พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 662

ตอนที่ 662 มันผิดแผนไปหมด

ประตูคุกของสิงปู้ เปิดออกอีกครั้ง

ฉินเหลาไท่ไท่เดินมาถึงทางเดินภายในคุก ทั้งสองข้างเป็นห้องขังแบบที่ลมก็ผ่านทะลุไปไม่ได้ บนกำแพงมีแสงไฟอ่อน ๆ ที่พอจะมองเห็นทางได้

เจ้าหน้าที่คุกเมื่อเห็นนางเข้ามา ก็ต่างก้มหน้าทักทาย

นางเงยหน้าเดินแบบอกผายไหล่ผึ่ง เดินไปอย่างหนักแน่น

จนไปถึงห้องที่คุมขังฉินโจวเอาไว้ นางถึงได้หยุดเดิน นางเริ่มผ่อนคลายตัวลง ท่าทางที่มีบารมีเมื่อกี้ก็เก็บกลับมา จากนั้นก็ใช้มือไปจับจอนผม ผมตรงนั้นคลายลงมา แค่ปรับท่าทางไม่กี่ท่า มันทำให้นางดูตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

“ท่านย่าทวด”

หลังจากที่นางเดินเข้าไปในห้องขัง ฉินโจวก็รีบลุกขึ้นมาทำความเคารพ

ฉินเหลาไท่ไท่มองไปที่นาง จากนั้นก็ถอนหายใจ “เจ้าผอมไปมากนะ เจ้าคิดจะเอาชีวิตของย่าทวดไปด้วยหรือยังไง”

ตอนที่นางพูด ท่าทางของนางดูเสียใจมาก

ฉินโจวสะอื้น “ท่านย่าทวดอย่าได้เสียใจไปเลย ข้าทนไหว”

“เป็นเพราะข้าเลอะเลือนไปเอง ทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน” ฉินเหลาไท่ไท่สะอื้น น้ำตาไหลออกมาจากปลายตา จากนั้นนางก็รีบเบือนหน้าไปเช็ดน้ำตา

ฉินโจเห็นย่าทวดที่เหย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองตอนนี้แทบจะไม่มีวิญญาณเลย อดปวดใจไม่ได้ “ท่านย่าทวด อย่าพูดแบบนี้เลย ท่านเองก็ทำเพื่อข้า”

“นั่งลงเถอะ ให้ย่าทวดได้มองหน้าเจ้าดีดีหน่อย” ฉินเหลาไท่ไท่จูงมือของนาง แล้วเหลือบมองไปที่นาง “ย่าทวดกลับไปคิดมาแล้ วันที่สิงปู้จะเริ่มสอบสวน ย่าทวดจะต้องรับผิดเองทุกอย่าง ข้าแก่แล้ว ตายไปก็ไม่เสียดาย เจ้าอายุยังน้อย ตระกูลฉินยังต้องพึ่งพาเจ้าอยู่ ต่อไป เจ้าจะต้องทำตามกฎของบรรพชนตระกูลฉิน จงรักภักดีต่อราชวงศ์ฉู่ให้มาก”

“ไม่” ฉินโจวรีบเงยหน้าขึ้น “ไม่ได้ หากท่านยอมรับผิดเรื่องนี้ ชื่อเสียงความดีของท่านก็จะหมดสิ้นไป อีกทั้ง การปลงพระชนม์ฮองเฮา โทษประหารเก้าชั่วโคตร ท่านเองก็ไม่มีผลงานการศึก หากยอมรับผิด ยังไงก็ต้องตาย แต่ข้าไม่เหมือนกัน เป่ยม่อสามารถใช้ผลงานลดหย่อนโทษได้ หากข้ายอมรับเรื่องนี้เอาไว้ อยากน้อยก็อาจถูกขังคุกตลอดชีวิต”

“ไม่ เจ้าฟังย่าทวดนะ” ฉินเหลาไท่ไท่พูดอย่างจริงจัง “ย่าทวดอายุมากแล้ว ต่อให้มีชีวิตอยู่ ก็อยู่ได้อีกไม่กี่ปี? ถึงเวลานั้น เจ้าแค่บอกพวกเขาไปว่าย่าทวดบังคับให้เจ้ายอมรับผิดเรื่องนี้ เจ้าก็รอดได้แล้ว”

“ไม่” ฉินโจวส่ายหน้า แล้วพูดอย่างเจ็บปวดว่า “ข้าไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด”

ฉินเหลาไท่ไท่หน้านิ่งไป “เจ้าเชื่อฟังข้ามาตลอด ทำไมตอนนี้ถึงได้ดื้อขนาดนี้?”

