พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 714

ตอนที่ 714 หยั่งเชิงอาจิ่ง

หลีโม่ส่ายหน้าแล้วขอโทษ “ที่จริงข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าแทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลย เจ้าอยากไปไหน? เอาไว้วันไหนข้าพาเจ้าออกไปเดินเล่นดีไหม?”

ฉินโจวส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ เจ้าโตในเมืองหลวง ยังไม่เคยไปไหนเลยเหรอ?”

“ก่อนแต่งงาน ผู้หญิงจะออกไปไหนตามใจชอบไม่ได้เด็ดขาด หลังแต่งงานแล้ว ก็มีหลายเรื่องที่ต้องทำ เลยขี้เกียจออกไป”

“งั้นก็ฉวยโอกาสช่วงที่อ๋องซื่อเจิ้งว่าง ไปเที่ยวเยอะ ๆ หน่อย จะได้สบายใจ” ฉินโจวพูด

จนตอนนี้หลีโม่ถึงได้รู้ว่า ที่แท้นางกลัวว่านางจะอึดอัด เลยอยากให้นางออกไปเดินเล่นสบายอารมณ์

หลีโม่รู้สึกซาบซึ้งใจมาก “อือ ขอบใจนะ”

หลังจากที่ซือถูเย้นออกไปแล้ว เขาก็ออกไปเดินเล่นรอบ ตำหนักซีย่วน

ตั้งแต่การเฝ้าเวร ประตูข้าง ตำหนักเล็กตำหนักน้อย เขาเดินดูอย่างละเอียด

ตำหนักซีย่วน เขาเคยมาแล้ว แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนใจอะไรมาก ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาต้องการจัดระเบียบการเฝ้าเวรยามใหม่ทั้งหมด

ที่จริงหลีโม่เข้าใจเขาผิด เขาไม่ได้ไม่สบายใจเลยเดินหนีออกมา เพียงแต่ หลังจากนี้เขาอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีก ดังนั้น เขาต้องรู้สภาพแวดล้อมของที่นี่ เพื่อป้องกันความผิดพลาด

ที่จริงหากเป็นเมื่อก่อน หลีโม่ก็อาจจะไม่คิดอะไรมาก แต่เพราะก่อนหน้านี้มีเรื่องทำให้นางไม่สบายใจ ทำให้นางสับสน จนคิดมาก

ตอนที่ซือถูเย้นกลับมา หลีโม่กับฉินโจคุยกันอย่างสนุกสนานเลย

บรรยากาศแปลก ๆ ก่อนหน้านี้ไม่มีอีกแล้ว ฉินโจวหัวเราะมีความสุขมาก เพราะ หลีโม่ดูสบายใจขึ้นเยอะ

“คุยอะไรกัน? ดูสนุกจังเลย?” ซือถูเย้นเข้ามาก็ถาม

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “เรากำลังพูดถึงเรื่องของอาจิ่งกับโหรวเหยาอยู่น่ะ เนี้ยเพิ่งพูดกันอยู่เลย อาจิ่งก็เขินจนวิ่งออกไปแล้ว”

ซือถูเย้นยิ้มแล้วพูดว่า “มิน่าข้าเห็นเข้าวิ่งสวนไปเมื่อกี้ หน้าแดงอยู่เลย”

ฉินโจวยิ้มแล้วพูดว่า “เขาไม่ยอมรับ”

หลีโม่พูดว่า “เขาไม่ยอมรับ แต่เรามองออกก็พอแล้ว”

ฉินโจวส่ายหน้า “ต่อให้เป็นเรื่องจริง เขาเองก็ไม่มีทางยอมรับ คืนก่อนตอนที่เขาดื่มจนเมา ข้าเคยถามเขา เขาไม่ยอมรับ เขารู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับนาง เขาบอกไม่ได้ไม่ชอบนาง แค่ปกป้องนางก็พอ”

หลีโม่จู่ ๆ ก็มีความคิดขึ้นมา “เอางี้ไหม เราลองทดสอบเขากัน?”

ซือถูเย้นมองไปที่นาง “เจ้าคิดแผนการร้ายอะไรขึ้นมาอีก?”

