พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 708

บทที่ 708 พิษหนอนถอนได้

ซูชิงปัดมือของเขา “เป็นผู้ชายทั้งสองคน ฉุดกระชากลากถู ใครมาเห็นเข้า จะคิดอย่างไร?”

อ๋องเย่แทบอยากชักดาบออกมา แล้วแทงใบหน้าอันดื้อรั้นของซูชิงนั่นสักหลายร้อยแผล

ชอบทำเสียเรื่องดีๆทุกครั้ง

ซือถูเย้นไม่พอใจละ “ไอ้เก้าเจ้าเป็นอะไร? นานๆทีข้าจะมาหาเจ้าสักครั้ง? เจ้าถึงกับต้องไล่คนขนาดนี้เลยหรือ? เอาใหญ่แล้วใช่ไหมเดี๋ยวนี้?”

อ๋องเย่แทบอยากร้องไห้ “พวกเจ้าทั้งสองคนไม่รู้จักความรัก ทำไมต้องมาวันนี้? ที่วันอื่นไม่เคยเห็นพวกเจ้ามา ทำไมต้องเลือกวันนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรือ?”

อ๋องเย่เพิ่งพูดเสร็จ มาได้ยินบ่าวใช้เข้ามารายงานว่า “ท่านอ๋อง เถ้าแก่หูมาแล้ว”

อ๋องเย่แทบกระโดดลุกขึ้นมาทันที เงยหัวเห็นหูฮวนซีเดินตามหลังบ่าวใช้มา เอาจึงนั่งลงอีกครั้งอย่างช้าๆ ท่าทีหยิ่งผยอง พูดขึ้นอย่างช้าๆว่า “มาแล้วหรือ?”

หูฮวนซีเห็นซูชิงกับซือถูเย้นก็อยู่ด้วย จึงพูดขึ้นว่า “ในเมื่อท่านอ๋องมีแขก งั้นวันหลังเราค่อยคุยกัน”

พูดเสร็จ แล้วก็หันหลังกลับ

อ๋องเย่รีบลุกขึ้นยืน “เจ้า...”

หูฮวนซีหันกลับมา แล้วพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องยังมีรับสั่งอะไรหรือ?”

อ๋องเย่กัดฟัน “ไม่มีอะไรแล้ว คืนพรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้”

สีหน้าหูฮวนซีค่อนข้างลำบากใจ “คืนพรุ่งนี้ข้าเกรงว่าจะไม่ได้ หลายวันนี้ค่อนข้างยุ่ง เอาเป็นว่า เราค่อยหาเวลานัดกันอีกไหม? ยังไง โครงการนี้ก็ไม่รีบ ถึงตอนนั้นค่อยหาเวลาว่างมาคุยกันอีกที ข้าขอตัวก่อน”

อ๋องเย่สีหน้าเศร้า พูดอย่างกับไล่แมลงวันว่า “เจ้าไปเถอะ”

แล้วหูฮวนซีก็ไปจริงๆ และไปอย่างไม่หันกลับมาอีก

อ๋องเย่กลับไปนั่งบนเก้าอี้ กวาดสายตามองดูซูชิงกับซือถูเย้นประเดี๋ยว “พวกเจ้าดูสิ”

ซูชิงพูดอย่างไม่เดือดร้อนว่า “ดูอะไร? คนก็ไปแล้ว”

“ก็เพราะพวกเจ้าทั้งสอง พวกเจ้าทั้งสองชั่ว ตัวเองไม่มีความสุข ก็ยังจะไม่ยอมให้คนอื่นมีความสุข” อ๋องเย่พูดขึ้น

“เจ้าชอบเจ้าหูจริงๆด้วย” ซือถูเย้นคิดอยู่ประเดี๋ยว แล้วถามว่า “เป็นความชอบหรือความรัก?”

อ๋องเย่กลับถามกลับว่า “แล้วเจ้าล่ะ? ชอบพี่สะใภ้เจ็ดหรือว่ารักพี่สะใภ้เจ็ด?”

ซือถูเย้นพูดว่า “ข้าก็ไม่รู้ ถึงได้มาหลบภัยที่เจ้านี่ไง”

ซูชิงได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็เกิดความสนใจ “เจ้ายอมตายเพื่อพระชายาได้ไหม?”

“ต้องดูสถานการณ์” ซือถูเย้นคิดอยู่ประเดี๋ยวแล้วก็ตอบ

อ๋องเย่พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้ารักพี่สะใภ้เจ็ดตรงไหน? หากรักใครสักคนจริงๆ จะยอมให้นางต้องทุกข์ทรมานขนาดนั้นหรือ? อยู่ที่เป่ยม่อ เกือบเอาชีวิตไม่รอด ไม่รู้ว่าพี่สะใภ้เจ็ดคิดยังไง ทำไมถึงยอมแต่งงานกับคนอันตรายแบบนี้? คิดไปนางคงอาจจะถูกบังคับ”

ซือถูเย้นเมิน “เจ้าไม่ใช่นาง รู้ได้อย่างไรว่านางถูกบังคับ? บางทีนางอาจจะมีความรู้สึกดีดีต่อค่ะแต่แรกแล้วล่ะ?”

“ความรู้สึกดี?” อ๋องเย่หัวเราะ ใช้สายตามองเขาเหมือนดั่งมองสิ่งแปลกประหลาด “ท่านพี่เจ็ด เจ้ามีสติรู้ตัวเองหน่อยได้ไหม? คนที่มีแต่ความเดือดร้อนอย่างเจ้า ไม่โรแมนติก ไม่อ่อนโยน แม้กระทั่งอยู่ตอนหน้าพี่สะใภ้เจ็ดก็เรียกตัวเองว่าข้า มักให้นางตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย ตอนนั้นตอนที่กุ้ยไท่เฟยใส่ร้ายนาง เจ้าเคยช่วยนางสักครั้งไหม? กุ้ยไท่เฟยเป็นแม่ของเจ้า ไม่ใช่แม่ของนาง เจ้าไม่กล้าเผชิญหน้ากับกุ้ยไท่เฟย จึงผลักนางออกไป หากนางมีสมองจะไม่มีทางรักเจ้าเลย”