พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 698

ตอนที่698 ในที่สุดก็กลับมา

ซือถูเย้นกลับมาถึงในตอนกลางดึก

เขาจัดการให้ฉินโจวพักอยู่ที่ตำหนักซีย่วนในวัง แล้วตนเองค่อยกลับมา

ตำหนักซีย่วนในวัง เป็นที่รับรองของแขกบ้านแขกเมือง

เดิมทีนั้น เซียวโธ่เสนอให้นางพักที่จวนอ๋อง ก็เพื่อที่จะได้จับตาดูนางด้วย แต่ซือถูเย้นจะให้นางกลับมาได้อย่างไร? ก็เลยไปส่งนางที่นั่น แล้วกลับมา

ฉินโจวไม่ค่อยอยากอยู่ที่จวนอ๋อง บางเรื่อง การที่ได้เห็นกับตามันรับได้ได้ยากกว่าสิ่งที่ได้ยินมา

ระหว่างทางที่ฉินโจวมาแคว้นเป่ยม่อ ก็คิดมาตลอดว่า ก็เพราะว่าออกมาจากแคว้นเป่ยม่อ ถึงแม้จะบอกว่าการหนีออกมาจะเป็นทางที่ดีที่สุด แต่ว่า ก็ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลง

อีกอย่าง บางเรื่อง นางเองก็ไม่รู้จะรับมืออย่างไร?

ตอนที่รถม้าออกจากตำหนักซีย่วน เซียวโธ่บอกว่า “จวนอ๋องตั้งกว้างใหญ่ เอานางมาอยู่ที่จวนก็ดีไม่ใช่หรือ? นางจะทำอะไรก็ยังอยู่ในสายตาเรา ปลอดภัยดี”

ซูชิงก็ตบหัวเขา “ปลอดถัยหรือ? เจ้ามองจากตรงไหนว่าถ้านางมาอยู่จวนแล้วจะปลอดภัย นางเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเป่ยม่อ ในมือมีกำลังทหาร แล้วตอนนี้แคว้นเป่ยม่อก็แตกเป็นฝั่งฝ่าย ถ้ามีคนมาใส่ร้ายว่าท่านอ๋องให้นางมาช่วยเหลือ.......” ซูชิงพูดเบาลง “แล้วท่านอ๋องก็จะช่วยนางชิงตำแหน่ง ท่านอ๋องก็จะมีมลทิน นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ เจ้ารู้ไหม?”

เซียวโธ่คิดไม่ถึงขั้นนั้นหรอก ได้ยินซูชิงพูด เขาก็เหงื่อตก “แต่ตอนนี้ถึงแม้จะอยู่ที่นั่น แต่ก็เป็นเพราะท่านอ๋องเชิญมาอยู่ดี ฮ่องเต้จะไม่คิดหรือว่าท่านอ๋องคิดเป็นอื่น”

“ก็อาจจะคิดแบบนั้น ดังนั้นก็ยิ่งต้องระวัง ต่อไปพวกเราอย่าติดต่อกับฉินโจวมาก และไม่ต้องเป็นความลับมาก เจ้าจำไว้ ระวังตัว อย่าหาเรื่องมาให้ตระกูลเซียวของเจ้า”

ฮ่องเต้ระแวงเซียวเซียวตลอด ตอนนี้เซียวเซียวจะกลับเมืองหลวงแล้ว ถ้าเซียวโธ่ยังไม่รู้กาลเทศะ แล้วยังไปเล่นที่ตำหนักซีย่วนอีก ก็จะต้องเป็นเป้าหมายได้

“ข้ารู้แล้ว” เซียวโธ่พยักหน้า

ซูชิงมองซือถูเย้นที่กำลังนั่งนิ่ง “ท่านอ๋อง ทางฮ่องเต้ ท่าจะพูดไปว่าอย่างไร?”

“รายงานตามตรง” ซือถูเย้นกล่าว ฮ่องเต้มีคนมาสืบข่าวอยู่แล้ว ถ้าปิดบังไปจะไม่เป็นผลดี

“ก็ดี เพราะเราก็แค่ต้องการให้ฉินโจวออกมาจากแคว้นเป่ยม่อเฉยๆ เพื่อให้สงครามมันยุติจริงๆ แล้วฮ่องเต้ก็คงไม่ทำอะไรกับฉินโจว ถ้าไม่มีอะไรสำคัญ พวกเราก็อย่าไปยุ่งมาก”

ซือถูเย้นก็มีเรื่องในใจมากมาย

เซียวโธ่ถาม “ท่านอ๋อง ท่านกังวลอะไร?”

ซืถูเย้นพูดว่า “ข้ากังวลว่าอ๋องลั่วชินจะสู้ฉู่จิ้งไม่ได้ ก่อนที่เราจะกลับ ข้าไปพบกับเทียนจีจื่อมา เทียนจีจื่อก็กังวลเรื่องนี้ เพราะตอนนี้อ๋องลั่วชินถูกความแค้นที่ถูกฆ่าภรรยาบดบังจิตใจ กลัวจะไม่ฟังคำใคร แล้วตอนนี้ฉู่จิ้งก็ใช้แผนเด็ด เขาคงจะตั้งรับไม่ไหว ถ้าใช้อารมณ์จัดการ คงจะกระทบถึงฮ่องเต้คังผิง อีกอย่างอ๋องลั่วชินจะต้องช่วยฉินโจวล้างมลทิน ข้ากลัวเขาจะลืมเรื่องนี้ แล้วจะแก้แค้นอย่างเดียว เช่นนั้นฉินโจวก็จะแบกรับว่าเป็นคนที่ฆ่าฮองเฮาหวางต่อไป แล้วก็จะเสียเวลากับแคว้นเรามากขึ้นด้วย แล้วก็จะไม่เป็นผลดีต่อพวกเราด้วย”

“ไม่เป็นผลดีต่อพวกเรา มันหมายความว่าอย่างไร? พวกเราระวังตัวก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?” เซียวโธ่ถาม

ซูชิงตอบแทนเขา “เพราะว่า ฉินโจวไม่ใช่ก้อนหินหรือท่อนไม้”

“ข้าไม่เข้าใจ” เซียวโธ่ถามต่อ

ซูชิงถอนหายใจ “ฮ่องเต้จะกลั่นแกล้งฉินโจว เจ้าคิดว่านางจะทนโดยไม่ตอบโต้งั้นหรือ?”

“แล้วทำไมฮ่องเต้ต้องกลั่นแกล้งนางด้วย?” เซียวโธ่ถามอีก

ซูชิงมองไอ้หนุ่มเจ้าปัญหาคนนี้ แล้วก็ไม่อยากจะตอบ “ไม่หรอก ฮ่องเต้คงไม่ทำแบบนั้นหรอก ข้าคิดไปเอง”

เซียวโธ่เปิดม่านออก แล้วมองไปยังฟ้ามืดมิด “ในที่สุดก็กลับมาแล้ว เฉินหลิ่วหลิ่วคงจะรออยู่แล้ว”

เขาหันมามองซือถูเย้น “ท่านอ๋อง พรุ่งนี้เช้ามามีว่าราชการ จะเข้าวังไหม?”

“ต้องเข้าสิ” ซือถูเย้นมองขวาง “เพิ่งกลับมาก็อยากจะตอนตื่นสายงั้นหรือ?”

“เปล่า แค่อยากไปหาเหลาไท่จุน”

“กลับออกจากวังมาแล้วค่อยไป” ซูชิงกล่าว