พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 718

ตอนที่ 718 เพลงกระบี่

ซือถูเย้นหน้านิ่งเข้มลงทันที “ถูกพิษ? เจ้าสงสัยว่าตัวเองถูกพิษเหรอ?”

หลีโม่พูดว่า “ข้าฝันร้ายอย่างต่อเนื่อง ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยเป็นเลย อีกทั้งข้ายังรู้สึกว่าข้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย”

“มันเป็นอาการของคนถูกพิษเหรอ?”

“ไม่รู้สิ ข้ารู้สึกแบบนั้น หรือข้าจะมีอาการทางประสาท ไม่อย่างนั้นข้าก็ต้องถูกพิษ” หลีโม่รู้สึกว่ามีเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด หลังหัวของนางเย็นไปหมด นางยื่นมือไปเช็ด แต่มันไม่มีเหงื่อเลย

นางมองไปที่มือของตัวเอง รู้สึกว่ามันไม่ปกติ

ซือถูเย้นหยิบเข็มมาให้นาง จากนั้นก็ให้คนเอาป้ายไปเชิญหมอหลวงออกมา

ลีโม่ตรวจสอบด้วยตัวเอง แล้วฝังไปที่จุดชีพจร แต่ว่า นางไม่พบว่าตัวเองถูกพิษ

หรือว่านางจะมีอาการทางประสาท?

“จริงสิ คดีของ โจวซาน ทางอำเภอมีข่าวอะไรส่งมาบ้างไหม?” หลีโม่เปิดผ้าห่มออก จากนั้นก็ไปนั่งที่โต๊ะ แล้วดื่มน้ำเย็นเยอะมาก ใช้น้ำเย็นมากเพื่อให้นางมีสติ

ซือถูเย้นพูดว่า “ตอนที่เจ้านอนไปเมื่อกี้ข้าไปที่อำเภอด้วยตัวเองมา ชันสูตรศพด้วยตัวเองแล้วด้วย โจวซาน ตายเพราะพิษงู ส่วนภรรยาของเขาเอง ก็ฆ่าตัวตาย บาดแผลไม่น่าสงสัย”

“ไม่น่าสงสัย? หรือว่าข้าดูผิด?” หลีโม่ตกใจ

“เจ้าคงดูผิดไป ช่วงนี้เจ้าคงเหนื่อยเกินไป อย่าคิดมากเลยนะ” ซือถูเย้นโอบกอดนางจากด้านหลัง เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าต้องเชื่อข้านะ กินอะไรหน่อยเถอะ ดีไหม?”

หลีโม่รู้ว่าเขาเป็นห่วงนาง ดังนั้นถึงแม้จะไม่ได้อยากกิน แต่ก็ยังพูดว่า “ได้ ข้าก็หิวแล้ว”

ซือถูเย้นยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าก็หิวแล้ว ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ ข้าหิวไปพร้อมเจ้าเลย”

หลีโม่จับมือของเขาแล้วหันกลับมา “เจ้ายังไม่ได้กินเหรอ? เจ้าบ้าหรือเปล่า?”

“ไม่บ้า เจ้าไม่สบาย ข้าเองก็กินไม่ลง” ซือถูเย้นกอดนาง เขานิ่งไป แล้วพูดว่า “หลีโม่ ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า เจ้าสำคัญต่อข้ามาก ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเสียใจแม้แต่นิดเดียว แต่ว่า ข้าเหมือนจะทำมันไม่ได้เลย ข้ารู้สึกผิดมาก”

หลีโม่รู้สึกสบายจนต้องหลับตา นางรู้สึกมีความสุขมาก “ตาทึ่ม ข้าไม่เป็นอะไรสักหน่อย อีกอย่าง เราเป็นสามีภรรยากันก็สมควรจะต้องเคียงบ่าเคียงไหล่กันสิ ไม่ใช่ให้ข้าเอาแต่หลบอยู่หลังเจ้า”

ซือถูเย้นกอดนางแน่นขึ้น แน่นจนหลีโม่หายใจจะไม่ออกอยู่แล้ว

หลีโม่รู้สึกผิดปกติ นางผลักเขาออก “เป็นอะไรไป?”

ซือถูเย้นส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากกอดเจ้าไว้แบบนี้”

“บ้าหรือเปล่า?” หลีโม่ยิ้ม “ข้าหิวแล้ว สั่งให้คนเตรียมอาหารเถอะ”

นางกลัวว่าเขาจะหิว

หยางมามาเตรียมอาหารเอาไว้แล้ว พอได้ยินซือถูเย้นสั่งให้เตรียมอาหาร ก็รีบให้คนยกเข้าไปให้

หลังกินข้าวแล้ว ซือถูเย้นก็ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนลีโม่ เขาอาศัยข้ออ้างว่ากินเยอะเกินไป อีกทั้งหมอหลวงก็ยังไม่มา เดินเอาเวลาที่ว่างอยู่ไปเดินเล่นสักหน่อย

หลีโม่ตกลงรับปาก ก่อนที่เดินออกไป ซือถูเย้นหยิบน้ำส้มสายชูออกมา แล้วพูดว่า “เจ้าดื่มสักคำสิ”

“น้ำส้มชายชู?” หลีโม่ได้กลิ่นน้ำส้มสายชูก็รู้สึกแสบท้อง กลิ่นมันแรงมาก

“ใช่ ดื่มนิดนึงนะ” ซือถูเย้นพูด

“เจ้ากลัวว่าข้าจะถูกพิษไสยศาสตร์เหรอ?” หลีโม่ส่ายหน้า “ข้าไม่ได้ถูกพิษไสยศาสตร์”

ซือถูเย้นดื่มเข้าไปก่อน “เพื่อความสบายใจ”

“ดื่มน้ำส้มสายชูนี่แล้ว พิษไสยศาสตร์จะเข้าร่างกายไม่ได้แล้วจริงเหรอ?” หลีโม่ได้กลิ่นเปรี้ยวมากมันโชยเข้าจมูก

“อาซื๋อกูกูบอกมาแบบนี้ นางบอกว่าพิษไสยศาสตร์เหมือนจะกลัวกลิ่นแบบนี้ อีกอย่าง น้ำส้มชายชูนี่มันมีกลิ่นคล้ายกับพิษไสยศาสตร์มาก พอเจ้าดื่มจนกลัวแล้ว หากใครวางยาพิษไสยศาสตร์ในอาหารให้เจ้ากิน เจ้าก็จะรู้ตัวทันที”