พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 557

บทที่ 557 ความทะเยอทะยานของฮ่องเต้

ฉาวฮองเฮาพูดว่า “ดังนั้น หม่อมฉันถึงได้บอกว่าเพิกเฉยพวกเขาก่อน ยังไงตอนนี้พวกเขาก็ภายในเป่ยม่อ ต่อให้ซือถูเย้นเก่งแค่ไหน ยังจะสามารถพลิกฟ้าได้หรือ?”

นางโบกมือ ให้องค์รัชทายาทออกไป องค์รัชทายาทถวายบังคมแล้วก็ถอยออกไป

ฉาวฮองเฮาปรบมือหนึ่งที แล้วพูดว่า “เชิญชิงเฟยเหนียงเหนียงง”

ฮ่องเต้ได้ยินว่าเชิญชิงเฟย สีหน้าค่อยอ่อนโยนลงมาบ้าง “ยังคงเป็นฮองเฮาที่รู้ใจข้า”

ฉาวฮองเฮายกจอกแก้ว ยกขึ้นดื่มพร้อมอบยิ้มหวาน หางตากระพริบเป็นประกาย แล้วก็กลับมาเป็นปกติ

สักพัก ก็เห็นชิงเฟยอุ้มพินเข้ามา

นางสวมชุดกระโปรงชาววังสีเขียว ผิวกายของนางขาวดั่งหิมะ ตากลมจมูกโด่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ ในฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้ นางสวมชุดรัดรูป เผยลำคอยาวขาวผ่อง ผมมัดเกล้าไว้ เวลาเดินยิ่งดูอ่อนหวานมีเสน่ห์

ฮ่องเต้เห็นนางแล้ว ถึงกับมองอย่างตะลึง

ฮองเฮาอมยิ้มแล้วลุกขึ้น “เอาล่ะ หม่อมฉันยังมีงานต้องทำ ชิงเฟยเจ้าค่อยดูแลฮ่องเต้ให้ดีนะ ฮ่องเต้กำลังมีเรื่องกลุ้มใจอยู่”

“เพคะ หม่อมฉันน้อมส่งฮองเฮาเหนียงเหนียง” ชิงเฟยถวายบังคม ริมฝีปากเริ่มขยับ น้ำเสียงดั่งสายน้ำไหล เพียงแค่ได้ยิน ก็ลุ่มหลงอยู่ในนั้น

ฮองเฮามองนางอย่างลึกซึ้งอยู่แว๊บหนึ่ง แล้วค่อยๆเดินไป ชายกระโปรงลากผ่านบันไดหยกหินภายในตำหนัก ดูมีสง่าสูงส่งอย่างพูดไม่ออก

ชิงเฟยย่อตัวลง “หม่อมฉันถวายบังคมฮ่องเต้”

ฮ่องเต้หัวเราะชอบใจ กวักมือแล้วพูดว่า “เข้ามา”

“เพคะ ฮ่องเต้” ชิงเฟยเดินมาใกล้ นั่งลงบนขาของฮ่องเต้ เอาพินวางไว้บนโต๊ะ หัวกลับไปกอดฮ่องเต้ ยิ้มหวานอย่างมีเสน่ห์ “ได้ฟังฮองเฮาเหนียงเหนียงพูดว่า ฮ่องเต้มีเรื่องให้กลุ้มใจ ใครกันที่ทำให้ฮ่องเต้ไม่สบายใจ?”

ฮ่องเต้ยื่นมือไปจับคางของนาง “ไม่มีเรื่องอะไรต้องกลุ้มใจ ตอนนี้ข้ากำลังดีใจ”

“ดีใจ? ด้วยเรื่องอะไรหรือ? เล่าให้หม่อมฉันฟังดีไหม หม่อมฉันจะได้ดีใจด้วย” ชิงเฟยอมยิ้มนิดๆ

“ข้าหลอกลวงอ๋องซื่อเจิ้งประเทศต้าโจวมา ในค่ายทหารไม่มีซือถูเย้น ต้าโจวคิดจะชนะถือเป็นเรื่องยากแล้ว” ฮ่องเต้หัวเราะขึ้นมา หางตาเป็นประกายแวววาวอย่างไม่ปิดบัง

ชิงเฟยถามอย่างสงสัยว่า “แต่ อ๋องซื่อเจิ้งทั้งสองสามีภรรยานั้นมารักษาโรคไม่ใช่หรือ?”

