พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 592

บทที่ 592 ปู่หลานทะเลาะกัน

แม่ทัพฉินฟังคำพูดของฉินโจวแล้วโกรธจนหนวดสั่นเทา “โจว จะมีอะไรสำคัญไปกว่าการสร้างชื่อเสียงเกียรติยศ? ฮ่องเต้ก็แค่อยากที่จะขยายผืนแผ่นดิน เจ้าต้องรู้ว่า หากยึดต้าโจวได้แล้ว แผ่นดินเป่ยม่อของเราก็จะขยายมีมากขึ้นกว่าครึ่ง นั่นล้วนเป็นผลงานของตระกูลฉินของเรา ตระกูลฉินของพวกข้าถูกถ่ายทอดลงในประวัติศาสตร์เสมอ นี่ไม่ใช่เจ้าอยากจะได้มาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? หรือว่าเจ้าไม่อยากบอกคนทั่วฟ้า เจ้าฉินโจวผู้เป็นหญิง ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ไม่ใช่หรือ?”

ฉินโจวมองดูใบหน้าท่านปู่ที่โกรธจัดนั้น ในใจลึกๆรู้สึกว่าไม่ดีแน่

ใช่ นี่เป็นความตั้งใจของนาง แต่ความตั้งใจของนางไม่ใช่การได้มาโดยการเหยียบผงเถ้ากระดูกของประชาชนเป่ยม่อ

นางรักเป่ยม่อ หวังว่าจะสามารถขยายแผ่นดินให้กับเป่ยม่อ นางอยากที่จะให้ประชาชนเป่ยม่อมีผืนแผ่นดินใช้สอยที่กว้างขวาง หวังอยากให้พวกเขามีความสงบสุข ไม่ต้องทนทุกข์ต่อการแยกย้าย

แต่ตอนนี้ที่เป็นแบบนี้ หากนางอยากที่จะกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ก็จะต้องเสียสละชีวิตประชาชนมากมาย พืชอาหารของประชาชน ล้วนเอาไปทำศึกแล้ว โรคระบาดก็ไม่สนใจ นี่เป็นสิ่งที่นางอยากได้หรือ?

“ท่านปู่ พวกข้าจะทำแบบนั้นไม่ได้” ตลอดชีวิตของฉินโจว ไม่เคยคัดคำสั่งท่านปู่ นี่เป็นครั้งแรก ในใจนางทรมานมาก แต่นางจะไม่ทำแบบนี้ไม่ได้

แม่ทัพฉินแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “อะไรนะ? เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้? แม้แต่คำพูดของข้าเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือ?”

ด้วยความที่เขาตื่นเต้น เกิดมีเสมหะขึ้นมา ทำให้เขาไออย่างรุนแรง ไอจนน้ำตาไหลออกมา

“ท่านปู่” ฉินโจวรีบช่วยตีหลังให้เขา “ท่านเป็นอะไร?”

แม่ทัพฉินไอจนปวดท้องน้อย กว่าจะดีขึ้นมาพักหายใจ แล้วก็ปัดมือนางทิ้ง “เจ้าหลานอกตัญญู ถอยไป”

ฉินโจวมองดูเขาอย่างทุกข์ใจ “ท่านปู่”

“หากเจ้ายังเรียกข้าว่าปู่ ก็จะต้องฟังข้า” หลังจากที่แม่ทัพฉินหายตื่นเต้นแล้ว สีหน้าก็แดง ดวงตาก็แดง ความปรารถนาและความโลภล้วนปรากฏในดวงตาทั้งหมด

ฉินโจวเงียบ ไม่รู้จะพูดยังไงให้ท่านปู่เข้าใจ

เห็นทีท่านปู่ของยืนอยู่ข้างฮ่องเต้แล้ว แต่ทำไมท่านปู่ถึงได้ไม่มีสติอย่างนี้? ท่านปู่สั่งสอนมาตลอดว่า ในฐานะแม่ทัพใหญ่ ประชาชนต้องมาก่อน

