พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 664

ตอนที่ 664 ละครฉากใหญ่

“ท่านปู่ เป็นอะไรไป?” หลงจูจู เห็นสีหน้าเขาเปลี่ยนไป ในใจของนางเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย ก่อนหน้านี้ที่เป่ยม่อเกิดการเปลี่ยนแปลง เกิดเรื่องมากมาย นางคิดว่า น่าจะเป็นเรื่องของการเมือง

แม่ทัพใหญ่หลงไม่ทันได้ตอบอะไร เขาพยายามอ่านจดหมายอย่างละเอียดทุกคำ

ยายลง บอกว่า ตอนที่ตระกูลหลงประสบเคราะห์ร้าย หลงจี้ กับเด็กที่เพิ่งคลอดได้ไม่นานได้รับความช่วยเหลือจากทหารองครักษ์ในจวนหนีออกไปได้ พวกเขาหนีไปทั้ง ๆ ที่บาดเจ็บไปยังต้าโจวภาคเสฉวน แล้วได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวชาวนาแซ่เตา แต่ไม่นานเขาก็ตาย ส่วนเด็กที่เพิ่งคลอดถูกสองสามีภรรยาชาวนารับเลี้ยงไว้ ยายลง ตอนนั้นก็หนีตามไปด้วย แต่ว่าพลัดหายกันไประหว่างทาง แล้วออกตามหาที่ภาคเสฉวน จนได้รู้ข่าวการตายของหลงจี้ เด็กคนนั้นถูกครอบครัวชาวนารับเลี้ยง ตอนนั้นอายุประมาณสองขวบแล้ว ตอนที่ไปเจอเขา เขาก็เป็นเด็ดที่อ้วนท้วมสมบูรณ์มาก

หลายปีที่ผ่านมา นางไม่กล้ากลับมาที่เมืองหลวงเป่ยม่อเลย กลัวว่าศัตรูจะตามมาฆ่า จนกระทั่งเมื่อครึ่งปีก่อน ทันใดนั้นเองก็มีคน ๆ มาหานาง แล้วสอบถามถึงเรื่องครอบครัวของชาวนา อีกทั้งยังส่งนางกลับไปที่เป่ยม่อ แล้วหาที่อยู่ในอย่างลับ ๆ

เดิมนางอยากจะมาหาแม่ทัพใหญ่หลง แต่ระยะทางแสนไกล นางอายุก็มากแล้ว เดินทางมามันก็ลำบาก ทำให้ต้องชะลอเรื่องนี้ไปก่อน

ในจดหมาย นางได้เล่าเรื่องตอนที่หนีตายอย่างละเอียด

“ท่านปู่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” หลงจูจู เห็นปู่ของนางอ่านจดหมายแล้ว ก็ตื่นเต้นจนน้ำตาไหล ทำให้นางตกใจมาก

“จูจู ผู้ชายคนเมื่อกี้ เขาเป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเจ้า”

ตอนนั้น ลูกสาวของนางกับสะใภ้ของนางตั้งท้องไล่ ๆ กัน ลูกของหลงจี้ เกิดก่อนไม่กี่เดือน หลังจากนั้น แม่ของจูจู ก็คลอด จูจู ออกมา แล้วก็ประสบเคราะห์

พอคิดถึงเรื่องอดีตขึ้นมา เขาก็อดปวดใจไม่ได้เลย

“พี่ชายลูกพี่ลูกน้อง?” หลงจูจู อึ้งไป

“เร็วเข้า รีบสั่งให้คนออกตามตัวเขาเดี๋ยวนี้ จะต้องตามตัวเขากลับมาให้ได้” แม่ทัพใหญ่หลงออกคำสั่ง น้ำเสียงของเขาดูเหมือนตะคอกจนภูเขาแทบถล่ม คนในจวนเคลื่อนไหวกันอย่างรีบร้อน

ทหารองครักษ์ของจวนวิ่งออกไปตามหากว่าสิบคน ไม่นานนักก็เจอเตาเหล่าต้า

หลังจากที่เขาวิ่งออกไปแล้ว จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินไป คิดไม่ถึงว่าด้านหลังจะมีเสียงฝีเท้าคนตามมาอย่างรีบร้อน มีคนกว่าสิบคนตามเขามา เขาคิดในใจว่า “คนของจวนป๋อโหวรังแกกันเกินไปแล้วนะ”

เขารู้ว่าเขาอาจจะสู้สิบคนนี้ไม่ได้ แล้วถ้าหากฆ่าใครไปสักคนมันอาจไม่ดีแน่

ดังนั้น เมื่อเห็นสิบคนนั้นตามเขามา เขาเลยวิ่งหนีทันทีแบบไม่คิดชีวิตเลย

ทหารองครักษ์ตามไปติด ๆ เตาเหล่าต้าก็หนีไม่หยุด

เรื่องการวิ่ง เตาเหล่าต้าสู้ทหารองครักษ์พวกนี้ไม่ได้ ไม่นานนัก เขาก็ถูกล้อมเอาไว้

ทหารองครักษ์พวกนี้ไม่รู้ฐานะของเตาเหล่าต้า แม่ทัพใหญ่หลงตอนออกคำสั่งดูดุดันหนักแน่นมาก คิดว่าท่านอาจจะเอาเรื่องเขาแน่

ดังนั้น สถานการณ์ที่วุ่นวายก็เริ่มต้นขึ้น

แม่ทัพใหญ่หลงกลัวว่าหากทำร้ายใครไปจะทำให้ซือถูเย้นเดือดร้อน ดังนั้น ก็เลยหลบไปหลบมา หากหลบไม่ได้จริง ๆ ถึงจะย้อน ซัดหมัดสวนหมัดมา

แต่ว่า เขาเองก็ถูกซัดไปหลายทีเหมือนกัน เมื่อมีคนตามมาหลังจากนั้น เตาเหล่าต้าก็ถูกซัดจนหน้าบวมเหมือนหมูแล้ว เหมือนชายหนุ่มรูปงามก่อนหน้านี้ที่ไหนกัน?

“บ้าเอ้ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ” หน้าตาเปลี่ยนไปแบบนั้นแล้ว ท่านแม่ทัพใหญ่ยังจะรับอยู่อีกไหมเนี้ย?

ตาของเตาเหล่าต้าบวมหนักมาก เขาเห็นมีคนตามมาอีก ในใจก็เริ่มเกลียดอคติ เขาเริ่มฟันดาบซ้ายทีขวาที แต่ไม่โดนใคร แล้วพูดว่า “ใครกล้าเข้ามาอีก? ใครกล้าเข้ามาข้าจะฟันคนนั้นแหละ ยังคิดจะรังแกคนอีก จวนป๋อโหวรังแกข้า ข้าจะฟันพวกเจ้าให้ตายเลย”

ทหารคนหนึ่งที่มีฝีมือหน่อยอ้อมหลังมาสกัดจุดของเขาเอาไว้ ดาบของเตาเหล่าต้าหล่นลงกับพื้น เตาเหล่าต้าถูกทหารสองคนแบกกลับไป

แม่ทัพใหญ่หลงรออยู่ในจวนด้วยความร้อนใจ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามา เขาก็รีบเดินออกไป เห็นทหารองครักษ์แบกเตาเหล่าต้าเข้ามา ดวงตาของเขาแทบจะหลุดอีกครั้ง สีหน้าท่าทางของเขาโกรธมาก

“นี่มันอะไรกัน? ใครทำร้ายเขา?”