พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 699

ตอนที่ 699 ข้าไม่กินแล้ว

ซือถูเย้นก็กลับมาถึงจวนกลางดึก

หลีโม่ก็สั่งคนให้เตรียมกับข้าวไว้ เตรียมเหล้าไว้ รอเขากลับมา

เริ่มรอตั้งแต่ 5โมงเย็น จนถึง5ทุ่ม ถึงจะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา

เย็นเอ๋อร์รีบเข้ามา นางยิ้มแฉ่ง “พระชายา ทายซิว่าใครกลับมาแล้ว?”

หลีโม่เคาะๆ หัวนาง “จะมีใครได้?”

แล้วนางก็เดินออกไป

เย็นเอ๋อร์ยิ้มพูดว่า “พระชายาดูรีบร้อนนะ”

หลีโม่ยังเดินออกไปไม่พ้นประตู ก็รู้สึกว่าแสงโคมไฟถูกบดบัง

พอเงยหน้ามองเท่านั้น ก็ถูกโอบกอดไว้

คนคนนั้นออกแรงกอด จนนางหายใจแทบไม่ทัน

หลีโม่น้ำตาคลอเบ้า แล้วก็กอดเขา กลิ่นขี้ดินกลิ่นฝุ่นเตะจมูกนาง แล้วนางก็สำลักพูดว่า “กลับมาเสียทีนะ”

“กลับมาแล้ว แต่พรุ่งนี้ก็ต้องไปที่ประตูเมือง พรุ่งนี้ถึงจะกลับมาถึงจริงๆ ” เสียงของซือถูเย้นส่งออกมาจากบนหัวนาง เดิมทีอยากควบม้ากลับมา แต่กลัวคนรู้ ก็เลยนั่งรถม้ากลับมา

เพราะว่า ฮ่องเต้ได้ส่งคนไปประกาศราชโองการแล้ว ว่าไม่ว่าเขาจะกลับตอนไหน พรุ่งนี้เช้าก็จะมีเหล่าขุนนางไปรอต้อนรับที่หน้าประตูเมือง

เขาปล่อยหลีโม่ แล้วจับหน้านาง แล้วจ้องมองใบหน้าที่คิดถึงมานาน แล้วก็พูดว่า “ผอมไปนะ！”

“ข้ากินไม่ลง เพราะคิดถึงเจ้า！” หลีโม่ยังสำลักฝุ่น แล้วก็มองหน้าเขาที่มีหนวด ดูแล้วเท่กว่าเดิม

ดูเหมือนว่าเพิ่งโกนออกตอนเดินทางกลับ แต่หลายวันนี้ก็งอกขึ้นมาใหม่

“เจ้าก็พูดปากหวานเก่งนะ” ซือถูเย้นกล่าว แล้วก็อุ้มนางเดินไป

เย็นเอ๋อร์ตามหลังมา แล้วก็รีบปิดตา “บ่าวจะอยู่ด้านนอก ถ้าท่านอ๋องและพระชายาจะสั่งอะไร ก็เรียกได้เลย”

ซือถูเย้นเข้าห้องไปก็วางหลีโม่ลง แล้วขมวดคิ้ว “สาวใช้คนนั้นนางคิดอะไร? คิดว่าข้ากลับมาแล้วก็จะจัดหนักหรือไง?”

หลีโม่หัวเราะ แล้วตะโกนไปข้างนอก “เย็นเอ๋อร์ ไปเตรียมน้ำอุ่น ท่านอ๋องจะอาบน้ำ”

“ได้เลย！” เย็นเอ๋อร์ดีใจแล้วไปจัดการ

พอให้เย็นเอ๋อร์ออกไป หยางมามาก็มาถึง นางเข้ามาแล้วคำนับ พูดอย่างดีใจว่า “ท่านอ๋องกลับมาแล้วหรือ พระชายารออยู่นานมาก”

ซือถูเย้นนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วมองหลีโม่ “อย่างนั้นหรือ?”

“ใช่อะสิ” วันหนึ่งก็คิดถึงเจ้า30รอบ นี่ไง พอรู้ว่าท่านอ๋องจะกลับมาวันนี้ ก็เลยเตรียมกับข้าวไว้

“ยังมีเหล้าด้วย！” หวังจุ้นก็โผล่มาข้างหลัง ในมือก็ถือไหเหล้าไว้ ด้านหลังเขาก็มีคนถือกับข้าวเข้ามา

ถึงซือถูเย้นจะหิว แต่ก็อยากคุยกับหลีโม่แล้วค่อยกินข้าว แต่พอเห็นคนข้างนอกเข้ามากันเต็ม ก็เลยบอกว่า “กลับออกไปก่อน เดี๋ยวค่อยกิน”

หยางมามาก็ตอบรับ แล้วพูดกับหวังจุ้นว่า “เช่นนั้นก็เอากลับไปก่อน ให้ท่านอ๋องพักก่อนค่อยกิน”

หวังจุ้นโบกมือ “ได้เลย เช่นนั้นก็เอาไปเก็บก่อน”

เพียงเขาก็ไม่ได้กลับออกไป แล้วก็ยืนมองหยางมามา

หยางมามาก็บอกว่า “กลับไปก่อนๆ พระชายารอมาทั้งวัน ทนหิวอีกหน่อยคงไม่เป็นไร”

เมื่อซือถูเย้นได้ยินเช่นนั้นก็บอกว่า “รอเดี๋ยวๆ”

เขามองหลีโม่ “เจ้าก็ยังไม่ได้กินหรือ?”

หลีโม่พูดยิ้มๆ ว่า “ก็รอเจ้ามากินกับข้าไง”

ซือถูเย้นรีบกวักมือเรียก “รออะไรอยู่ รีบตั้งโต๊ะอาหาร”