พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 637

บทที่ 637 มีศัตรูเข้ามารุกราน

เหล่าไท่จุนพูดต่ออย่างโกรธเคืองว่า “ยายรับใช้แก่คนนั้นยังต่อว่าข้า พูดเป็นข้อความยาวว่า ความเมตตาทำให้ศีลธรรมดี，ศีลธรรมดีทำให้การเมืองดี，การเมืองดีทำให้ประชาชนอยู่เป็นสุข ข้าไม่เข้าใจเลย ทำให้ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ”

หลีโม่รู้สึกว่าเรื่องราวจะไปกันใหญ่แล้ว เหลาไท่จุนมีสถานะยังไง? ถึงจะไม่รู้กฎระเบียบในวัง มากสุดก็แค่พูดตักเตือนก็พอ ทำไมต้องลงโทษให้คุกเข่า? นางเป็นถึงนักรบผู้มีผลงานในราชสำนัก ได้รับการยกย่องจากประชาชน ทำให้นางเสียหน้าเช่นนี้ ดูเหมือนว่าคงจะไม่ใช่แค่มารยาททางศีลธรรมแล้ว

หลีโม่ถามขึ้นว่า “ที่ผ่านมานี้ท่านเคยผิดใจอะไรกับอองไทเฮาคนนี้มาก่อนหรือเปล่า?”

เหลาไท่จุนพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “จะไปมีเรื่องกับหญิงแบบนี้ที่ไหน...” นางพูดอยู่ดีดีแล้วก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่แปบหนึ่ง “เจ้าพูดแบบนี้ ทำให้ข้าคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เพียงแต่ เรื่องนั้นก็แค่พูดกันเล่นๆเอง หรือว่านางเอากลับไปคิดเครียดแค้น?”

“เรื่องอะไร?” หลีโม่รีบถามขึ้น

เหลาไท่จุนพูดว่า “เป็นเรื่องที่นานมากแล้ว ตอนนั้นฮ่องเต้ยังไม่ขึ้นของราชย์ วันนั้นข้าเข้าวังไปพบไทฮองไทเฮา นางก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าไทฮองไทเฮา ทีแรกข้าก็อยากออกไป แต่ไมฮองไทเฮาก็ไม่ถือสา ให้ข้าอยู่ฟังด้วย ที่แท้ก็เพราะไท่จื่อเฟยคนนี้อิจฉาเหลียงหยวนที่ตั้งครรภ์บุตรขององค์รัชทายาท จึงวางยาพิษในอาหารให้เหลียงหยวนแท้ง ตอนนั้นข้าออกทนไม่ไหว จึงพูดขึ้นว่า ในวังนี้ทำไมถึงได้ไปเรียนรู้ความร้ายกาจของหญิงชั่วเช่นนี้ อยู่ดีๆก็ไปทำร้ายชีวิตคนคนหนึ่ง ตอนนั้นข้าก็รู้สึกว่าแววตาที่หน้ามองมาแฝงไปด้วยความชั่วร้ายอย่างบอกไม่ถูก ข้าก็รู้ขึ้นมาทันทีว่าเสียมารยาท จึงนั่งเงียบไม่พูดอะไรอีก ต่อมาไทฮองไทเฮาจะปลดตำแหน่งไท่จื่อเฟยของนาง แล้วขับไล่ออกไป มีฮ่องเต้องค์ก่อนขอไว้ บอกว่าเห็นแก่พ่อของนาง ให้โอกาสนางหนึ่งครั้ง ดังนั้นต่อมาจึงปลดลดกลายเป็นเหลียงหยวน”

เหลาไทจุนขมวดคิ้ว และก็คิดอย่างละเอียด แล้วพูดขึ้นว่า “หลังจากที่นางถูกปลดให้เป็นเหลียงหยวน มีครั้งหนึ่งที่ข้าเข้าหวังแล้วไปพบเจอนางที่สวนดอกไม้ ตอนนั้นนางยิ้มแล้วพูดกับข้าว่า ขอบคุณที่ข้าช่วยพูดต่อหน้าไทฮองไทเฮา บุญคุณนี้ นางจะไม่มีวันลืม จะตอบแทนข้าทำไม ตอนนั้นข้าก็ยังงงๆ คิดอยู่ว่าข้าเคยไปช่วยนางพูดตอนไหน? เรื่องเลวร้ายที่นางกระทำ เป็นสิ่งที่ข้าเกลียดชังที่สุดด้วยซ้ำ”

