พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 701

บทที่ 701 ฝันร้าย

หลีโม่ได้ยินแล้ว ในใจก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

ยกมือโอบกอดคอของเขา ลมหายใจอุ่นๆทำให้ใบหน้าแดง ดวงตาก็เต็มไปด้วยความรักที่อบอุ่น แลดูมีเสน่ห์ยั่วยวน

เห็นดวงตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีเข้ม นางจึงจูบเขา ใช้ริมฝีปากบอกความซาบซึ้งใจที่นางมีต่อเขาทั้งหมด

ฝ่ามือใหญ่ของเขาโอบเอวบางของนาง เล็กน้อยกว่าที่คิด สัมผัสแล้วก็รู้สึกละเอียดอ่อนนุ่ม เป็นความอ่อนนุ่มที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่เป็นร้อยพันครั้ง

อุ้มนางขึ้นไปบนเตียง มุ้งม่านหล่นลง ปกคลุมความเร่าร้อนบนเตียงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ค่ำคืนนี้ หลีโม่เหนื่อยจนอ่อนเพลียไปทั้งตัว

ตอนใกล้รุ่ง ถึงค่อยหลับไป ก่อนที่จะหลับ เห็นเขากางแขนจ้องมองดูอยู่ นางพูดอย่างสะลืมสะลือว่า “นอนสักพักเถอะ”

“มองดูเจ้านอน รอเจ้านอนแล้ว ข้ายังต้องไปประตูเมือง รีบนอน” เขายื่นมือลูบใบหน้าของนางที่ดูเหนื่อยล้ามาก เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาอ่อนโยน

หลีโม่ลืมตาไม่ขึ้นแล้วจริงๆ เข้าสู่ภวังค์แห่งความฝันอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ตื่นขึ้นมา บนเตียงว่างเปล่าไม่มีคนอีกคน

นางเปิดผ้าห่มออก เท้าเปล่าวางลงพื้น เรียกหาเย็นเอ๋อร์

แต่ด้านนอกไม่มีใครขานรับสักคน แม้กระทั่ง ไม่ได้ยินเสียงใดๆเลย

หลีโม่รู้สึกแปลกใจ หรือว่า พากันไปชมความตื่นเต้นที่นอกประตูเมืองกันหมดแล้ว?

นางกลับมาสวมรองเท้าแล้วก็ออกไป กลับมองเห็นด้านนอกเต็มไปด้วยหิมะ

หลีโม่อึ้ง ในฤดูร้อน ทำไมถึงมีหิมะกองเต็มบนพื้น? ที่นี่...ไม่ใช่จวนอ๋อง

ที่นี่ที่ไหน?

ร้องเรียกยังไง ก็ไม่มีคนขานรับ หลีโม่รู้สึกเพียงแผ่นหลังเย็นเฉียบไปหมด กอดรัดเสื้อคลุมไว้ เดินออกไปด้านนอกตามบันไดเห็น

ที่นี่ ไม่ใช่จวนอ๋องจริงๆด้วย ตอนที่นางนอนหลับไปแล้ว ไอ้เจ็ดพานางมา?

ไอ้เจ็ดล่ะ?

เดินออกมาตามบันไดหิน เดินขึ้นระเบียง ได้ยินเสียงทางด้านนั้นมีความเคลื่อนไหว

นางรีบวิ่งไป เห็นเย็นเอ๋อร์กับกุ้ยหยวนนั่งอยู่ด้านนอกเรือนหนึ่ง ทั้งสองดูร้อนรน สายตามองไปข้างในอยู่ตลอด เย็นเอ๋อร์กำลังร้องไห้ กุ้ยหยวนก็กำลังเช็ดน้ำตา

“เย็นเอ๋อร์ กุ้ยหยวน เจ้าเป็นอะไร?” หลีโม่แปลกใจ รีบเข้าไปถาม

และแล้ว ดูเหมือนทั้งสองจะมองไม่เห็นนาง ไม่ได้ยินเสียงที่นางพูด

นี่เกิดอะไรขึ้น? หลีโม่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา ความหวาดกลัวมีอยู่เต็มหัวใจ

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากข้างใน ตกใจจนหลีโม่ถอยหลังไปหลายก้าว

เย็นเอ๋อร์กับกุ้ยหยวนก็ได้ยินเสียงแล้ว เย็นเอ๋อร์ตกใจจนกระโดดลุกขึ้นยืน กลับถูกกุ้ยหยวนดึงไว้ กุ้ยหยวนรีบพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องเข้าไปก่อความวุ่นวาย ทำอะไรก็ไม่เป็น เกะกะเปล่าๆ”

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก หยางมามาวิ่งออกมาจากข้างในยังตกใจ สีหน้าของนางขาวซีด เย็นเอ๋อร์เห็นนางวิ่งออกมา ก็รีบดึงนางไว้แล้วถามว่า “พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?”

มามาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คลอดไม่ออกมา ยังคลอดไม่ออกมา ฉันต้องไปเอายา”

พูดเสร็จ ผลักเย็นเอ๋อร์แล้วก็รีบวิ่งไปแล้ว

หัวสมองหลีโม่มึน พระชายา? คลอดไม่ออกมา?

นางค่อยๆเดินเข้าไป เห็นในห้องมีคนอยู่หลายคน มีสองคนคล้ายหมอตำแยอยู่ด้านข้างเตียง ซือถูจิ้งกับหูฮวนซีก็อยู่ ฮวนซีนั่งอยู่บนหัวเตียงแล้วดึงมือคนบนเตียงไว้ สีหน้าร้อนใจ

ฉินโจวก็อยู่ ฉินโจวอยู่ในชุดเครื่องแบบทหาร บนใบหน้ามีบาดแผล นางกำหมัดไว้แน่น และก็ดูร้อนใจมาก

เหลาไท่จุนก็นั่งอยู่ด้านข้าง สีหน้าเคร่งเครียด

ยังมีโหรวเหยา หลิ่วหลิ่ว...

หลีโม่ตกใจอย่างที่สุด มองไปดู แล้วก็ต้องอึ้ง คนที่อยู่บนเตียงเป็นตัวนางเอง

ตรงท้องนูนโต น่าจะใกล้คลอดแล้ว

หมอตำแยก็ร้องไห้ พร้อมพูดว่า “มองเห็นเท้า โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า ทำไมถึงเป็นเท้าออกมาก่อน? เด็กคนนี้จะไม่ขาดอากาศหายใจตายหรือ”

“ห้ามพูดเหลวไหล” ฉินโจวตะคอก

หัวสมองหลีโม่มึนตึง ไม่มีใครมองเห็นได้นาง

นางคลอดยาก? ไอ้เจ็ดล่ะ? เมื่อกี้ด้านนอกก็ไม่เห็นไอ้เจ็ด

นี่เป็นภาพลวงตา? ความฝัน? หรือว่าความจริง?

นางยื่นมือหยิกหน้าตัวเองหนึ่งที ดูเหมือนจะรู้สึกเจ็บ แต่ก็เหมือนไม่รู้สึกเจ็บ

นางได้ยินฮวนซีดึงมือของนางแล้วพูดสะอึกสะอื้นว่า “หลีโม่ เจ้าจะต้องอดทนให้ได้นะ เดี๋ยวลูกก็ออกมาแล้ว ตอนนี้ไอ้เจ็ดก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง เจ้าจะเป็นอะไรไปอีกคนไม่ได้นะ”

หลีโม่ที่อยู่บนเตียง ดูเหมือนจะสลบไปแล้ว ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็ลืมตาขึ้นมา “ไอ้เจ็ด...ไอ้เจ็ด”

ขาทั้งคู่ของหลีโม่อ่อนแรง ไอ้เจ็ดก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง? นี่เกิดอะไรขึ้น?

นางเดินมาตรงหน้าฉินโจว ยื่นมือ อยากเขย่านาง แต่มือกลับทะลุฉินโจว ไม่สามารถแตะต้องนางได้

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?

“ใครสามารถบอกข้าได้บ้าง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” หลีโม่ตะโกนพูด แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของนางสักคน

หยางมามาวิ่งเข้ามา ในมือถือขวดผงยาไว้ แล้วพูดว่า “นี่เป็นยาที่พระชายาทำไว้ก่อนหน้านี้ บอกว่าหากคลอดยากให้ทานผงยานี้”

“เร็ว ทานผงยาก่อน” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น หลีโม่หันไปมองดู ที่แท้ด้านหลังม่านยังมีคนอีกคน

นางก้าวเท้าไปดู คนคนนี้เป็นหมอหลวงในวังที่นางรู้จัก

หัวสมองหลีโม่ยังมึนตึงอยู่ แต่ก็พอรู้สถานการณ์ตรงหน้าแล้ว นางคลอดยาก และก็เกิดเรื่องกับไอ้เจ็ด ทุกคนกำลังเฝ้านางอยู่

