พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 535

บทที่535 ยามบ่ายที่แสนสบาย

หูฮวนซียกแก้วขึ้น “เอาล่ะ เจ้าเลิกสร้างสถานการณ์ได้แล้ว ตกลงเรื่องอะไรที่ทำให้มีความสุข?”

หลีโม่มองซือถูจิ้ง “มันคือเรื่องดีๆขององค์หญิง”

ซือถูจิ้งตะลึง “ความสุขของข้า? แล้วทำไมข้าไม่รู้?”

“ข้ามีข่าวภายใน ข้ารู้ล่วงหน้า เดี๋ยวอีก2-3วัน จดหมายทางการทหารก็จะมาถึงเมืองหลวง ถึงเวลานั้น เจ้าก็จะรู้”

“จดหมาย? ความสุขของข้ากับจดหมายเกี่ยวข้องอะไรกัน?’ ซือถูจิ้งคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่านางจะมีความสุขอะไรเกี่ยวสงคราม

“ไม่ผิดหรอก เซียวเซียวไปที่สนามรบ” หลีโม่วางแก้วเหล้าแล้วมองไปที่นาง

ซือถูจิ้งมือสั่น เกือบจะทำเหล้าหก “เจ้าพูดอะไร เจ้าพูดใหม่อีกครั้ง ข้าได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?”

“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก ตอนนี้เซียวเซียวไปที่ชายแดนแทนไอ้เจ็ดในตำแหน่งจอมพล เพราะไอ้เจ็ดได้รับบาดเจ็บ แต่เซียวเซียวสบายดี”

“ข้าไม่เชื่อ” ซือถูจิ้งปากสั่นเทา นางไม่มีทางเชื่อ นางฝันไปกี่ครั้ง ทุกครั้งที่นางฝันก็เห็นเขามีชีวิตรอดกลับมา แต่ในที่สุดก็พบว่า มันเป็นเพียงแค่ความฝัน

หลีโม่ชนแก้วกับหูฮวนซี “เจ้าเชื่อหรือไม่ ก็แล้วแต่ อีก2วันก็จะได้รู้”

“เอะ เจ้ารู้ได้อย่างไร? เซียวโธ่กับซูชิงไม่เห็นพูดอะไรเลย” ซือถูจิ้งไม่เชื่อหลีโม่ เมื่อวานเซียวโธ่กับซูชิงกลับมาก็ไม่เห็นจะพูดถึงเรื่องนี้

“ข้ารู้แน่นอน” หลีโม่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

ซือถูจิ้งจ้องหลีโม่ “ถ้าหากข้ารู้ว่าเจ้าหลอกข้า หลอกให้ข้ามีความสุข ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าแน่”

หลีโม่ยักไหล่ “ได้ ถ้ามันเป็นเรื่องโกหก หัวของข้าจะเอาให้เจ้าเอาไปทำตั่งนั่งเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซือถูจิ้งก็ยืนขึ้นแล้วพูดอย่างสง่าผ่าเผย “ข้าขอตัวก่อน พวกเจ้าดื่มกันต่อเถอะ”

พูดเสร็จ นางก็รีบเดินเข้าไปในห้อง

หูฮวนซีมองนางอย่างประหลาดใจ “ทำไมนิ่งขนาดนี้? ข้าคิดว่าอย่างน้อยไม่หัวเราะ ก็น่าจะร้องไห้”

“นิ่ง?” หลีโม่ยิ้ม “ใครจะไปรู้ล่ะ? บางทีตอนที่นางเดินออกไป อาจจะหัวเราะหรือร้องไห้ก็ได้”

หูฮวนซีพูด “เจ้าไม่ได้หลอกให้นางดีใจใช่ไหม?”

“ข้าจะเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่นได้อย่างไร? ข้ายุ่งตั้งแต่เช้า จะเอาเวลาที่ไหนหาเรื่องมาหลอกนาง? หากเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง ข้าคงเก็บเหล้านี้ไว้ให้ไอ้เจ็ด”

หูฮวนซีรู้สึกโล่งใจและพูดอย่างจริงใจว่า “นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ ในสุดก็มีวันนี้”

แต่ หูฮวนซีก็พูดขึ้นอีกว่า “เขาสบายดี ทำไมถึงรีบไปที่สนามรบ ไม่เข้าใจทำไมไม่กลับมาหาองค์หญิงก่อน”

“การศุ้รบน่าจะตึงเครียด?” หลีโม่ต้องขายผ้าเอาหน้ารอด เรื่องที่ไอ้เจ็ดกลับมาก็ไม่สามารถบอกใครได้ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจหูฮวนซี แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูด

สักพัก ซือถูจิ้งก็ออกมา ดวงตาของนางเป็นสีแดง แต่หน้าตาก็ดูเบิกบานใจ นางรวบเสื้อผ้าแล้วนั่งลง “คุยอะไรกัน”

“พูดว่า เจ้าไปร้องไห้” หลีโม่ยิ้ม

“ใครร้องไห้?” ซือถูจิ้งโกรธ “นี่เป็นเรื่องที่น่าดีใจไม่ใช่หรือ? ร้องไห้ทำไม?”

นางเทเหล้าให้ตัวเอง แต่มือก็ยังสั่นอยู่ “ไม่ว่าอย่างไร สิ่งที่เจ้าพูด หากข้ายังไม่พบเขา ข้าก็ไม่มีทางเชื่อ”

“ได้ เจ้าถือว่าข้าพูดเล่นแล้วกัน” หลีมายิ้ม

ซือถูจิ้งตกใจ “นี่เจ้าโกหกข้า?”

นางมีความไม่พอใจ

“เอาล่ะนานยหญิง เรื่องจริง ข้าพูดเรื่องจริง สบายใจหรือยัง?” หลีโม่ไม่กล้าจะยั่วยุผู้หญิงคนนี้แล้ว ที่มีทั้งความดีใจและเศร้าหมอง

หูฮวนซีพูด “สิ่งที่นางพูดน่าจะเป็นความจริง นางบอกว่าอ๋องซื่อเจิ้งได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ? นางคงไม่แช่งท่านอ๋องเพื่อให้เจ้ามีความสุขหรอก”

ซือถูจิ้งมองหลีโม่ “ ไอ้เจ็ดไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นอะไร บาดเจ็บเล็กน้อย”