พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 711

ตอนที่ 711 โมโหจนจะตายอยู่แล้ว

หมันเอ๋อร์รีบดึงหลีโม่เอาไว้ “ไป ไป เราเข้าไปกัน เขาฟังสองคำนั้นไม่ได้เลย”

หลีโม่ยิ้ม “ไม่ได้ให้ยาไปแล้วเหรอ?”

“ใช้แล้ว มันได้ผลดีทีเดียว ไม่อย่างนั้นนะ เขายังจะโกนหัวอีกรอบ” หมันเอ๋อร์พูด

หลีโม่หันกลับมามอง เห็นอ๋องหลี่ชินโมโหอยู่ แต่ก็เถียงตอบโต้อะไรไม่ได้ ทำได้แค่หงุดหงิด

ฮองไทเฮาวันนี้อารมณ์ดีใช้ได้ แต่งตัวสวยมาก ทาปากแต่งหน้าปกปิดรอยเหี่ยวย่นจนมองไม่เห็น ทาแป้งหนามาก มองไปก็ตกใจเลยทีเดียว มันขาวมาก ...... เหมือนตุ๊กตาหิมะเลย

ตอนที่รอยยิ้มของนางเจอไปเจอกับหน้าของอ๋องหลี่ชิน หน้าแข็งไปเลยทีเดียว

อ๋องหลี่ชินถือระเบียบทำเนียมประเพณีอย่างมาก ตามกฎแล้ว ต้องเดินไปขึ้นหน้าไปทำความเคารพ จนกระทั่งฮองไทเฮาพูดออกมาว่า “ตามสบาย นั่งเถอะ”

เดินการถวายพระพร ไม่จำเป็นต้องประทานนั่งก็ได้ แต่วันนี้เพราะอ๋องหลี่ชินอยู่ด้วย ดังนั้น เลยประทานนั่งให้เป็นกรณีพิเศษ

อ๋องหลี่ชินนั่งอยู่หน้าสุด คนอื่นยังไม่ทันพูดอะไร เขาก็พูดขึ้นมาว่า “ฮองไทเฮา ที่ข้าเข้าวังหลวงมาในวันนี้ มาเพราะเรื่อง ๆ หนึ่ง”

หลีโม่มองไปที่ตาของฮองไทเฮาเหมือนจะขยับสองที แต่ สุดท้ายก็ยังวางมาดอยู่ “เรื่องอะไร?”

อ๋องหลี่ชินพูดว่า “ฮองไทเฮามีตำแหน่งสูงสุดในวังหลัง เป็นมารดาแห่งแผ่นดิน เป็นผู้นำของผู้หญิงทั่วแผ่นดิน เรื่องนี้ ข้ารู้สึกว่าพระนางทรงทำได้ดีมาก ความอกตัญญูสามประการ การไม่มีผู้สืบทอดถือเป็นข้อที่ร้ายแรงที่สุด ข้ากับพระชายาแต่งงานกันมาหลายปีไม่มีบุตรเลย ข้าถือว่าอกตัญญูนัก แต่ว่า หมอหลวงได้ทำการตรวจร่างกายของพระชายาแล้ว พระชายาไม่ได้ให้กำเนิดทายาทไม่ได้ ดังนั้น คนที่มีปัญหาคือข้าเอง แต่เรื่องนี้ข้าไม่ได้บอกใคร จึงไม่แปลกใจที่ฮองไทเฮาจะไม่ทราบเรื่องนี้”

เมื่อทุกคนได้ฟังถึงตรงนี้ ก็มองมาทที่อ๋องหลี่ชิน เหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

ผู้ชายทั่วแผ่นดิน ต่อให้ตัวเองจะไม่อาจมีบุตรได้ ก็จะโทษว่าเป็นความผิดของผู้หญิง แล้วทำไมถึงได้ยอมรับเองแบบนี้ล่ะ?

โดยเฉพาะ เขาเป็นถึงอ๋องหลี่ชิน ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว

หากเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาจะมีหน้าไปเจอใครได้อีก?

หลีโม่อยากจะเดินไปปรบมือให้เลย เขาพูดกับหมันเอ๋อร์ว่า “มีสามีดีแบบนี้ แล้วจะไปต้องการอะไรอีก?”

หมันเอ๋อร์ตะลึงไป นางพูดกับหลีโม่ว่า “ที่จริง คนที่มีบุตรยากคือข้านะ ร่างกายของข้าไม่ค่อยดี”

หลีโม่ยิ่งชื่นชมเข้าไปใหญ่ เขายอมรับว่ามีปัญหามันหาได้ยากมาก ตอนยังออกรับแทนนางอีก อย่าว่าแต่ในสมัยโบราณเลย ในยุคปัจจุบัน จะมีผู้ชายสักคนที่ทำได้?

มีลูกไม่ได้ มันเป็นเรื่องของหน้าตาเลยนะ

ฮองไทเฮาได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออก เพราะเขาออกตัวชมนาง ว่านางเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับผู้หญิงทั่วแผ่นดิน

“ข้าไม่รู้มาก่อนเลย ว่าเป็นปัญหาของท่านอ๋อง”

“อือ วันนี้ท่านก็รู้แล้ว ดังนั้น วันนี้ที่ข้าเข้าวังมาก็เพราะมีเรื่องจะร้องขอ ในเมื่อก่อนหน้านี้ฮองไทเฮาทรงคิดว่าข้าไม่สามารถมีทายาทได้ เลยส่งผู้หญิงมาให้ข้าที่จวนเพื่อที่จะให้ข้าได้สืบสกุล ในตอนนี้ก็ได้ทรงทราบแล้วว่ามันเป็นปัญหาที่ข้าเอง ส่งผู้หญิงมาให้อีกสักร้อยคนก็ไม่มีประโยชน์”

ฮองไทเฮาพูดว่า “เจ้าอยากจะรับลูกบุญธรรมงั้นเหรอ?”

“ไม่ รับลูกบุญธรรม อย่างแรกไม่ใช่สายเลือดของข้า สองไม่ใช่สายเลือดของหมันเอ๋อร์ หากจะมาเป็นลูกชายของข้า ต้องเป็นสายเลือดของข้า หรือไม่ก็ของหมันเอ๋อร์”

“เจ้า ...... เจ้าหมายความว่ายังไง?”

“ขอให้ฮองไทเฮหาผู้ชายหน้าตาดีสักคนให้หมันเอ๋อร์ด้วย ส่งมาที่จวนเลยนะ” อ๋องหลี่ชินพูด

คำพูดแบบนี้ มันเหมือนการวางระเบิดไว้ที่ ตำหนักหยันสี่ มันระเบิดจนทุกคนขวัญกระเจิง