แต่ว่าตอนนี้เขาจะเสียสละชีวิตของประชาชน

“โจว” แม่ทัพฉินเห็นหน้าเงียบ ก็สงบลง “ตลอดชีวิตนี้ของปู่ ขอไม่มาก เพียงแค่หวังว่าจะสามารถขยายพื้นแผ่นดินเป่ยม่อของข้า ความหวังนี้ยังไม่สามารถทำได้สำเร็จ ปู่นอนตายตาไม่หลับ พ่อกับพี่ของเจ้าต่างก็ไม่เหมือนเจ้า ปู่คาดหวังได้เพียงเจ้า รู้ไหม? หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ปู่ไปอย่างผิดหวัง”

ภายในใจฉินโจวกำลังต่อสู้กันระหว่างฟ้ากับคน ด้านหนึ่งก็เป็นปู่ที่นางเคารพรัก ด้านหนึ่งก็เป็นประชาชนเป่ยม่อ กตัญญูกับคุณธรรม จะเลือกอันไหน? ความจงรักภักดีกับความมีเมตตากรุณา จะทำให้สมดุลกันอย่างไร?

“ฟังคำของปู่ ข้าไปขอราชโองการออกไปนำศึก สร้างความยั่งยืนพันปีให้กับเป่ยม่อ”

ฉินโจวเงยหัวขึ้นมาทันใด “ท่านปู่ ให้ข้าเข้าวังไปรับราชโองการ เป็นความต้องการของท่านหรือเป็นความต้องการของฮ่องเต้?”

“ไม่แตกต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นความต้องการของใครก็ไม่แตกต่างกัน ที่สำคัญที่สุดก็คือเจ้าต้องไป” แม่ทัพฉินค่อนข้างไม่เป็นปกติ

“เป็นความต้องการของฮ่องเต้ ใช่ไหม?” ฉินโจวจ้องมองเขา

“วันนี้ฮองเฮาส่งคนมา ความหมายของนางก็คือ ให้เจ้าเข้าหวังไปขอรับราชโองการ ให้ฮ่องเต้มีราชโองการให้เจ้าออกไปนำศึกสู้รบ จะต้องถูกพวกยึดมั่นทำสงครามโจมตี มีเพียงแม่ทัพอย่างเจ้าเข้าหวังไปขอรับราชโองการ ฮ่องเต้ถึงจะถือว่าไม่เกี่ยวข้อง”

ฉินโจวโกรธจัดขึ้นมาทันที “ในเมื่อเป็นความหมายของฮ่องเต้ แล้วทำไมฮ่องเต้จะต้องทำตัวไม่เกี่ยวข้อง? ท่านปู่ ถ้าไปครั้งนี้ไม่ใช่เป็นการสร้าง ความยังยืนหมื่นปีให้กับเป่ยม่อ ถ้าจะกลายเป็นขุนนางคนบาปของเป่ยม่อ”

“จะเป็นไปได้อย่างไร? หากเจ้าได้รับชัยชนะกลับมา ใครจะไปทำอะไรเจ้าได้? ทุกคนมีเพียงจะเคารพนับถือเจ้า ยกย่องเจ้า”

“ไม่ใช่” ฉินโจวไม่ได้เสียสติ ความจริงแล้ว ที่ผ่านการถูกทำร้ายมาเมื่อกี้ นางมีสติขึ้นมาแล้วไม่น้อย “หักข้าได้ชัยชนะ ไปหม้อได้ขยายอาณาจักรแผ่นดิน แต่ว่าตระกูลฉินยืนยันที่จะขอออกไปสู้รบ ไม่สนใจความเป็นความตายของประชาชน มีความผิดไร้คุณธรรมจริยธรรม หากข้าพ่ายแพ้ ค่าก็จะกลายเป็นคนโลภมาก เสียสละผลประโยชน์ของประชาชน ยิ่งเป็นการไร้คุณธรรมจริยธรรมไม่จงรักภักดีไม่กตัญญู เพราะ จะต้องเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงตระกูลฉิน ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงที่บรรพบุรุษตระกูลฉินสร้างไว้”