พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 640

บทที่ 640 ลากลงไป

ในขณะที่พูด ก็เหลือบไปเห็นชายผู้สง่างามสวมเสื้อแพรและสุภาพสตรีในชุดเสื้อผ้าที่หรูหรานำกลุ่มคนรับใช้เดินเข้ามา อย่างสง่างามด้วยอำนาจ และหยิ่งผยอง หากบนหัวไม่ได้สวมหมวกไว้ ก็จะยิ่งหยิ่งผยองกว่านี้

นี่ไม่ใช่ฮูหยินอ๋องหลี่ชินแล้วจะเป็นใคร?

หลีโม่ลุกขึ้น “พี่สาม พี่สะใภ้พวกท่านมาแล้วหรือ”

นางก้มคารวะเล็กน้อย ปกคลุมขอบตาของนางที่เฉียบคม เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอั้นสดใส ในความทรงจำ วิธีการออกตัวของอ๋องหลี่ชิน ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นแบบนี้ ได้ยินเสียงก่อน ถึงจะเจอตัว

หญิงชราทั้งหลายแน่นอนว่ารู้จักกับฮูหยินอ๋องหลี่ชิน

อ๋องหลี่ชินก้าวเข้ามาอย่างไม่พอใจ พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ข้าพึ่งจะถึงระเบียง ก็ได้ยินพวกเจ้าเสียงดังลั่นไปหมด คนรับใช้ของใคร ถึงได้ไม่รู้จักกฎระเบียบอะไรเลย”

หลีโม่รีบพูดขึ้นว่า “ต้องขออภัยพี่สามด้วยนะ”

อ๋องหลี่ชินเหลือบมองไปที่หลีโม่ “ในอดีตมีการกล่าวไว้ว่าคนรับใช้ในตำหนักหละหลวม ปกครองได้ไม่ดี ช้าเร็วก็ต้องเกิดความวุ่นวาย”

“พี่สามท่านเคยพูดตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลีโม่สะดุ้ง

“ตอนกุ้ยไท่เฟยยังไม่สิ้นพระชนม์ ข้าเคยพูดหลายรอบแล้ว”

หลีโม่มองไปยังฮูหยินอ๋องหลี่ชิน ฮูหยินพยักหน้า “ได้เคยพูดไว้จริงๆ”

หลีโม่ไม่แปลกใจเลยสักนิด นิสัยของอ๋องหลี่ชินท่านนี้ เกรงว่าแม้แต่ไท่ฮองไท่เฮายังกล้าแย้ง ตราบใดที่ขัดหูขัดตาเขา

หลีโม่ยิ้มอย่างขมขื่น แล้วเชิญพวกเขาทั้งสองนั่ง แต่นางกลับเดินไปหน้ากระถางธูป ใช้ช้อนกดเครื่องหอมที่อยู่ในกระถางลงไป เห็นเครื่องหอมมอดหมด ถึงจะกลับมานั่งลง

อ๋องหลี่ชินนั่งลง แต่กลับเห็นเหลียงมามายืนอยู่ตรงหน้าหยางมามา ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย หยางมามากลับล้มลงไปกองกับพื้น ตะเกียกตะกายขึ้นมาไม่ได้

“เมื่อกี้คนที่พูดจาอย่างกับแม่ไก่ คือเจ้าหรือ?” อ๋องหลี่ชินเหลือบมองนาง แล้วถามว่า

หัวสมองของเหลียงมามาค่อยๆมีสติกลับคืนมา นึกถึงอากัปกิริยาเมื่อครู่ นางตกใจร้องโฮคุกเข่าลงกับพื้น “ข้าน้อยเสียมารยาท ขอท่านอ๋องได้โปรดยกโทษให้ด้วย”

อ๋องหลี่ชินกลับไม่มองนาง มองไปที่หยางมามา “หยางมามา นี่มันเรื่องอะไรของเจ้า?”

หยางมามาถอนหายใจ “ท่านอ๋องโปรดอภัยให้ด้วย เอวของข้าน้องเจ็บแปลบ ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้”

“พวกเจ้าเป็นคนตายหรืออย่างไร? ทำไมไม่รีบพยุงนางขึ้นมา?” อ๋องหลี่ชินตะโกนอย่างรุนแรง

ชวนเซี่ยชิวตงรีบก้าวไปข้างหน้าช่วยพยุงหยางมามาลุกขึ้นมา หยางมามา “ไอ้หยา” ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด และขมวดคิ้วขึ้นมา

เหลียงมามาจ้องมองไปที่นาง บนในใจแล้วพูดว่า “ก็แค่เฉี่ยวเจ้าไปเล็กน้อย แกล้งทำเป็นแบบนี้ ใครจะเชื่อ?”

อ๋องหลี่ชินมองไปที่เหลียงมามา ใบหน้าอันสง่างามที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เจ้าเป็นคนรับใช้ในตำหนักนี้หรือ?”

เหลียงมามายืดเอวตรง แล้วพูดว่า “ตอบคำถามของท่านอ๋อง ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากฮองไทเฮาให้ออกจากพระราชวังมาดูแลรับใช้พระชายา”

อ๋องหลี่ชินพูดด้วยความโกรธว่า “ดูแลรับใช้? เจ้ารับใช้เช่นนี้หรือ? หากไม่ใช่ข้าเห็นกับตาตัวเอง ก็ไม่ทราบว่าคนที่ฮองไทเฮาส่งมาจะเป็นคนหยิ่งผยองแบบนี้ ข้าเห็นทีว่าจะต้องกลับเข้าพระราชวังไปขอคำปรึกษาฮองไทเฮาเสียแล้วละ กฎการรับใช้เจ้านายแบบนี้ นางเป็นคนสอนเจ้าใช่ไหม? ”

เหลียงมามาฟังเขาด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าพูดสักคำ ได้เพียงแค่ก้มหน้าคุกเข่าอยู่ตรงนั้น

อ๋องหลี่ชินเหลือบไปมองที่หลีโม่ แล้วพูดด้วยความไม่พอใจกับบุคคลที่คาดหวังว่าจะเติบโตและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะดีขึ้น “อย่างน้อยเจ้าก็เป็นถึงพระชายา ปล่อยให้นางทะนงตัวแบบนี้? ตอนนี้นางกล้าลงมือตบตีคนใกล้ชิดของเจ้า ภายภาคหน้าก็กล้าที่จะตบตีเจ้าเหมือนกัน”

หลีโม่ทำอะไรไม่ถูก “พี่สามนางเป็นคนใกล้ชิดของฮองไทเฮาหรือไม่นั้น ข้าเองก็......”

“แล้วไงล่ะ? แม้แต่คนใกล้ชิดของฮ่องเต้ ไม่รู้จักกฎระเบียบ ก็ต้องถูกสั่งสอนเช่นกัน”

หลีโม่ขอคำแนะนำด้วยความนอบน้อมทันทีว่า “แล้วแบบนางนี้ลงมือกับคนรับใช้ต่อหน้าเจ้านาย ควรลงโทษอย่างไร? นี่ถ้าลงโทษไม่เหมาะสม เมื่อนางกลับเข้าวังไปฟ้องฮองไทเฮา เกรงว่าฮองไทเฮาจะตำหนิข้าได้”

หลีโม่พูดด้วยอารมณ์ความรู้สึกผิดอย่างมาก ไม่มีความสงบสุขอย่างที่ผ่านมา

หมันเอ๋อร์แอบยิ้มในใจ เด็กสาวคนนี้ ช่างแสร้งทำได้สมจริงมาก