่อเลย ฉินโจวเป็นคนที่ทำศึกแล้วต้องชนะ นางได้รับคำสั่งถึงได้ถอยทัพ และแม่ทัพของเป่ยม่อมีตำแหน่งสูง ถ้านางไม่อยากรบ ฮ่องเต้เป่ยม่อก็ไม่รบ นางมีผลต่อการตัดสินใจของฮ่องเต้เป่ยม่อ นี่เป็นความสงบระหว่างสองแคว้น แต่ก็แค่ชั่วคราว ที่ต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อลูกหลานแคว้นเรา”

“มันน่าอนาถมาก ” หลีโม่ส่ายหัว

“มีสงครามที่ไหนไม่น่าอนาถใจ? ฮ่องเต้สั่งให้บุก คนของเจ้าก็จริงๆเลย ไปกุเรื่องอะไรโจรปล้นม้าส่งสาร ฮ่องเต้คิดว่าเขาทนต่อคำสั่งไม่ได้แล้ว คนที่มีอำนาจแล้วไม่ฟังคำสั่ง จะให้ฮ่องเต้วางใจได้หรือ? พอรู้สึกอันตรายก็เลยต้องตัดกำลังออก ซูชิงและเซียวก็เป็นเหมือนแขนขาของเขา แล้วก็ส่งคนสองคนไปประจำการทัพหน้าแทน ถ้าซือถูเย้นมีความคิดไม่ตรงกับฮ่องเต้ละก็ หึหึ.....”

เฉินไท่จุนไม่พูดต่อ หลีโม่ก็เข้าใจ

“แม่ทัพที่ฮ่องเต้ส่งไปมีชื่อว่า ฉางลี่และฟู่เจีย ท่านคิดว่าเช่นไร?”

“ไม่ต้องคิด ” เฉินไท่จุนหัวเราะ “คนที่ฮ่องเต้ส่งไป จะเป็นคนของอ๋องซื่อเจิ้งได้หรือ? แต่ว่า............”

หลีโม่เห็นนางชักช้า ก็เลยรีบบ่นว่า “อะไรอีกเล่า?ไวๆเข้า”