“นั่นเป็นเพียงเพื่อปลอบใจประชาชน การศึกในครั้งนี้ ยังไงก็ยังจะต้องมีต่อไป ส่วนการมาของอ๋องซื่อเจิ้งกับเสี้ยหลีโม่ ทำให้คนของพวกยึดมั่นสันติภาพพวกนั้นมาบ่นพึมพำอยู่ข้างหูข้า” ฮ่องเต้หอมแก้มของนาง ฝ่ามือโตล้วงเข้าไปตรงหน้าอก แล้วก็บีบนวดอย่างสะใจ

ชิงเฟยยิ้มอย่างเอียงอาย “ฮ่องเต้ นี่ยังกลางวันแฉกๆนะเพคะ”

“กลางวันแล้วยังไง? เจ้าเป็นของข้า” ฮ่องเต้พูดอย่างดื้อรั้น

ชิงเฟยหลบอยู่แปบหนึ่ง “ฮ่องเต้ดื้อจัง ไม่เพียงรังแกหม่อมฉัน ยังรังแกอ๋องฉีด้วย หากอ๋องฉีรู้ว่าฮ่องเต้คิดยังไง เกรงว่าคงจะโกรธแย่แน่”

“น้องชายของข้าคนนี้ ก็บั่กเดียวเกินไป” ฮ่องเต้หยุดมือลง ดูแล้วก็ค่อนข้างร่าเริงแจ่มใส “ดี เจ้าไปเล่นพินหนึ่งเพลง ข้าอยากดื่มเหล้า”

ชิงเฟยลุกขึ้นยืน “เพคะ ฮ่องเต้อยากฟังเพลงอะไร?”

“กองทัพอาวุธเหล็ก” ฮ่องเต้หัวเราะอย่างเชื่อมั่น

บรรพบุรุษของเป่ยม่อ อยากเป็นเจ้าแผ่นดินเพียงหนึ่งเดียว มีเพียงการทำศึก ถึงจะสามารถขยายราชอาณาจักร

ทุกคนต่างก็คิดว่า เขาถูกฮองเฮาเป่าหู ถึงได้ทำศึกอยู่ตลอด

มือเรียวยาวของชิงเฟยดีดสายพิน เสียงพินดังอยู่อย่างสงบ เพลงกองทัพอาวุธเหล็ก เริ่มแรกบรรเลงอย่างคึกครื้น พันม้าหมื่นม้าวิ่งอย่างชนมุน หากฝีมือการดีดพินไม่ดีพอจะไม่สามารถบรรเลงได้

ฮ่องเต้หลับตาลง ฝันไปว่ากองทัพอาวุธเหล็กของเป่ยม่อเหยียบผ่านแผ่นดินของต้าโจว มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงของต้าโจว

ต้าโจว เป็นฝันที่สิ้นสุดของเขา ผืนแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ สาวสวยงดงาม ยังมีคุณหนูหลี่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งแผ่นดิน

เคยเห็นเพียงครั้งเดียว เคยเห็นนางวาดรูปหนึ่งครั้ง แล้วลืมภาพนั้นไม่ลงมาตลอด หากไม่ได้ลิ้มลองรสนั้น เขาที่เป็นฮ่องเต้นี่ จะมีความหมายอะไร?

อ๋องฉีออกมาจากห้องพระอักษร ยืนอยู่หน้าประตูวัง แล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน

เขาไม่กล้ากลับจวน ไม่รู้จะพูดยังไงกับอ๋องซื่อเจิ้ง คำมั่นสัญญาในก่อนหน้านี้ เหมือนกับลมตด