พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 709

บทที่ 709 ซูเย่ต่อสู้กัน

อ๋องเย่หัวเราะ “เจ้ากับข้าต่างก็ดูออก แล้วเขาดูไม่ออกหรือ? ในใจเขารู้ดี แต่เขาไม่ยอมเชื่อ หรือบางที เขาคิดว่าตัวเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงไอ้แปดกับกุ้ยไท่เฟย ดังนั้น ในตอนนั้นจึงให้ฮ่องเต้พระราชทานแคว้นหนานให้กับไอ้แปด คิดว่าเขากลายเป็นอ๋องประจำแคว้นแล้ว น่าจะพอใจ แต่การที่คนคนหนึ่งมีความทะเยอทะยานแล้ว จะยอมพอใจได้ง่ายๆหรือ?”

ซูชิงเห็นด้วย เงยหัวขึ้นกลับมองเห็นหลิงลี่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู

เขาอึ้ง “หลิงลี่?”

นางได้ยินแล้ว?

หลิงลี่เดินเข้ามาด้วยท่าทีสับสน “ท่านอ๋อง ภารกิจทำสำเร็จแล้ว”

ท่าทีอ๋องเย่เรียบเฉย “อืม งั้นเจ้ากลับไปจวนอ๋องซื่อเจิ้งเถอะ”

“เพคะ” หลิงลี่ไม่แม้แต่จะมองซูชิงเลยสักนิด หันตัวจากไปทันที

ซูชิงวิ่งตามไป “หลิงลี่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

หลิงลี่ก้มหน้าก้มตาเดินไป “ข้าต้องกลับจวนอ๋องแล้ว มีอะไรไว้วันหลังค่อยคุยกัน”

ซูชิงดึงแขนของนางไว้ “ไม่ ต้องพูดตอนนี้”

ดวงตาหลิงลี่เศร้าหมอง “แม่ทัพซู ระหว่างเราสองคน ไม่จริงก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”

ซูชิงมองดูนาง “ข้าแค่อยากได้คำตอบเดียว ความรู้สึกที่เจ้ามีต่อช้า มีซักนิด....”

“ไม่มี” หลิงลี่ปฏิเสธทันที “ข้าเป็นคนของอ๋องแย่แล้ว นับแต่นี้ต่อไป มีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของอ๋องเย่ ตายไปก็เป็นผีของอ๋องเย่”

พูดเสร็จ แล้วก็ก้าวเท้าเดินออกไปทันที

ซูชิงนิ่งอึ้งยืนอยู่กับที่ ทันใดนั้น ใบหน้าขาวผ่องหล่อเหลาก็ประกายความโกรธขึ้นมา “ซือถูไอ้เก้า ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่”

อ๋องเย่ตกใจขนกระโดดลุกขึ้นยืน “เกี่ยวอะไรกับข้า? ข้าไม่ใช่นาง....ซูชิง หยุดนะ เจ้าฟังข้าพูด... ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด เฮ้ย สู้ก็สู้ นึกว่าข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าหรือ? ข้าจะสู้เจ้าให้ตายเจ้าคนไม่มีหัวสมอง นางโกหกเจ้า...”

หลิงลี่ขี่หลังลา ในใจคิดหนัก

ความมืดกลืนนกินเงาของนาง พล่าๆมัวๆ รอบๆเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อึดอัด

ยื่นมือลูบดูใบหน้าของตัวเอง แล้วก็สลัดทิ้งเหมือนดังไฟช็อต นางไม่สนใจ? สนใจ

ใช้ว่านางจะไม่มีความรู้สึก แต่เบื้องหลังของซูชิง เป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง สิ่งที่นางต้องเผชิญ เป็นทั้งตระกูลซู

นางไม่สามารถเผชิญหน้ากับเรื่องที่ผ่านมา นางถึงขั้นไม่กล้าไปแก้แค้น ไม่เกลียดหรือ? จะไม่เกลียดได้อย่างไร? ทุกคืนที่นอนอยู่บนเตียง ความแค้นเป็นเหมือนดังงูพิษที่กัดกินใจ กัดกินจนนางเจ็บปวดไปทั้งตัว

ท่านอ๋องแก่ ไม่ให้นางไปแก้แค้น เพราะนางในตอนนั้น ทั้งตัวและทั้งใจเต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชัง หากนางไปแก้แค้น จะต้องเป็นการฆ่าล้างทำลาย เดือดร้อนผู้บริสุทธิ์

นางเองก็รู้ ไม่สามารถที่จะควบคุมระงับได้ ดังนั้น นางรับปากท่านอ๋องแก่ ว่าจะไม่แก้แค้น

ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว นางก็ผ่านเรื่องราวมีประสบการณ์ชีวิตมาอย่างมากมาย รู้ซึ้งถึงความเหี้ยมโหดของใจคน ว่ามีทุกที่ ความแค้นนั้น ถึงจะยังไม่ได้ลบล้าง แต่ก็มีสติมากขึ้นแล้วไม่น้อย

บางที อาจจะต้องบอกลาอดีตอย่างเป็นทางการแล้ว

คิดอยู่อย่างกระวนกระวายมาตลอดทาง คิดถึงตัวเอง แล้วก็คิดถึงพระชายา

เมื่อกี้ซูชิงกับเจ้านายคุยกัน นางได้ยินหมดแล้ว

ตอนที่อยู่เป่ยม่อ พระชายามักจะจุดตะเกียงอ่านหนังสือทั้งคืน ดูข้อมูลของกาฬโรค และดูข้อมูลของพิษหนอน

ที่แท้ สิ่งที่นางทำทุกอย่างล้วนเปล่าประโยชน์

ที่จริงท่านอ๋องกระทำอย่างไม่ยุติธรรมกับพระชายาเลย

เพียงแต่ คำพูดนี้นางไม่อยากบอกพระชายา

ที่จริงเจ้านายอยากให้นางบอกพระชายา เพราะ ตอนที่เจ้านายพูดเรื่องพวกนี้ ได้เห็นนางกลับมาแล้ว

ความหมายของเจ้านาย คืออยากให้ท่านอ๋องทั้งสองสามีภรรยาได้พูดคุยกันอย่างตรงไปตรงมา ให้พระชายาช่วยให้ท่านอ๋องเดินออกมาจากความเจ็บปวดนี้

ที่จริงมันยากมาก นางเป็นคนที่เคยผ่านมาก่อน ถูกทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่พ่อแท้ๆของนางคนนั้น ก็ยังคงลงมือไม่ลง

ไม่รู้จริงๆว่า ตอนนั้นพระชายาผ่านมาได้อย่างไร พ่อแท้ๆของตัวเอง ลงมือตั้งหลายครั้ง นั่นถือเป็นความเจ็บปวดจากใจจริงๆ

แน่นอน หลิงลี่ไม่รู้ว่า เฉิงเสี้ยงเสี้ยงคนนั้น ไม่ใช่พ่อแท้ๆของหลีโม่ หลีโม่เป็นเพียงวิญญาณหนึ่งที่หลุดมาเอง นางไม่มีความรู้สึกใดๆต่อเฉิงเสี้ยงเสี้ย ดังนั้นจึงสามารถลงมือได้อย่างไม่ลังเล