พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 663

ตอนที่ 663 น้ำหลากขนาดใหญ่พุ่งมาที่ วัดเจ้ามังกร

เตาเหล่าต้ามองไปที่นาง ไม่ชอบสีหน้าเอาแต่ใจบนใบหน้าของนางเลย ก่อนหน้าตอนยังไม่ได้มาติดตามพระชายา ก็เลยถูกคุณหนูเอาแต่ใจคนนี้ทำให้เสียเปรียบมาแล้ว “ข้าชื่อเตาเหล่าต้า มาขอพบแม่ทัพใหญ่หลง”

“หมาแมวที่ไหนก็จะมาหาท่านปู่ได้หรือยังไง?” สาวน้อยเห็นดาบในมือของเขาก็ตาเป็นประกาย ท่าทีของนางก็เปลี่ยนไป “เจ้าใช้ดาบเป็นด้วยเหรอ?”

“ข้ายังฆ่าคนได้ด้วย” เตาเหล่าต้าไม่ได้พูดดีกับนาง

“จริงเหรอ? เจ้าฆ่าคนได้ด้วยเหรอ?” สายตาของสาวน้อยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่นับถือ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าฆ่าใครสักคนให้ข้าดูหน่อยสิ”

เตาเหล่าต้าลังเล “พระชายาของข้าบอกว่า ห้ามฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผลเด็ดขาด นอกจากนางจะสั่ง”

“พระชายาของเจ้า? เจ้าเป็นบ่าวไพร่ของจวนไหนเนี้ย?” สาวน้อยถาม

“พระชายาของข้าก็ถือพระชายาของข้า ยังจะมีพระชายาของจวนไหนอีก?” เตาเหล่าต้ามองบนใส่นาง เหมือนพระชายาในใต้หล้านี้ไม่มีใครเทียบพระชายาของนางได้อีก

สาวน้อยเห็นเขาพูดจาน่าสนุก ไม่มีท่าทางเอะอะโวยวายแบบเมื่อกี้แล้ว เลยถามว่า “เจ้ามาหาท่านปู่ของข้าทำไม?”

“มีธุระ”

“มีธุระอะไรล่ะ?” สาวน้อยถามด้วยสายตาโต

เตาเหล่าต้าลังเล “ข้าบอกเจ้าไม่ได้ ข้าต้องบอกกับท่านแม่ทัพใหญ่หลงคนเดียวเท่านั้น เรื่องนี้สำคัญมาก”

สาวน้อย “มันจะสำคัญอะไรนักหนา? เจ้าบอกท่านปู่แล้ว ท่านปู่ก็ต้องบอกข้าอยู่ดี”

“ไม่มีทาง” เตาเหล่าต้าพูดอย่างมั่นใจ “ท่านอ๋องของข้าไม่ได้สั่งให้เขาบอกใครอีก”

“ท่านอ๋องของเจ้าสั่งไม่ให้พูด ท่านปู่ก็ต้องไม่พูดหรือยังไง? ท่านปู่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังไม่กลัวเลยนะ” สาวน้อยพูด

เตาเหล่าต้ารู้สึกว่าไม่น่าสนใจเลย พยายามจะขวาง เขาเลยพูดออกมาว่า “สรุปแล้วเจ้าจะให้ข้าเข้าไปหรือเปล่า?”

“ไม่ให้” สาวน้อยถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วตั้งท่า “นอกเสียแต่ว่าเจ้าจะเอาชนะข้าก่อน”

นางพูดจบ เตาเหล่าต้าก็กำหมัดซัดไปตรงหน้าของนาง

“เจ้า ......” นางถึงกับตกใจเวียนหัว ยืนยังยืนไม่นิ่งเลย ตัวแทบจะล้มไปด้านหลัง “บังอาจเกินไปแล้วนะ”

จากนั้นก็ได้เสียงล้ม นางล้มลงกับพื้นแล้วสลบไปเลย

สาวใช้รีบเดินเข้ามาพยุงนาง แล้วหยิบน้ำมันหอมระเหยมาทาขมับให้

“เจ้ากล้าทำร้ายคุณหนูของเราเหรอ?” คนเฝ้าประตูสองคนพุ่งขึ้นหน้ามา แล้วกระชากเสื้อของเตาเหล่าต้ากำลังจะกระชาก

เตาเหล่าต้าคิดว่ายังไงก็ต้องเข้าไปในจวนอยู่ดี เลยไม่ตอบโต้อะไร ปล่อยให้พวกเขากระชากลากตัวเขาไป

เมื่อลากเขามาถึงห้องโถง แม่ทัพใหญ่หลงเดินออกมาพอดี เห็นบ่าวไพร่ลากชายหนุ่มคนหนึ่งมา ก็ถามด้วยความโมโหว่า “มันเรื่องอะไรกัน?”

“เหาเย๋ เจ้านี่มันบังอาจมาก เขาลงไม้ลงมือกับคุณหนู” บ่าวไพร่รีบฟ้องทันที

หลานชายหลานสาวคู่นี้เป็นเหมือนดวงใจของแม่ทัพใหญ่หลง เมื่อได้ยินบ่าวไพร่รายงาน เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เจ้าเด็กตัวแสบ กล้ามาหาเรื่องถึงจวนป๋อโหวเลยเหรอ? เจ้าคิดว่าเจ้ามีกี่ชีวิตกันหะ?”

“นางเป็นคนบอกให้ข้าลงมือเอง” เตาเหล่าต้าบ่น แต่ท่าทางเหมือนจะอ่อนลงมาก แม่ทัพท่านนี้ดูเหมือนจะมีบารมีมากทีเดียว

“นางบอกให้เจ้าลงมือ?” แม่ทัพใหญ่หลงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าบอกให้พวกเขาลงมือกับเจ้าบ้าง เจ้าจะยอมไหมล่ะ?”

“ทำไมต้องลงมือกับข้าด้วย?” เตาเหล่าต้าโกรธมาก “พวกท่านไม่มีเหตุผลเอาซะเลย”

“เจ้าทำร้ายคนอื่นมีเหตุผลหรือไง?” แม่ทัพใหญ่หลงพูดด้วยความโกรธ

หลงจูจู เองตอนนี้ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว สาวใช้พยุงนางเดินเข้ามา นางชี้ไปที่เตาเหล่าต้าแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ท่านปู่ ท่านต้องตีเขาให้ตายเลยนะ”

“สวรรค์” แม่ทัพใหญ่หลงเห็นหลานสาวของตัวเองตาบวมช้ำ ก็รู้สึกปวดใจแล้วก็โกรธมาก เขาตะคอกว่า “ใครก็ได้ จับเจ้าเด็กนี่มัดไว้ แล้วซ้อมมันก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

การโบยหรือการลงโทษใด ๆ เป็นหน้าที่ของทหารองครักษ์ของจวน ทหารองครักษ์สามคนของจวนเดินขึ้นหน้ามา แล้วกำลังจะลงมือกับเตาเหล่าต้า