พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 548

บทที่ 548 การทรยศหักหลัง

ซือถูเย้นยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฆ่าเจ้า？จะเป็นไปได้ไง ยังมีพิษท่งหมิงอยู่ไม่ใช่？ข้ามาครั้งนี้ แค่มาบอกว่า เรื่องที่เจ้าไม่สามารถทำได้ ข้าทำได้แล้ว เจ้ารอดูวันที่ข้าได้ขึ้นบัลลังก์ แล้วกลายเป็นฮ่องเต้เถิด และเจ้า แน่นอนว่ายังตายไม่ได้ ตราบใดที่ยังแก้พิษท่งหมิงไม่ได้ เจ้าก็ไม่สามารถตายได้”

เมื่อพูดจบ เขาลุกขึ้น แล้วสั่งอ๋องเหลียง “ให้สั่งคนมาเฝ้าตำหนักอ๋องหนานหวยอย่างหนาแน่น ห้ามให้อ๋องหนานหวยเดินออกจากตำหนักแม้แต่ก้าวเดียว และห้ามใครทำร้ายอ๋องหนานหวย รอให้เรื่องใหญ่เสร็จก่อน ค่อยตัดสินใจ”

“ขอรับ！” อ๋องเหลียงตอบ

อ๋องหนานหวยมองเขาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ แล้วมองไปที่อ๋องเหลียง “ซือถูเฮ่า เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ？นั้นเป็นเสด็จพ่อของเจ้า แต่เจ้ากลับร่วมมือก่อกบฏกับเขา？”

อ๋องเหลียงพูดอย่างเบาๆว่า “เสด็จพ่อไม่เคยให้ความสำคัญแก่ข้า มันจะเป็นการดีกว่าถ้าข้าติดตามเสด็จลุง ยังไงก็ดีกว่าเป็นท่านอ๋องที่ไร้ค่าอยู่ตอนนี้”

ซือถูเย้นพูดกับอ๋องเหลียงว่า “เจ้าไม่ต้องฟังคำหลอกลวงของเขา เฝ้าอยู่ตรงนี้ ข้าจะไปเปิดประตูเมือง” เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไป

อ๋องเหลียงเฝ้าอยู่ที่ประตู ในมือถือดาบไว้หนึ่งเล่ม

ซางชิวและอ๋องหนานหวยจ้องหน้ากัน รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้มาอย่างกะทันหัน แต่ก็ตรงกับคำทำนายที่ว่าความผิดพลาดของนกที่กำลังโบยบินจะทำให้นกตกลงในกรง ตอนนี้ถูกขังไว้จริงๆ

อ๋องหนานหวยรีบคิดอย่างรวดเร็วในใจ ถ้าเกิดซื่อถูเย้นลงมือคืนนี้ เขาก็จะสามารถขึ้นครองราชย์ได้เลย ถ้าถึงตอนนั้น อ๋องฉีก็จะพาเสี้ยหลีโม่ไปที่เป่ยโม่ แล้วถ้าเป่ยโม่รับน้ำใจของซือถูเย้น เขาก็จะทำให้ชายแดนมั่นคงได้ แล้วความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศก็จะมั่นคง ใครยังจะไปกล้าถามคนที่แย่งชิงบัลลังก์นี้กัน？ทุกคนน่าจะคุกเข่าต่อหน้าเขาแล้วพูดว่าทรงพระเจริญสามครั้ง แล้วเชิญให้เขาขึ้นครองราชย์

ให้เขาทำสำเร็จไม่ได้！

เมื่อคิดถึงนี่ เขาทำสีหน้าใส่ซางชิว

ซางชิว เข้าใจ ในสายตามีความดุร้ายแว๊บหนึ่ง แล้วพูดกับอ๋องเหลียงว่า “ท่าน มานั่งก่อนไหม？”

อ๋องเหลียงพูดอย่างเบาๆว่า “อย่าว่างแผนให้ไร้ประโยชน์เลย ข้างนอกมีแต่คนของข้า พวกเจ้าถึงจะมีปีกก็บินออกไปได้ยาก”

ซางชิวหัวเราะ ในดวงตาเต็มไปด้วยความซื่อตรง แล้วพูดอย่างจริงใจว่า “ท่านอ๋องเหลียง ฟังกระหม่อมหน่อยเถิด”

“ไม่จำเป็นต้องฟัง จะพูดดียังไง ก็ไม่สามารถช่วยพวกเจ้าได้” อ๋องเหลียงกล่าว

ซางชิวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วส่ายหัวเบาๆ พูดไม่ออกว่าเสียใจ “กระหม่อมไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แค่รู้สึกว่าท่านถูกอ๋องซื่อเจิ้งหลอกใช้อยู่อย่างนี้ ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

“เจ้าพูดมั่วอะไรกัน？เสด็จลุงจะหลอกใช้ข้าได้อย่างไรกัน？” อ๋องเหลียงจ้องเขา

ซางชิวเดินไปด้านหน้าอีกก้าว “ท่านลองคิดดูสิ ถ้าเกิดอ๋องซื่อเจิ้งได้ครอบครองแผ่นดินนี้ เขาจะกลัวคนอะไรกัน？”