พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 551

บทที่ 551 ทุกคนรู้ดีแก่ใจ

อ๋องหนานหวยเหลือทนความเย่อหยิ่ง โอหังของหลีโม่ในคืนนี้มาก พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ท่านพี่สะใภ้ ขอสงวนสถานะของเจ้าด้วย เจ้าเป็นพระชายาไม่ใช่หญิงปากร้าย ที่นี่เป็นตำหนักซีเวยไม่ใช่ตลาดสด ไม่ใช่สถานที่ให้เจ้าพูดจาเลอะเทอะบิดพริ้ว อดีตซือถูเย้นไม่คิดกบฏ เพราะเขาไม่มีความจำเป็นต้องคิดกบฏ เขามีอำนาจฮ่องเต้อยู่ในมือ มีอำนาจสั่งการทหาร เขายังมีความต้องคิดกบฏตรงไหน? แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ฮ่องเต้หายดีแล้วสามารถกลับมาปกครองประเทศ เขานั่งอยู่ที่สูงจนชินแล้ว เกรงว่าคงเพราะไม่อยากลงมาแล้ว จึงอาศัยช่วงเวลาที่ทั้งสองประเทศหยุดทำศึก ตีกลับเมืองหลวง แย่งชิงราชบัลลังก์ มีแผนการชั่วร้ายถึงเพียงนี้ แบบนี้ถือว่ามีความทะเยอทะยานที่โฉดชั่ว ต่อให้ท่านพี่สะใภ้พูดได้ดีอีกแค่ไหน ก็ไม่สามารถแก้ตัวได้”

หลีโม่ได้ยินเช่นนี้ หันหัวไปมองเขาอย่างโหดเหี้ยม “เจ้าคนคิดกบฏ พูดอย่างวางมาดภูมิฐานมีศีลธรรม เจ้าไม่อายบ้างหรือ? เจ้าไม่รู้สึกละอายใจข้ายังอายแทนเลย เจ้านึกว่าเรื่องของเจ้ากับกุ้ยไท่เฟยพวกนั้น สามารถปิดบังใครได้? ไม่เอาความผิดเจ้าเพราะฮ่องเต้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง ให้เจ้าได้มีโอกาสกลับใจใหม่ เจ้าคิดว่าเรื่องระหว่างเจ้ากับคนขายอาวุธนั้นสามารถปิดบังใครได้หรือ? ตอนที่อยู่ในจวนอ๋อง กุ้ยไท่เฟยเคยมาขอเอาตั๋วเงินจากข้า บอกว่าจะเอาไปซ่อมแซมชิงหนิงเก๋อ ใครจะไปคิดว่าตั๋วเงินพวกนี้สุดท้ายแล้วกลับเอาไปให้กับคนขายอาวุธ เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ หูฮวนซีผู้ดูแลตระกูลหูเคยบอกกับข้าว่า มีคนเอาตั๋วเงินของข้าไปแลกเปลี่ยน คนคนนั้นแปลกประหลาดมาก นางเห็นว่าไม่น่าไว้ใจจึงสั่งคนให้สะกดรอยตาม พบว่าเขาเป็นคนของแคว้นต้าโยว่ และมีอาชีพค้าขายอาวุธ หลังจากนั้นข้าได้ไปตรวจสืบ พบว่าเป็นเลขที่ตั๋วเงินกองคลังที่ก่อนหน้านั้นกุ้ยไท่เฟยเบิกไป เพราะคนขายอาวุธไม่สามารถแลกตั๋วเงินที่เป็นเลขของกองคลัง เจ้าจึงให้คนไปแลกกับเหลียงเหาเย๋ ถึงตอนนี้เหลียงเหาเย๋ยังไม่รู้เลยว่าถูกคนโกง”

“เจ้าพูดไปเรื่อย” อ๋องหนานหวยโกรธจนตัวสั่น เขาเพิ่งรู้ตอนนี้ว่าทำไมตอนนั้นคนขายอาวุธถึงบอกว่าตั๋วเงินเป็นของปลอม ที่แท้ก็เป็นหูฮอนซีกับเสี้ยหลีโม่แอบกระทำลับหลังนี่เอง

