พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 668

ตอนที่ 668 คำพูดคมคาย

อ๋องลั่วชิน โบกมือ “เจ้าก็ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนพวกเขาหรอกนะ พี่รองเป็นคนยังไง? ต่อให้เลอะเลือน ก็คงถูกพวกเขาหลอกใช้ ไม่แน่ก็อาจจะเป็นแผนของฉินโจวก็ได้”

“แผน?” องค์หญิงอานหัวเราะ ท่าทางของนางประชดประชัน “คนอย่างพี่รอง รักศักดิ์ศรีจะตายไป เขาจะวางแผนกับฉินโจวเพื่อยกบัลลังก์ให้กับฉู่โยว่เหรอ?”

อ๋องลั่วชิน พูดว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง ข้าไม่อยากจะถามอะไรมาก เจ้าเองก็ไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้ ที่เจ้ามา ข้าดีใจมาก แต่ข้าหวังว่าข้าจะไม่ได้ยินเรื่องว่าร้ายของเสด็จพี่”

องค์หญิงอานถอนหายใจแล้วพูดว่า “พี่สาม ท่านคิดว่าที่ข้าเดินทางมาไกลขนาดนี้ เพื่อที่เราพี่น้องได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแค่นั้นเหรอ?”

อ๋องลั่วชิน เห็นนางไม่มีการสำรวมท่าทีก็รู้สึกอคติ เขาพูดว่า “ฉู่โยว่ส่งเจ้ามากล่อมข้าใช่ไหม บอกได้เลยว่ามันไม่เป็นผลหรอก เจ้าเองก็ลืมมันไปซะ ถือว่ามาเที่ยวหาข้าก็แล้วกัน หากยังพูดอะไรอีก ข้าจะเริ่มไม่พอใจแล้วนะ”

“หากต้องใช้ทักษะในการเจรจา มันใช้กับคนนอก กับคนกันเอง ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม” องค์หญิงอานปล่อยมือจากเขา แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องโถงจากนั้นก็นั่งลง ปลดผ้าพันแผลออก มันเป็นการทำแผลแค่ชั่วคราว ยังไม่ได้มีการใส่ยาอะไร เพียงแต่พันให้เลือดมันหยุดไหลเท่านั้น

อ๋องลั่วชิน ยังเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องอยู่มาก เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าจะไปตามหมอมาตรวจดูแผลให้เจ้า”

“ไม่เป็นไร ไว้ข้าจะกลับไปใส่ยาเอง”

อ๋องลั่วชิน นั่งลง ยังคงขมวดคิ้วเหมือนเดิม “เจ้าเป็นถึงองค์หญิง ทำไมต้องทำตัวเป็นชาวบ้านตกยากแบบนี้ด้วย? เจ้าควรมีคนรับใช้มากมาย มีคนเอ็นดูคอยคุ้มครองเจ้า ถึงจะสมกับที่เป็นองค์หญิงของราชวงศ์”

องค์หญิงอานพันผ้าเอาไว้ในมือ เลือดแห้งแล้ว มันเหมือนดอกกุหลาบสีแดงเลย

นางก้มหน้าลง ท่าทางของนางเศร้ามาก “องค์หญิง? ข้าเกิดมาก็เป็นองค์หญิงแล้ว เป็นเหมือนองค์หญิงคนอื่น ได้รับเงินได้รับเกียรติมากมายทุกอย่างได้”

“ได้รับทุกอย่างแล้ว?” อ๋องลั่วชิน เริ่มไม่พอใจ “เจ้าใช้คำว่าได้รับทุกอย่างแล้วมันเหมือนจะไม่เหมาะเท่าไหร่นะ เจ้าคิดว่าลาภยศสรรเสริญมันจะอยู่กับเราตลอดไปอย่างนั้นเหรอ? คนในใต้หล้า มีใครบ้างไม่อยากได้ลาภยศสรรเสริญ? บัณฑิตโลภในน้ำหมึก นักรบโลภในการฝึก ทุกคนทำไปก็เพื่อลาภยศสรรเสริญ เจ้าเกิดมาก็มีของพวกนี้ติดตัว คนอื่นหลายคนต้องพยายามมากแค่ไหนเพื่อที่จะได้มันมา? เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลย เสียแรงที่เสด็จพ่อรักและเอ็นดูเจ้า หากเจ้ารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม ก็ไม่ต้องมีมันก็ได้”

“ตั้งแต่ข้าย้ายออกมาอยู่นอกวัง ก็พยายามหลีกเลี่ยงพวกนี้ ใช่ มีใครบ้างไม่อยากได้ลาภยศสรรเสริญ? แต่ว่า ข้าไม่สบายใจ ลาภยศสรรเสริญที่ข้ามี ใครเป็นคนให้ข้า? เสด็จพ่อ? เสด็จพี่? มันไม่ใช่ทั้งหมด แต่เป็นชาวเป่ยม่อทั้งหมด ราชวงศ์ของเรา ต่างได้ชาวเมืองชาวบ้านสนับสนุน ได้ลาภยศสรรเสริญก็มาจากพวกเขา ก็ควรทำทุกทางเพื่อตอบแทนพวกเขาเช่นเดียวกัน ข้ารู้ว่าข้าเองเป็นแค่ผู้หญิงทำอะไรไม่ได้มาก ดังนั้น ข้ายอมไม่มีลาภยศสรรเสริญนั้น ส่วนที่พี่สามว่ามา บัณฑิตโลภในน้ำหมึก นักรบโลภในการฝึก พวกเขามีโอกาสลืมตาอ้าปาก แต่กว่าที่พวกเขาจะได้มาซึ่งลาภยศสรรเสริญ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรที่มันเห็นภาพได้จริงเหรอ? อาจจะมีคนบางส่วน ทำเพื่อลาภยศสรรเสริญจริง แต่ก็มีอีกหลายคน อยากจะทำประโยชน์จริง ๆ อยากจะเปลี่ยนแปลงแคว้นให้ดีขึ้น คิดอยากทำเพื่อบ้านเมืองทำเพื่อชาวบ้าน”

“เปลี่ยนแปลงแคว้นให้ดีขึ้น? เป่ยม่อเราไม่ดีตรงไหน? ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรอีก?” อ๋องลั่วชิน ส่ายหน้า “เฮ้อ เจ้ามีความคิดเป็นของตัวเองตั้งแต่เล็ก เมื่อก่อนเสด็จพ่อชมเจ้าบ่อย ๆ ว่าต่อไปต้องทำการใหญ่ได้แน่นอน แต่ดู ๆ ไปแล้ว เหมือนเจ้าจะคิดเกินเลยไปนะ”