พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 66

บทที่ 66 พี่สาวจะแก้แค้นแทนเจ้าเอง

หลีโม่แอบกลับตำหนักฉางเซิง นางมิได้เข้าไปทางประตูพระตำหนัก แต่เป็นปีนกำแพงเข้ามาต่างหาก

หยางมามากำลังเก็บสัมภาระอยู่ในห้องที่นางพักพอดี เห็นว่านางเข้ามาด้วยสภาพเลือดท่วมกาย ก็ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น ตอนที่จับจ้องเห็นว่าเลือดนั้นไม่ใช่ของนาง จึงปรนลมหายใจเฮือกหนึ่ง รีบปิดประตูห้องให้สนิทอย่างรวดเร็ว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หยางมามาเอ่ยถามอย่างร้อนรน

หลีโม่ทรุดนั่งลงบนพื้น สองมือปิดหน้า น้ำตาไหลออกมาผ่านง่ามนิ้วของนาง นี่ก็เพียงพอต่อการทำให้หยางมามาตกอกตกใจแล้ว

นางเองก็ไม่ถาม รีบออกไปรับอาภรณ์มาเปลี่ยนให้หลีโม่ในทันที ดึงหลีโม่ขึ้นมาพลางผลัดเปลี่ยนแก่นาง จากนั้นจึงนำอาภรณ์โชกเลือดของนางไปเผาจนมอด

นางออกไปเอาน้ำมาเพื่อชำระคราบเลือดบนมือบนใบหน้าของหลีโม่ จากนั้นจึงกล่าว “คุณหนูใหญ่ ไม่ว่าเมื่อครู่จะเกิดอะไรขึ้น ท่านก็ไม่อาจย้ำคิดอีก ท่านต้องกลับมาร่าเริง มิเช่นนั้นคนที่จะต้องตายรายต่อไปก็คือท่านเอง”

หลีโม่เช็ดหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นเยียบ “มามาวางใจ ข้าไม่เป็นไร”

นางนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองไปยังใบหน้าซีดขาวที่อยู่ในกระจก นางกล่าว “มามา ท่านช่วยข้าประทินโฉมที ข้าจะไปถวายความเคารพแด่หมุยเฟยเหนียงเหนียง”

หยางมามานิ่งงัน “ถวายความเคารพแด่หมุยเฟย?”

“ใช่แล้ว ทำความเคารพครั้งนี้ จำเป็นจะต้องไปถวาย” น้ำเสียงของหลีโม่เสมือนน้ำแข็งที่ไหลลงมาจากภูเขาสูงชัน ปราศจากความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง

มีวิธีการบางอย่าง วันที่ล่วงเลยมานางไม่เคยงัดมาใช้ แต่ว่า วันนี้กลับจำเป็นต้องใช้

หยางมามาไปรับแป้งประทิน และผัดลงบนใบหน้านางอย่างแช่มช้า

ประทินแป้ง วาดคิ้ว แต้มปาก เกลามันบนเล็บมือ หลีโม่เงียบงันเสียจนเหมือนรูปปั้นหิน ปล่อยให้หยางมามาเสริมแต่งตามสบาย

หยางมามารู้ว่าหลีโม่จะทำอะไรบางอย่าง หลังจากประทินโฉมเสร็จ นางมองไปยังหลีโม่พลางกล่าวอย่างจริงจัง “คุณหนูใหญ่ หวังว่าท่านจะเข้าใจถึงสถานการณ์ของท่านในยามนี้ มีบางคน หากสามารถไม่ขัดใจ ก็พยายามอย่าได้ขัดใจ วันหน้ายังอีกยาวไกล”

มามาเอ่ยเตือนหลีโม่ ตอนนี้นางไม่ได้มีชะตามากมายนัก หากแม้นยังจะยั่วยุคนที่ไม่จำเป็นต้องขัดใจ ก็จะนำความวุ่นวายอันไม่จำเป็นมาสู่ตนเองได้