หลีโม่ถอนหายใจ เหลาไท่จุนเป็นคนที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว จะไปตามทันความคิดที่คดเคี้ยวของหญิงพวกนั้นได้อย่างไร?

สีไท่เฟยนั่นคงเกลียดนางตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะตัวเองไม่มีอำนาจ บวกกับอำนาจเหลาไท่จุนที่มี นางไม่สามารถแตะต้องได้

ตอนนี้มีอำนาจแล้ว ยังถูกแต่งตั้งให้เป็นฮองไทเฮา นับว่ามีอำนาจเหนือเหลาไท่จุน จะไม่เขย่าขนไก่นี้ให้เป็นลูกศรได้หรือ ลดบารมีเหลาไท่จุนเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่สั่งสมมานานหลายปี

เพียงแต่ การจัดการด้วยความมีกตัญญูรู้คุณธรรมเช่นนี้ จุดประสงค์จริงๆของฮ่องเต้คืออะไร? เพียงแค่เพื่อหาความผิดของทุกคนหรือ?

แต่ฮ่องเต้จะไม่รู้ได้อย่างไรว่า ความผิดเล็กๆน้อยๆพวกนี้บ้านไหนๆก็ต้องมีบ้าง หากเอามาพูดจริงๆ แล้วจะทำอย่างไรได้? เพราะปัญหาเรื่องภายในจวนแล้วลงโทษความผิดหนักอย่างนั้นได้หรือ?

แต่ว่า หลังจากที่เหลาไท่จุนพูดประโยคต่อไปนี้ หลีโม่ก็เข้าใจแล้ว

เหลาไท่จุนพูดว่า “ฮ่องเต้เห็นด้วยและพอใจกับการที่ฮองไทเฮาจัดการแบบนี้กับจวนขุนนางตระกูลใหญ่อย่างมาก ถึงขึ้นพูดว่าหากมีรายงานความผิด เมื่อถูกตรวจสอบว่าเป็นความจริงแล้วจะมีรางวัลให้”

เข้าใจความหมายของฮ่องเต้แล้ว หลีโม่ก็ค่อยเบาใจลงหน่อย

ในเมื่อมีรายงานความผิด งั้น ในทุกๆบ้านก็จะต้องมีคนจับตามองอยู่มากมาย

จวนเชื้อพระวงศ์พวกนั้นก็ดี ขุนนางผู้ใหญ่ก็ดี ใครที่ไม่มีศัตรู? ในเมื่อฮ่องเต้พูดเช่นนี้แล้ว หากใครอยากแก้แค้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือจับตาดูอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิด พวกผู้ใหญ่จะไม่ทำผิดแน่ แต่ลูกหลานพวกนั้นก็ไม่แน่แล้ว

ฮ่องเต้ใช้วิธีนี้ เพื่อควบคุมจวนเชื้อพระวงศ์กับเหล่าขุนนาง

เพียงแต่ ให้เหลาไท่จุนต้องอับอาย เกรงว่าคงจะไม่ใช่ความตั้งใจของเขา

หลิ่วหลิ่วก็หน้าบึ้ง “กฎระเบียบข้าก็ไม่เคยเรียน ข้าต้องเข้าวังไหม?”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องไป ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้รับแต่งตั้งตำแหน่งใดๆ” เหลาไท่จุนพูดอย่างอ่อนโยน

หลิ่วหลิ่วมองดูหลีโม่ “หลีโม่ ข้าว่าเจ้าก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องกฎในวังพวกนั้น เมื่อก่อนตอนที่เจ้าอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยง เคยมีคนสอนเจ้าไหม?”