หลีโม่ร้องไห้ มองดูเรื่องทุกอย่างที่วุ่นวายอยู่ตรงหน้า คนพวกนี้ ล้วนกำลังอกสั่นขวัญหาย หวังเพียงขอให้นางให้มีชีวิตรอดกลับมา

ทันใดนั้น นางก็ได้ยินตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงตะโกนร้องขึ้น หลังจากนั้น หยางมามาก็พูดขึ้นอย่างดีใจว่า “ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว”

นางรีบวิ่งเข้าไปเพราะอยากดู แต่ทันใดนั้น หูฮวนซีตบหน้านางอย่างแรงหนึ่งที พร้อมตะคอกว่า “เจ้าเป็นอะไร?”

ใบหน้านางเจ็บ มองดูหูฮวนซีอย่างตกใจ

“หลีโม่ หลีโม่ เจ้าเป็นอะไร? เจ้าร้องไห้ทำไม?”

ข้างหู มีเสียงรุ่มร้อนกระวนกระวายใจของหูฮวนซีดังขึ้น

หลีโม่รีบลืมตาขึ้น เห็นหยางมามา เย็นเอ๋อร์ ฮวนซีล้อมอยู่ข้างเตียง แต่รีบดึงมือของฮวนซีมา “คลอดหรือยัง? เป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิง?”

หูฮวนซีขมวดคิ้ว “คลอดอะไร? เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เย็นเอ๋อร์ประคองนางลุกขึ้น หลีโม่มองไปรอบๆ แล้วก็ตกใจ ที่นี่เป็นวังเหอสวี้ห้องของนาง

ฮวนซี เย็นเอ๋อร์ มามา อยู่กันครบทุกคน

“ทำไมหรือ?” หลีโม่เสียงแหบ ใบหน้าเย็นๆ นางยกมือจับดู ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

เย็นเอ๋อร์ร้องไห้พร้อมพูดว่า “พระชายา เมื่อกี้บ่าวได้ยินท่านร้องไห้อยู่ในฝัน จึงเข้ามาเรียกท่าน กลับเรียกยังไงก็ไม่ตื่น เถ้าแก่หูเดินผ่านมาพอดี เรียกนางเข้ามาดู ตบหน้าท่านไปตั้งหลายทีกว่าท่านจะตื่น บ่าวตกใจแทบแย่”

นางยื่นมือรูปดูท้องของตัวเอง ไม่มีลูก

ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน?

โอ้พระเจ้า ความฝันนี้เหมือนความจริงมาก

“ไม่เป็นไรใช่ไหม? เรียกหมอมาดูเจ้าหน่อยไหม?” หูฮวนซีถามด้วยสีหน้าท่าทางที่เป็นห่วง

หลีโม่ลุกขึ้น ส่ายหัว “ไม่เป็นไร แต่ฝันร้าย”

หยางมามามองดูนาง “พระชายาท่านฝันร้ายว่าอย่างไร? น่ากลัวมากเลย”

หลีโม่ฉีกยิ้ม “ฝันเห็นตัวเองคลอดยาก”

“คลอดยาก?” หยางมามาถุยน้ำลายแห้งไปสามที “จะคลอดยากได้อย่างไร? เหลวไหล เหลวไหล”

เย็นเอ๋อร์กลับเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “นี่จะหมายความว่าพระชายาจะตั้งครรภ์แล้วหรือเปล่า?”

หลีโม่มองดูสีหน้าใสซื่อของเย็นเอ๋อร์ แล้วหัวเราะพร้อมพูดว่า “บางทีอาจจะใช่ ข้าเชื่อในคำมงคลของเย็นเอ๋อร์”

หูฮวนซีลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับหยางมามาว่า “มามา เจ้ากับเย็นเอ๋อร์ไปหาอะไรมาให้นางทานหน่อย แล้วต้มชาสงบจิตมาด้วย”

“เพคะ งั้นรบกวนเถ้าแก่หูเฝ้าดูพระชายาด้วยนะเพคะ” หยางมามายังไม่ค่อยวางใจ เดินไปแล้วสองก้าวก็หันกลับมาพูดกับหลีโม่ว่า “อย่าเพิ่งรีบลุกขึ้นมา นอนพักประเดี๋ยวก่อน”

พูดเสร็จ แล้วก็ดึงเย็นเอ๋อร์ออกไป