หลีโม่เปิดประตู หันหน้ากลับไปยิ้มให้หยางมามา รอยยิ้มนี้ทำให้หยางมามานิ่งทื่อ ไม่ว่าจะเป็นนางที่เข้าวังหลวงมาในตอนแรกหรือเห็นตอนได้รับความต้อยต่ำในจวนเฉิงเสี้ยง ล้วนไร้การปรากฏรอยยิ้มที่สิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน

หลีโม่เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “มามา ท่ามกลางวังหลังแห่งนี้ ดูแล้วเหมือนว่าต่างสันติสุข แต่ว่า ความจริงกลับกลบซ่อนสิ่งปรกอยู่ มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกลางวังหลวง ต้องแก้ไขอยู่ในวังหลวงเท่านั้น”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” หยางมาเอ่ยอย่างตกใจ

หลีโม่หมุนกาย น้ำเสียงมาดมั่น “มามารอข้าอยู่ตรงนี้ หนึ่งชั่วยามให้หลัง ข้าจะกลับมาแน่นอน”

ในตำหนักเล่อชิง

อาฟากลับมาและรายงานว่าจับเสี้ยหลีโม่เอาไว้ไม่ได้ เป็นไปได้ว่านางจะไปหาฮองไทเฮาแล้ว

เสี้ยเฉิงเสี้ยงกล่าวด้วยความโกรธ “ไม่ได้ความ ช่างไม่ได้ความนัก คนตั้งมากมายขนาดนั้นยังขวางผู้หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไว้ไม่ได้ พวกเจ้ายังจะมีประโยชน์อะไร”

อาฟาสังหารเสี้ยฮ่าวหรานแล้ว ในเชิงจิตวิทยานั้นมีใจแห่งความหวาดกลัวต่อเสี้ยเฉิงเสี้ยง ดังนั้นจึงก้มหน้าถูกดุด่า ไม่กล้าต่อปาก ทำเพียงก้มหน้ายืนตรงกำหมัดอยู่ข้างๆ “พระนางโปรดจงอภัย”

หมุยเฟยรู้สึกโล่งใจจริงๆ สองวันมานี้ การตัดสินใจใดๆ ก็ล้วนทำไปด้วยความเร่งรีบ

อันที่จริงนางคิดว่า เสี้ยหลีโม่ตายในวังหลวง อาจไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก เสี้ยห้วยจุนฝังใจจนเป็นบ้าไปแล้ว นางไม่สามารถบ้าเดือดไปกับเขาได้

“เอาเถิด เจ้าออกไปเสีย” หมุยเฟยกล่าว

อาฟาเองก็ปรนลมหายใจ นึกถึงคนโง่นั่น ในใจก็สาปแช่งอย่างเหี้ยมเกรียมหนึ่งประโยค คนโง่ก็คือคนโง่ พระราชวังตั้งใหญ่โต แต่กลับไปเล่นอยู่ตรงนั้น ตายไปก็เป็นตราบาปเขา

หมุยเฟยเอ่ยต่อเสี้ยเฉิงเสี้ยง “เอาล่ะ เจ้าเองก็ออกจากวังเสีย”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเอ่ยอย่างไม่แยแส “สามารถลงมือได้อีกหรือไม่”

บัดนั้นหมุยเฟยทรงกริ้วนัก “เจ้าบ้าไปแล้วหรือไร เมื่อครู่มีการสกัดกั้นในวังหลวงก็อันตรายมากอยู่แล้ว เคราะห์ดีที่อยู่ละแวกตำหนักอี๋หลาน ไร้คนพบเห็น แม้นว่านางไปตำหนักฮองไทเฮา ตลอดทางเป็นพระตำหนัก ทั้งวังมีแต่คนทั้งนั้น เจ้าคิดว่ามีความเป็นได้หรือ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงกล่าวอย่างเดือดดาล “เช่นนั้นจะให้นางซ่อนตัวต่อไปอย่างนี้?”