พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 704

บทที่ 704 ใช่ความรักหรือ

ซูชิงส่ายหัว “ข้าเคยพูดแล้ว ระหว่างพวกเราไม่ใช่ความรัก”

“ไม่ใช่ความรัก? งั้นทำไมเจ้าต้องเป็นห่วงนาง? สำหรับข้านอกจากหลิ่วหลิ่วแล้ว ข้าก็ไม่สนใจไม่เป็นห่วงผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว”

ซูชิงถามว่า “เจ้าเป็นห่วงพระชายาไหม? พระชายาเศร้าโศกเสียใจ เจ้าจะดีใจไหม?”

“ไม่ดีใจอยู่แล้ว ข้ากับพระชายาเคยผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน”

ตอนนั้นที่ตกทะเลไปด้วยกัน พวกเขาจึงผูกพันกัน ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน

“งั้นเจ้าอยากแต่งงานกับพระชายาไหม?” ซูชิงถาม

เซียวโธ่อ้าปากกว้าง เบิกตากลมโต “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? หากท่านอ๋องมาได้ยิน ข้าต้องถูกฆ่าตายแน่”

ซูชิงพูดอธิบายว่า “ข้าแค่กำลังบอกกับเจ้าว่า ความรู้สึกระหว่างคนเรา มีความรู้สึกหลายอย่าง เหมือนเจ้ากับหลิ่วหลิ่วแบบนั้น เป็นความรัก เหมือนข้ากับโหรวเหยาแบบนั้น เป็นมิตรภาพ ที่จริง มิตรภาพยั่งยืนมั่นคงกว่าความรักอีก เชื่อไหม?”

เขามองดูท่าทีเซียวโธ่ที่เงียบนิ่ง ก็รู้ว่าเขาไม่เข้าใจ

“ช่างเถอะ พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ ข้าไม่ได้อยากทำให้โหรวเหยาเสียใจ ข้ารู้ หากข้าสู่ขอโหรวเหยา โหรวเหยาจะดีกับข้ามากๆ...แต่ ไม่เหมือนกัน ยังไงก็ขาดอะไรไปอย่าง เจ้าเข้าใจไหม?”

“เข้าใจ” เซียวโธ่พยักหัว

ซูชิงมองดูเขา เขาเข้าใจ? ไม่เชื่อ

เซียวโธ่กลับนั่งลง พูดขึ้นว่า “ข้าเข้าใจจริงๆ พวกเจ้าต่างก็รู้ว่าหลิ่วหลิ่วไม่ดี ใช่ไหม? บางทีข้าควรที่จะแต่งงานกับคุณหนูตระกูลใหญ่ที่เป็นแม่ศรีเรือนกว่าหลิ่วหลิ่ว คุณหนูตระกูลใหญ่พวกนั้นบางทีอาจจะไม่กล้าขัดคำสั่งข้า เห็นข้าสำคัญกว่าทุกอย่าง แต่ข้าคิดว่าชีวิตแบบนั้นคงเงียบเหงาไม่มีรสชาติ พวกเขาล้วนไม่ใช่หลิ่วหลิ่ว”

ครั้งนี้ เปลี่ยนเป็นซูชิงที่อ้าปากกว้าง เบิกตาโตมองดูอย่างอึ้งๆ

เซียวโธ่เกิดฉลาดขึ้นมาแล้วหรือ?

เซียวโธ่พูดเองขึ้นอีกว่า “ในโลกนี้ มีหลิ่วหลิ่วเพียงคนเดียว...”

ซูชิงซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ เซียวโธ่คนซื่อคนนี้ ในที่สุดก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“ในโลกนี้ มีเพียงตระกูลเฉินที่มีอาวุธล้ำค่าขนาดนี้ หากข้าไม่แต่งงานกับหลิ่วหลิ่ว อาวุธพวกนั้นก็จะไม่มีบุญวาสนากับข้า...”

“เจ้าไปตายเสียเถอะ”

ซูชิงลุกขึ้น ต่อยเซียวโธ่ไปหนึ่งที

ตอนที่ซือถูเย้นกลับมา ตะวันก็ใกล้ตกดินแล้ว

ซือถูเย้นยังกลับไปไม่ถึงวังเหอสวี้ เย็นเอ๋อร์ก็เดินเข้ามาด้วยความโกรธเสียก่อน

“เป็นอะไร? ใครกันที่ทำให้เย็นเอ๋อร์ของเราโมโห?” โหรวเหยามองดูหน้าเย็นเอ๋อร์ที่โกรธจนกลมนั่นอย่างล้อเลียน

เย็นเอ๋อร์พูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าเมืองท่านอย่าหัวเราะเยาะบ่าวเลย บ่าวโกรธมาก โกรธมากๆจริงๆ”

“เป็นอะไรหรือ?” หลีโม่เห็นปกติเป็นคนที่อารมณ์ดีอย่างเย็นเอ๋อร์ ก็ยังโกรธจนหน้าแดงจึงถามขึ้น

“ท่านอ๋องกลับมาแล้ว” เย็นเอ๋อร์พูด

“ท่านอ๋องกลับมาแล้วเจ้าโมโหด้วยเรื่องอะไร?” หลีโม่ถามอย่างแปลกใจ

เดิมเย็นเอ๋อร์ก็อยากอดทนไว้ สุดท้ายก็อดทนไว้ไม่ไหว “พระฉายา ท่านไม่รู้ ท่านอ๋องเพิ่งเข้าประตูมา เดิมก็จะตรงมาที่วังเหอสวี้ กลับคิดไม่ถึง หวั่นหุ้ยของตำหนักหลานรั่วคนนั้นกลับปรากฏตัวขึ้น ยังล้มข้อเท้าพลิกตรงหน้าท่านอ๋อง เจ็บจนร้องไห้น้ำตาไหล”

“แล้วท่านอ๋องของพวกเจ้าทำยังไง?” หลิ่วหลิ่วสนใจขึ้นมาทันที ชอบฟังเรื่องแบบนี้ที่สุด

“ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะมองนางอยู่แล้ว นางกลับดี เดินขากระเผลกไล่ตามท่านอ๋อง พูดจา พูดได้อย่างน่าสงสารมาก พูดว่าพ่อตัวเองทำผิดสมควรได้รับโทษ ยังพูดว่าหากไม่มีท่านอ๋อง พ่อของนางยังโกงแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วอาจจะต้องทำให้ครอบครัวเดือดร้อน นางบอกว่าท่านอ๋องมีรับสั่งให้สืบสวน เป็นการช่วยนางไว้ เป็นคนที่มีบุญคุณต่อนาง”

ทุกคนฟังอยู่อย่างแปลกใจ ยังมีลูกสาวที่ “เด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผาย”?