เขาจ้องมองหลีโม่อย่างโหดเหี้ยม เหมือนดั่งอยากที่จะกลืนกินหลีโม่ทั้งเป็น หากไม่ใช่เพราะนางทำให้เขากับคนขายอาวุธกลายเป็นศัตรูกัน ธนูชุดนี้ ก็ได้มาถึงมือแต่แรกแล้ว ไม่ต้องมาเกิดเรื่องขึ้นมากมายอย่างนี้

แต่ว่าเรื่องนี้ที่นางพูดขึ้นมา จะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ผ่านมาตั้งนานขนาดนี้นางไม่พูด ตอนนี้กลับพูดขึ้นมาในที่นี่ เห็นทีนี่ต้องเป็นแผนชั่วร้ายอย่างมืดฟ้ามัวดินแน่

หลีโม่ไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ความยากลำบากที่ผ่านมานี้ นางตัดสินใจที่จะระบายออกมาก่อนที่จะไปเป่ยม่อ นอกจากระบายออกมาให้อ๋องหนานหวยฟังแล้ว ยังต้องการที่จะระบายให้ฮ่องเต้ฟัง

“ข้าพูดไปเรื่อยหรือไม่ในใจเจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ไอ้เจ็ดกับเจ้าเป็นพี่น้องกันแท้ๆ เจ้าลงมือกับเขาตั้งหลายครั้ง เขาเห็นแก่ความที่เป็นพี่น้องกัน อดทนอดกลั้นต่อเจ้ามาตลอด เจ้ายังคิดที่จะใส่ร้ายเขาอีก?

หากเขามีใจที่จะแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้จริง เขาก็จะไม่อาสานำทัพไปเอง ออกจากเมืองหลวงเพื่อไปทำศึก เขาจะไม่รู้หรือว่า เมื่อเข้าไปแล้วเขาจะต้องเจอกับอันตรายมากแค่ไหน? แต่เขาไม่มีทางเลือก เพราะเขาเป็นลูกหลานของตระกูลซือถู เขาเป็นน้องแท้ๆของฮ่องเต้ เขาไม่ช่วยแบ่งเบาภาระของฮ่องเต้ แล้วใครจะมาแบกรับภาระหนักนี้? เจ้าก็เป็นคนของตระกูลซือถู แต่เจ้าทำอะไรเพื่อแผ่นดินเพื่อประชาชนของตระกูลซือถูบ้าง? แต่เจ้ากลับยุให้รำตำให้รั่วอยู่ตลอด เพื่อความทะเยอทะยานเพื่อความเห็นแก่ตัวของเจ้า กระทำการโหดร้ายกับพี่น้องของเจ้าแล้วแค่ไหน? ฮ่องเต้มีเมตตา ให้โอกาสเจ้ายกระดับเจ้า แต่ความรู้สึกดีๆนี้ก็ต้องมีวันใช้หมด เจ้าระวังไว้เถอะ”

อ๋องหนานหวยถูกนางกระตุ้นให้โกรธจนถึงสุดขีดแล้ว แต่ซางชิวกลับเงียบสงบลง เขาห้ามอ๋องหนานหวยไว้ โค้งคำนับหลีโม่ “พระชายา เมื่อกี้ข้าหน่อยได้พูดล่วงเกินไป ขอพระชายาให้อภัย อ๋องหนานหวยกับอ๋องซื่อเจิ้ง เป็นพี่น้องที่มีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง ไม่เคยเกิดเรื่องโหดเหี้ยอย่างที่พระชายาพูด มีข่าวคราวร่ำลือแบบนี้ ก็จะต้องมีคนไม่หวังดีต้องการที่จะทำให้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองพี่น้องแตกหักกัน”

หลีโม่หัวเราะเยาะหนึ่งที “ใช่หรือ?”พูดเสร็จ นางพูดกับซือถูจิ้งว่า “พวกเราไปกันเถอะ ถูกหรือผิด ฟ้าสวรรค์จะเป็นคนตัดสินเอง”

นางดึงมือซือถูจิ้งแล้วก็เดินไป