พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 630

บทที่ 630 ฉินโจวชอบเจ้า

แม่ทัพใหญ่หลงพลันยั้งมือไว้ เอ่ยขึ้น “ทำให้ท่านทั้งหลายหัวเราะเยาะแล้ว เป็นเพราะข้าชื่นชอบท่าทีทรงสง่าของอ๋องอิงจุ้น จึงคิดได้ดังนั้น อยากที่จะให้นางแต่งเข้าตระกูล ไม่ได้คิดหน้าหลังให้ดี และก็ไม่คิดว่าอ๋องอิงจุ้นมีคนในใจแล้วหรือยัง”

แคว้นเป่ยม่อแม้จะไม่นับว่าเป็นแคว้นที่เปิดวัฒนธรรมเสรีนัก แต่ก็ยังมากกว่าแคว้นต้าเหลียงอยู่บ้าง ดังนั้นถามเรื่องคนในใจของฉินโจวต่อหน้าบรรดาขุนนางมากมายอย่างนี้ก็ไม่นับว่าเป็นอะไร

หลีโม่เห็นสีหน้าฮ่องเต้เปลี่ยนไปแล้ว จึงกุมมือไอ้เจ็ดพลางเอ่ยขึ้นเสียงเบา “เกรงว่าฮ่องเต้จะชอบฉินโจวเสียแล้ว”

ซือถูเย้นเอ่ยขึ้นเรียบๆ “มีอะไรน่าประหลาด？ความเคารพนำมาซึ่งความรักได้”

จากนั้น บรรยากาศก็กลับมาครื้นเครง รื่นเริงดังเดิม

ไอ้เจ็ดแต่เดิมเป็นนักดื่มตัวยง แต่มาวันนี้กลับอดกลั้นผีสุราไว้ ดื่มไปเพียงไม่กี่จอก เกรงว่าหลังจากวันนี้ไปคงดื่มไม่หยุดเป็นแน่

สายตาของฉินโจวมองมาเป็นครั้งคราว เมื่อหลีโม่สบตากับนาง นางกลับยิ้มราบเรียบ และเบือนหน้าไป

หลีโม่ไม่แน่ใจว่านางมองมาที่ตัวนางหรือไอ้เจ็ด จะอย่างไร กลับรู้สึกคืนวันนี้ฉินโจวประหลาดไป

แต่ว่ายังดี พวกเขากำลังจะได้กลับแคว้นแล้ว แม้ว่าเรื่องราวที่แคว้นต้าเหลียงก็วุ่นวายสารพัด แต่ว่า อย่างไรก็เป็นแผ่นดินเกิดนาง ทำอะไรก็ง่ายดาย

เมื่องานเลี้ยงเลิกรา ฮ่องเต้ยังคงดึงรั้งเหล่าขุนนางพูดคุยอย่างเมามาย แม้จะพูดเล่าสารพัด แต่ในใจกลับมีเพียงเรื่องเดียวที่สำคัญ ความสงบสุข พวกเราได้มอบให้แล้ว แต่เรื่องราวของแคว้นเป่ยม่อทั้งหมด ยังหวังว่าอ๋องซื่อเจิ้งจะรักษาสัมพันธ์อันดี กลับแคว้นแล้ว ขอรักษาหน้าเขาไว้บ้าง

ซือถูเย้นก้าวย่างไม่มั่นคงนัก ตบลงที่หน้าอกพูดด้วยความภาคภูมิใจชื่นชมฮ่องเต้เป่ยม่อพระองค์ใหม่ เป็นดังนี้ เจ้าคำนับข้า ข้าคำนับเจ้า ต่างคนต่างคำนับกันไปมากกว่าสามนาที แล้วจึงละจากกัน

เมื่อออกจากประตูวังแล้ว ก้าวย่างซือถูเย้นกลับมั่นคงขึ้น เอ่ยกับหลีโม่ “พรุ่งนี้เช้าตรู่ พวกเราออกเดินทางได้เลย”

หลีโม่หัวเราะขึ้น “รีบร้อนอะไรอย่างนั้น？”

“ไม่ใช่ที่ของเรา ไม่ควรรั้งอยู่นาน！” สายตาของซือถูเย้นทอดมองยาวออกไป นัยน์ตามีประกายเย็นชา “ฮ่องเต้องค์ใหม่ วิธีการต่างๆ ก็ใหม่ ต้องมีการจัดการอะไรใหม่ พวกเราอยู่ที่นี่ จะมีแต่เรื่องยุ่งยากลำบาก”

“ข้าเพียงแต่วางใจเรื่องโหรวเหยาไม่ได้” หลีโม่ทอดถอนใจ

“กาวเฟิ่งเทียนหาคนออกไปสืบหาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น อ๋องอานหรานก็อยู่ที่นี่แล้ว”

เมื่อนึกไป หลีโม่ก็ยังไม่ได้พบกับอ๋องอานหรานเลย ราวกับเขาหลบนางอยู่

“หากเขายังอยู่ ข้าก็วางใจได้หน่อย”

ทั้งสองต่างไม่ได้พูดอะไรกันอีก

เช้าวันต่อมา จึงเก็บสัมภาระ เตรียมตัวกลับแคว้น

ฉินโจวมาแต่เช้า เตรียมสำหรับม้าและคนยาวเป็นแถว ขบวนม้าหลายสิบตัวนั้นเต็มไปด้วยของกำนัลจากฮ่องเต้

วันนี้ฉินโจวแต่งกายอาภรณ์สีขาวสะอาด ยังคงแต่งกายเป็นบุรุษ ขี่ม้ารุดมา ดูราวกับเป็นบุรุษหนุ่ม

นางมองมายังหลีโม่และซือถูเย้น โค้งคำนับพลางเอ่ย “พี่ซือถู พระชายา ข้าตั้งใจจะมาส่ง”

หลีโม่แย้มยิ้มพลางเอ่ย “ลำบากอ๋องอิงจุ้นแล้ว”

ซือถูเย้นคิดจะพูดอะไรออกมา กลับเห็นอ๋องฉีก็มาด้วยเช่นกัน และนำซือถูเย้นออกมาข้างๆ

ฉินโจวลงจากหลังม้า เดินมาเบื้องหน้าหลีโม่ วันนี้หลีโม่แต่งกายสีเรียบธรรมดา เมื่อยืนอยู่คู่กับฉินโจว กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายตาอย่างบอกไม่ถูก

หลีโม่ยื่นมือจัดแจงเสื้อผ้าให้นาง แล้วจึงปัดดอกไม้ที่ร่วงอยู่บนบ่าทิ้งไป ใช้สายตาราวกับเป็นแม่นมมองลูกสะใภ้ พลางแย้มยิ้มขึ้น “ดีมาก”

แววตาฉินโจวเป็นประกาย มองดูเห็นเป็นความอาวรณ์ จดจ้องมองมายังนาง

ไอ้เจ็ดที่กำลังพูดคุยกับอ๋องฉี เมื่อละสายตามามอง กลับกระแอมหัวเราะอย่างเย็นชา แต่ก็ยังไม่ลงมือทำอะไร ยังคงคุยกับอ๋องฉีอยู่ต่อไป

หลิ่วหลิ่วและหลิงลี่ยกของเดินออกมา เมื่อเห็นฉินโจวมาแล้ว หลิ่วหลิ่วกลับพุ่งตรงไปหาอย่างร่าเริง นางที่มีชีวิตชีวายิ่งนัก แทรกตัวตรงกลางระหว่างหลีโม่กับฉินโจว

“ท่านอ๋องอิงจุ้น ท่านมาแล้วหรือ？ท่านขี้เกรงใจนัก ยังมาส่งพวกเราด้วยตัวเองอีก” หลิ่วหลิ่ววันนี้ดูช่างดีใจเหลือเกิน ในที่สุดก็ได้กลับแคว้นแล้ว

“ใช่แล้ว” ฉินโจวเอ่ยตอบไปแต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว