พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 710

บทที่ 710 การคารวะครั้งนี้ชีวิตชีวามาก

คืนนี้ ซือถูเย้นกลับมาก็จวนจะยามจื่อแล้ว ดื่มจนเมามาย

หลีโม่นั่งดูหนังสือการแพทย์อยู่บนพระที่นั่งพระชายารอเขา มองเห็นหวังจุ้นประคองเขาเข้ามา ท่าทางเดินไม่มั่นคงแล้ว นางวางหนังสือการแพทย์ลง คิ้วขมวดแล้วพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงดื่มเยอะขนาดนั้น?”

หวังจุ้นกล่าว “ท่านอ๋องออกไปคนเดียวครับ พอกลับมาถึงหน้าตำหนักอ๋องก็นอนอยู่ที่หน้าประตูตำหนักอ๋องเลย เจ้าหน้าที่ที่เฝ้ายามหน้าประตูเห็นเข้าเลยเรียกคนพยุงเข้ามา”

หลีโม่ช่วยพยุงเขาขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วพูดกับหวังจุ้นว่า “เอาล่ะ เจ้าไปเรียกเย็นเอ๋อร์ตักน้ำร้อนมาให้หน่อย”

“ได้ครับ ข้าน้อยจะเรียกคนไปเอายาแก้เมามาให้” หวังจุ้นพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไป

หลีโม่มองไปดูคนเมาที่นอนอยู่บนเตียง ทุกอณูขุมขนบนผิวหนังส่งกลิ่นเหล้าโชยมา นางถอนหายใจเบาๆ ช่วยเขาถอดรองเท้า และพยุงเขาขึ้นมาถอดเสื้อชั้นนอก

“ดื่มมากขนาดนั้นทำไม? คนที่ไม่รู้ อาจคิดว่าพวกเราทำอะไรกันอยู่” หลีโม่สะดุ้งเล็กน้อย ห่างกันเนิ่นนานแล้วมาพบกันอีกครั้ง ทุกคนต่างก็ดีใจกัน บางที คำถามบางอย่างอาจไม่ควรถาม ดำเนินชีวิตดีๆไม่ชอบกลับอยากทำให้รู้สึกอึดอัดหรือ?

เย็นเอ๋อร์ยกน้ำร้อนเข้ามา บนไหล่พาดผ้าขนหนูผืนหนึ่ง หยางมามาตามมาด้านหลัง ในมือถือขวดเล็กๆใบหนึ่ง

“ท่านอ๋องทำไมถึงดื่มได้เมาขนาดนั้น?” หยางมามาเห็นท่าทีแบบนี้ ก็รีบไปเอาน้ำร้อนที่อยู่บนโต๊ะมาผสมยาแก้เมา แล้วป้อนเข้าไป

เย็นเอ๋อร์จะเช็ดหน้าให้เขา หลีโม่กล่าวว่า “ข้าทำเอง”

เย็นเอ๋อร์กล่าว “ร้อนค่ะ พระชายาระวังหน่อยนะค่ะ ระวังลวกมือนะค่ะ”

หลีโม่ตอบอื่มไปคำหนึ่ง “พวกเจ้าออกไปเถอะ เดี๋ยวข้าดูแลเอง”

เย็นเอ๋อร์กล่าว “งั้นจะให้ตักน้ำอุ่นให้ท่านอ๋องอาบน้ำไหมค่ะ?”

“ไม่ล่ะ เมาขนาดนี้ ดีที่สุดคือไม่ต้องให้อาบน้ำ” หลีโม่พูด

หยางมามากล่าว “ค่ะ ข้าน้อยจะคอยอยู่ด้านนอก หากพระชายาต้องการสิ่งใดขอให้เรียกนะค่ะ”

หลีโม่กล่าว “ไม่ล่ะ พวกเจ้าไม่ต้องเฝ้าแล้ว มามา เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ควรได้กลับไปพักผ่อนแล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ จะคอยอยู่ด้านนอกนะคะ” หยางมามาดึงเย็นเอ๋อร์ออกไปด้วย นางดูออกว่าระหว่างท่านอ๋องกับพระชายามีเรื่องที่ไม่สบายใจเล็กน้อย ก็เลยไม่วางใจ ต้องแน่ใจเสียก่อนว่าไม่มีอะไรถึงจะวางใจเข้านอน

ประตูถูกปิด หลีโม่ใช้ผ้าเช็ดหน้าร้อนๆเช็ดบนใบหน้าของเขา มุมปากมีคราบยาแก้เมาที่ป้อนไปเมื่อครู่ นางก็ได้เช็ดออกไปด้วย

เมื่อผ้าเช็ดหน้าร้อนๆคลุมที่ใบหน้าเขา เขาก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมา เอื้อมมือไปดึงผ้าขนหนู หลีโม่ตีเข้าไปที่มือของเขา จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูออกมาก

หลังจากบิดผ้าเช็ดหน้าแห้งแล้วเดินเข้ามา กลับเห็นเขาลืมตาโตๆของเขาไว้ ดวงตาที่มีสีดำเข้ม จ้องมองเขาอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขามีลักษณะจริงจังแบบหนึ่งหลังหายจากอาการเมา

“หลีโม่กล่าว “ถ้าเจ้ารู้สึกว่าลึกๆในใจไม่มีความสุข ก็ให้พูดออกมากให้หมด ดื่มเมาขนาดนั้นมีแต่จะทำลายสุขภาพร่างกาย แล้วใครล่ะที่รู้สึกเจ็บปวดใจ?”

“ข้าขอโทษ” ซือถูเย้นจับมือนางไว้ แล้วพยายามพยุงตัวขึ้น แต่ก็ต้องทิ้งน้ำหนักหัวลงเนื่องจากไม่มีเรี่ยวแรง “เวียนหัวมาก”

“นอนเถอะ” หลีโม่เอาผ้าขนหนูร้อนๆเช็ดที่มือของเขาอีกครั้ง

ทั้งอบอุ่น และทั้งเวียนหัว และในไม่ช้าเขาก็หลับไปอีกครั้ง

หลีโม่กลับนอนไม่หลับ นั่งอยู่บนเตียง คิดว่าเผื่อเขาอาจจะพูดสักคำสองคำในขณะเมา แต่ว่า ปากของเขาปิดสนิทแน่นมากๆ นอกเสียจากหายใจ เสียงอื่มสักคำยังไม่มีเลย

หลีโม่เฝ้าจนเที่ยงคืนถึงหลับไป จากนั้นถูกบังคับเข้าไปในอ้อมกอด เสียงหายใจบนหัวที่สม่ำเสมอ นางถอนหายใจ ช่างเหมือนหมูเสียจริงๆ

ยามห้านางก็ตื่นแล้ว เพราะว่าวันนี้นางจะต้องเข้าไปคารวะในพระราชวัง

เย็นเอ๋อร์ยกน้ำเขย่งเท้าย่องเข้ามา เห็นหลีโม่สีหน้าไม่ค่อยดี แล้วถามด้วยเสียงเบาว่า “พระชายาไม่ได้นอนทั้งคืนหรือ?”

“นอนไปครู่หนึ่ง” หลีโม่หาว ยิ่งรู้สึกไม่กระปรี้กระเปร่า