พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 540

บทที่540 สมบัติล้ำค่าที่หายาก

มันไม่ง่ายที่จะไปถึงยอดเขาโดยหาน แต่เขาก็ได้รับการตอบรับจากหญิงอ้วนฟันหลอ

หญิงอ้วนฟันหลอยิ้มแล้วพูด “ท่านปู่รู้ว่าพวกท่านจะมา เขาจึงไปเที่ยวแล้ว”

ซือถูเย้นยืนแข็งเป็นหิน

หลีโม่ก็ผิดหวังเช่นกัน “เขาไปที่ใด? เขาบอกหรือไม่ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?”

“วันนี้เขาคงไม่กลับมาแล้ว แต่เขารู้ว่าพวกท่านจะมา จึงทิ้งจดหมายไว้” คนอ้วนฟันหลอหยิบจดหมายแล้วส่งให้ซือถูเย้น

ซือถูเย้นเปิดจดหมายอย่างรวดเร็ว ในจดหมายมีใจความเพียงหนึ่งปะโยค : ไม่จำเป็นต้องต่อสู้โดยวิธีการของคนแก่อย่างข้า

อ๋องเย่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “นี่เป็นวิธีการของเขา”

หลีโม่วางมือ “ทำอย่างไรดี?”

เรามาจากทางไกล โดยตั้งใจจะเชิญเขาออกมาให้ความช่วยหรือ แต่เขากลับเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร นางยังจะนับเขาเป็นอาจารย์เลย

“กลับเถอะ” ซือถูเย้นส่ายหัว ท่านอ๋องแก่หนีไปแล้ว นั่นหมายความว่าหลีโม่จะได้รับการพิจารณา

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เต็มใจที่จำทำเช่นนี้

“พระชายารอสักครู่” หญิงอ้วนฟันหลอพูด

“ยังมีอะไรอีก”

หญิงอ้วนฟันหลอก้าวไปข้างหน้า “ท่านปู่มีของบางอย่างจะให้พระชายา”

“ของอะไร?” หลีโม่ประหลาดใจเล็กน้อย มีของอะไรให้นาง?

“เชิญเข้ามากับเสี่ยวเข่อ” หญิงอ้วนฟันหลอพูดอย่างสุภาพ

หลีโม่และซือถูเย้นมองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างก็ประหลาดใจและตามหญิงอ้วนฟันหลอเข้าไปในบ้านไม้

หญิงอ้วนฟันหลอหยิบหนังสือกองหนึ่งออกมา “นี่คือสิ่งที่ท่านปู่มอบให้พระชายา”

“หนังสือ?” หลีโม่เดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งแล้วก็ต้องตกใจ “หนังสือทางการแพทย์พวกนี้ให้ข้ารึ?”

“ท่านปู่บอกว่าทั้งหมดนี้ให้ท่าน เขียนโดยหมอเวินยี่ มันเป็นอาการที่นางเห็นมาหลายปี วิธีการ การวินิจฉัยและการรักษาถูกเขียนลงในนี้และก็มีจดหมายอีกด้วย”

หญิงอ้วนฟันหลอค้นหาจดหมายจากกองหนังสือด้วยความเชื่องช้า แล้วส่งให้หลีโม่ “นี่คือจดหมายจากท่านปู่มอบให้พระชายา”

หลีโม่รับจดหมายและเปิดมันอย่างตื่นเต้น ซือถูเย้นเอนกายแล้วอ่านมันออกมา “ในชีวิตข้า ข้ามุ่งมั่นที่จะค้นหาผู้สืบทอด แต่ข้าก็ไม่ได้พบมาเป็นเวลาหลายปี แม้ว่าอานหรานจะศึกษาเทคนิคทางเข็มทองคำอย่างตั้งใจ แต่เขาก็ไม่เข้าใจเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ทางการแพทย์ที่ข้าสอนมากนัก แต่ข้าก็ไม่ได้ตำหนิเขา ศิลปะทางการแพทย์กว้างขวางและลึกซึ้ง หลายพันปีต่อมาเทคโนโลยีทางการแพทย์จะเปลี่ยนไป...”

“หลังจากหลายพันปี?” ซือถูเย้นมองหลีโม่ “นางหมายถึงอะไร?”

ดวงตาของหลีโม่เต็มไปด้วยน้ำตา ไม่สนใจซือถูเย้น และอ่านจดหมายต่อ “อานหรานศึกษาแพทย์แผนจีน ข้าทุ่มเทช่วงครึ่งหลังของชีวิตให้กับการวิจัย ถ้าหากมีใครอ่านหนังสือทางการแพทย์ของข้าได้ และสามารถสืบทอดหนังสือทางการแพทย์และเครื่องมือแพทย์ที่ข้าทิ้งไว้ให้”

เวินยี่ เวินยี่?

หลีโม่ครุ่นคิดชื่อเมื่อนางเห็นเทคนิคทางเข็มทองคำ นางรู้สึกว่าชื่อ เวินยี่คุ้นเคยมาก เพียงแต่จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน

ทันใดนั้นเหมือนสายฟ้าปรากฏในใจของหลีโม่ ในเวลานั้นหลีโม่เพิ่งจะจบการศึกษาและจะไปฝึกงานที่โรงพยาบาลประชาชนกวงซีในอีกไม่กี่เดือน ตอนนั้นมีแพทย์ในแผนกโรคหัวใจที่ชื่อเวินยี่ ตอนนั้นนางยังดูแลหลีโม่ และทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดี แต่หลังจากที่เวินยี่เข้าร่วมกับตัวแทน ทั้งสองก็ไม่ได้พบกันอีกเลย หลังจากนั้นก็ได้ยินว่านางอถูกพ่อของผู้ป่วยฆ่าตาย

พระเจ้า ถ้าหากเป็นนาง มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ

หลีโม่เปิดหนังสือการแพทย์อย่างรวดเร็ว ซึ่งส่วนใหญ่เขียนด้วยลายมือ แต่หลีโม่ก็จำลายมือนั้นไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ความรู้ทางการแพทย์แผนปัจจุบัน ความรู้สึกคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นมาในหัวสมองของนาง

“เครื่องมือทางการแพทย์ที่กล่าวในจดหมายเป็นอย่างไร?” หลีโม่ถามหญิงอ้วนฟันหลอ

หญิงอ้วนฟันหลอเกาหัว “อยู่ในห้องใต้ดิน”