ฉินโจวนิ่งไป เงยหน้ามองฉินเหลาไท่ไท่ น้ำตาของนางไหลลงมา “ท่านย่าทวด ขอแค่ท่านมีคำสั่ง ไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็ยอมทำให้ท่านทุกอย่าง ต่อให้จะไม่ใช่สิ่งที่ข้าเต็มใจ หรือต่อให้จะต้องขัดต่อความรู้สึก ขอแค่พูดมา ข้าจะทำให้”

ฉินเหลาไท่ไท่สะดุ้ง แล้วมองไปที่นาง

ฉินโจวเองก็มองไปที่นาง “แต่มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว ที่ข้าไม่อาจทำให้ได้”

“เจ้าจะเชื่อฟังข้าหรือเปล่า เรื่องนี้ข้าเองก็ได้ตัดสินใจแล้ว มีเพียงข้ารับเรื่องนี้เอาไว้ เจ้าถึงจะรอดได้ เจ้าเองก็ไม่ต้องเสียใจเพราะข้า ความผิดนี้ข้าควรได้รับแล้ว สองสามวันนี้ ข้าจะเตรียมงานศพเอาไว้ให้เรียบร้อย หวังว่าต่อไปเจ้าจะคิดถึงเรื่องของตระกูลเป็นหลัก คิดถึงเรื่องการแต่งงานของตัวเองให้มาก ๆ แบบนี้แล้วย่าทวดตายไปจะได้หมดห่วง”

ฉินโจวมองไปที่นาง ดวงตาก็แดงก่ำ นางปวดใจมาก ปวดจนพูดอะไรไม่ออก

“เด็กดี เชื่อย่าทวดนะ ย่าทวดกลับก่อน” สายตาของฉินเหลาไท่ไท่เห็นสายตาของนาง ก็รู้ทันทีว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว

นางลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกจากห้องขัง จากนั้นก็ได้ยินเสียงของฉินโจวดังขึ้นมาว่า “ท่านย่าทวด ข้าเคารพท่านมากกว่าใครทั้งนั้น รวมถึงฝ่าบาทด้วย”

ฉินเหลาไท่ไท่หันกลับมา แล้วมองมาที่นาง เหมือนอยากจะสังเกตเห็นอะไรบนหน้าของนาง แต่ว่า ใบหน้าของนางมันมีแต่ความเสียใจ

นางพูดอย่างหนักแน่นว่า “ถ้าเช่นนั้น ก็เชื่อที่ย่าทวดบอกนะ”

ฉินโจวมองไปที่แผ่นหลังของนาง สายตาค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความดุดัน

หากนางไม่ทำแบบนี้ ไม่แน่ว่า นางอาจจะเชื่อจริง ๆ ก็ได้

แต่ว่านางมาที่นี่ นางบอกว่าจะยอมรับผิดเอง คิดจะยอมรับผิดต่อหน้าสาธารณชน นางไม่เชื่อเลยแม้แต่คำเดียว

ที่นางมาที่นี่ มีเป้าหมายอะไรกันแน่? นางเดาไม่ออกเลย

“ท่านย่าทวด ในหลายปีที่ผ่านมา ข้าเชื่อฟังท่านมาตลอด แต่มันไม่ได้หมายความว่าข้าโง่นะ แต่ทำไมท่านถึงคิดว่าข้าโง่นะ?” ฉินโจวยิ้มแบบเย้ยหยัน ใบหน้าของนางเย็นชามาก