พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 701

บทที่ 701 ฝันร้าย

หลีโม่ได้ยินแล้ว ในใจก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

ยกมือโอบกอดคอของเขา ลมหายใจอุ่นๆทำให้ใบหน้าแดง ดวงตาก็เต็มไปด้วยความรักที่อบอุ่น แลดูมีเสน่ห์ยั่วยวน

เห็นดวงตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีเข้ม นางจึงจูบเขา ใช้ริมฝีปากบอกความซาบซึ้งใจที่นางมีต่อเขาทั้งหมด

ฝ่ามือใหญ่ของเขาโอบเอวบางของนาง เล็กน้อยกว่าที่คิด สัมผัสแล้วก็รู้สึกละเอียดอ่อนนุ่ม เป็นความอ่อนนุ่มที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่เป็นร้อยพันครั้ง

อุ้มนางขึ้นไปบนเตียง มุ้งม่านหล่นลง ปกคลุมความเร่าร้อนบนเตียงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ค่ำคืนนี้ หลีโม่เหนื่อยจนอ่อนเพลียไปทั้งตัว

ตอนใกล้รุ่ง ถึงค่อยหลับไป ก่อนที่จะหลับ เห็นเขากางแขนจ้องมองดูอยู่ นางพูดอย่างสะลืมสะลือว่า “นอนสักพักเถอะ”

“มองดูเจ้านอน รอเจ้านอนแล้ว ข้ายังต้องไปประตูเมือง รีบนอน” เขายื่นมือลูบใบหน้าของนางที่ดูเหนื่อยล้ามาก เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาอ่อนโยน

หลีโม่ลืมตาไม่ขึ้นแล้วจริงๆ เข้าสู่ภวังค์แห่งความฝันอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ตื่นขึ้นมา บนเตียงว่างเปล่าไม่มีคนอีกคน

นางเปิดผ้าห่มออก เท้าเปล่าวางลงพื้น เรียกหาเย็นเอ๋อร์

แต่ด้านนอกไม่มีใครขานรับสักคน แม้กระทั่ง ไม่ได้ยินเสียงใดๆเลย

หลีโม่รู้สึกแปลกใจ หรือว่า พากันไปชมความตื่นเต้นที่นอกประตูเมืองกันหมดแล้ว?

นางกลับมาสวมรองเท้าแล้วก็ออกไป กลับมองเห็นด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะ

หลีโม่อึ้ง ในฤดูร้อน ทำไมถึงมีหิมะกองเต็มบนพื้น? ที่นี่...ไม่ใช่จวนอ๋อง

ที่นี่ที่ไหน?

ร้องเรียกยังไง ก็ไม่มีคนขานรับ หลีโม่รู้สึกเพียงแผ่นหลังเย็นเฉียบไปหมด กอดรัดเสื้อคลุมไว้ เดินออกไปด้านนอกตามบันไดเห็น

ที่นี่ ไม่ใช่จวนอ๋องจริงๆด้วย ตอนที่นางนอนหลับไปแล้ว ไอ้เจ็ดพานางมา?

ไอ้เจ็ดล่ะ?

เดินออกมาตามบันไดหิน เดินขึ้นระเบียง ได้ยินเสียงทางด้านนั้นมีความเคลื่อนไหว

นางรีบวิ่งไป เห็นเย็นเอ๋อร์กับกุ้ยหยวนนั่งอยู่ด้านนอกเรือนหนึ่ง ทั้งสองดูร้อนรน สายตามองไปข้างในอยู่ตลอด เย็นเอ๋อร์กำลังร้องไห้ กุ้ยหยวนก็กำลังเช็ดน้ำตา

“เย็นเอ๋อร์ กุ้ยหยวน เจ้าเป็นอะไร?” หลีโม่แปลกใจ รีบเข้าไปถาม

และแล้ว ดูเหมือนทั้งสองจะมองไม่เห็นนาง ไม่ได้ยินเสียงที่นางพูด

นี่เกิดอะไรขึ้น? หลีโม่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา ความหวาดกลัวมีอยู่เต็มหัวใจ

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากข้างใน ตกใจจนหลีโม่ถอยหลังไปหลายก้าว

เย็นเอ๋อร์กับกุ้ยหยวนก็ได้ยินเสียงแล้ว เย็นเอ๋อร์ตกใจจนกระโดดลุกขึ้นยืน กลับถูกกุ้ยหยวนดึงไว้ กุ้ยหยวนรีบพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องเข้าไปก่อความวุ่นวาย ทำอะไรก็ไม่เป็น เกะกะเปล่าๆ”

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก หยางมามาวิ่งออกมาจากข้างในยังตกใจ สีหน้าของนางขาวซีด เย็นเอ๋อร์เห็นนางวิ่งออกมา ก็รีบดึงนางไว้แล้วถามว่า “พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?”

มามาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คลอดไม่ออกมา ยังคลอดไม่ออกมา ฉันต้องไปเอายา”

พูดเสร็จ ผลักเย็นเอ๋อร์แล้วก็รีบวิ่งไปแล้ว

หัวสมองหลีโม่มึน พระชายา? คลอดไม่ออกมา?

นางค่อยๆเดินเข้าไป เห็นในห้องมีคนอยู่หลายคน มีสองคนคล้ายหมอตำแยอยู่ด้านข้างเตียง ซือถูจิ้งกับหูฮวนซีก็อยู่ ฮวนซีนั่งอยู่บนหัวเตียงแล้วดึงมือคนบนเตียงไว้ สีหน้าร้อนใจ

ฉินโจวก็อยู่ ฉินโจวอยู่ในชุดเครื่องแบบทหาร บนใบหน้ามีบาดแผล นางกำหมัดไว้แน่น และก็ดูร้อนใจมาก

เหลาไท่จุนก็นั่งอยู่ด้านข้าง สีหน้าเคร่งเครียด

ยังมีโหรวเหยา หลิ่วหลิ่ว...

หลีโม่ตกใจอย่างที่สุด มองไปดู แล้วก็ต้องอึ้ง คนที่อยู่บนเตียงเป็นตัวนางเอง

ตรงท้องนูนโต น่าจะใกล้คลอดแล้ว

หมอตำแยก็ร้องไห้ พร้อมพูดว่า “มองเห็นเท้า โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า ทำไมถึงเป็นเท้าออกมาก่อน? เด็กคนนี้จะไม่ขาดอากาศหายใจตายหรือ”

“ห้ามพูดเหลวไหล” ฉินโจวตะคอก