หลีโม่รู้สึกมีความสุขมาก “ไม่ใช่แผนร้ายสักหน่อย ก็แค่อยากลองใจเขาดู”

ฉินโจวก็เหมือนจะสนใจ “ที่จริงโหรวเหยานางเป็นคนดีมากเลยนะ หากอาจิ่งได้อยู่กับนาง มันดีมาก ๆ เลย”

นางรู้สึกผิดต่ออาจิ่งมาตลอด ตอนที่อยู่แคว้นเป่ยม่อ คนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ก็แต่งงานมีลูกกันไปหมดแล้ว

แต่ว่า เขากลับติดตามนางอยู่ในกองทัพตลอด พ่อแม่ของอาจิ่งก็เคยพูดมาหลายครั้งแล้ว อยากให้เขาแต่งงาน

“โหรวเหยา ...... จะชอบเขาไหม?” ฉินโจวรู้สึกกังวล กลัวอาจิ่งจะเสียใจ

หลีโม่พูดว่า “โหรวเหยาตอนนี้ชอบซูชิงอยู่ แต่ว่า กำลังถอยออกมาแล้ว หากมีคนอยู่เป็นเพื่อนนาง ค่อย ๆ ก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ ถึงตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ต่อไปต้องมีแน่”

ฉินโจวพยักหน้า “เจ้าพูดถูก งั้นเราลองทดสอบเขาดู”

หลีโม่พูดว่า “ได้ หลังจากเราไปแล้ว พรุ่งนี้เจ้าก็บอกเขาว่า โหรวเหยาถูกทำให้เสียใจ จะออกจากเมืองหลวงไปคนเดียว ข้าจะหาข้ออ้าง ให้นางออกจากเมืองพรุ่งนี้”

ฉินโจวพยักหน้า แล้วพูดว่า “ได้”

เพราะพูดถึงเรื่องของคนอื่น บรรยากาศการพูดคุยของพวกเขาเลยดีมาก ๆ หัวเราะยิ้มกันอย่างมีความสุข จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม

อาจิ่งตะลึง แล้วรีบตามไป “อ๋องอิงจุ้น ท่านรู้อะไรมาอย่างนั้นเหรอ? นางเป็นอะไรไป?”

ฉินโจวมองไปที่หน้าของนาง แล้วหยุดพูดไป “ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”

“ท่านพูดมาหน่อยสิ นางเป็นอะไรไป?” อาจิ่งเห็นท่าทีของนางแบบนี้ ก็ยิ่งร้อนใจ จะต้องเกิดอะไรขึ้นกับนางแน่

“ไม่มีอะไร ไม่ต้องคิดมาก ข้าไปนอนก่อนนะ” ฉินโจวพูดจบ ก็เดินกลับห้องนอนไปทันที

อาจิ่งยืนอึ้ง แล้วก็รีบวิ่งตามไป แต่ว่า ประตูปิดไปแล้ว เขาเองก็ไม่กล้าเข้าไป ทำได้แค่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง

เขาเดินไปเดินมาอยู่ประมาณครึ่งชั่วยาม ก็ยังไม่เห็นฉินโจวออกมา

“นอนนานขนาดนี้เลยเหรอ?” อาจิ่งร้อนใจเหมือนมดบนหม้อร้อน เขาเดินไปเดินมาไม่หยุดเลย

เขาเริ่มกระแอมไอ เริ่มจาม บางครั้งก็ทำเสียงตกอกตกใจ ใช้ทุกวิถีทางทำให้ฉินโจวตื่น

ฉินโจวเอนอยู่เตียงพัก นางพลิกตัว ใบหน้าของนางมีรอยยิ้ม เจ้าเด็กบ้านี่ ปากไม่ยอมรับ แต่ในใจคิดอะไร คิดว่าจะหลอกข้าได้เหรอ?

เสียงไอนอกประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ แล้วก็ถี่ขึ้น ฉินโจวหลับตา เอามือวางไว้ที่หลังคอ แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น

หลายวันที่ผ่านมา อารมณ์ไม่ค่อยดีมาตลอด เพราะวันนี้หลีโม่มา ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมาก

แต่น่าเสียดายที่นางมาบ่อย ๆ ไม่ได้ จะไปเรียกนางมาบ่อย ๆ ก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะมันจะทำร้ายนาง

หลีโม่กับซือถูเย้นออกจาก ตำหนักซีย่วน ไป รถม้าก็เดินทางออกนอกเมืองไป

เพราะฉินโจวช่วยคลี่คลายสถานการณ์ ทั้งสองเลยไม่ได้รู้สึกห่างเหินเหมือนก่อนหน้านี้ บนรถม้าก็มีคุยเล่นสนุกสนานกันไป

เย็นเอ๋อร์อยู่ด้านนอกได้ยินเสียง ใบหน้าที่กังวลมาตลอดก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม