พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 72

บทที่ 72 การเย็บบาดแผล

หลีโม่ทั้งช่วยชีวิต ทั้งหันไปสั่งหมอ “ รีบเตรียมยาไป่เย้า กรอกลงไปก่อน จากนั้นค่อยเตรียมซุปกุยลู่ ใช้เลือดสดผสมตี้หวง ยกมาพร้อมกัน ”

หมอลังเลเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น “ คาดว่าคงใช้ไม่ได้ผล ”

“ เร็วเข้าสิ ” หลีโม่ตะคอกใส่เขา จนน้ำเสียงผิดเพี้ยนไป นางไม่อาจปล่อยให้ซือถูเย้นตายได้ ซือถูเย้นเป็นคนเดียวที่นางพึ่งอาศัยได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นแบบนี้

อ๋องอานชินกระชักคอเสื้อหมอคนนั้นทันที “ ไปทำตามที่นางบอก ”

“ ขอรับ ขอรับ ” หมอรีบไปทำทันที

ซือถูจิ้งเห็นหลีโม่ไม่กลัวเลือดสดและบาดแผล จัดการเป็นขั้นเป็นตอน อีกทั้งยังสามารถสั่งให้หมอทำอันนั้นอันี้เป็นส่วนๆไป เมื่อเห็นสีหน้าของนางสุขุมนิ่ง ไม่รู้ว่าทำไม นางถึงรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

ซูชิงเอาดินปืนมา ไม่มาก ทั้งหมดเอามาจากปืนใหญ่

หลีโม่นำดินปืนวางบนปากแผลที่มีพิษ แล้วจุดไฟเผา หลังจากเปลวไฟดับลง เลือดบนบาดแผลก็ไม่มีตกค้างแล้ว ซูชิงก็เข้าใจทันที ปิดปากแผลแล้ว พิษที่อยู่บริเวณปากแผลก็จะไม่สามารถซึมเข้าไปได้

แม่นางคนนี้ฉลาดมาก

ที่สนามรบ ถ้าได้รับบาดเจ็บก็จะใช้ไฟลนเล็กน้อย ประโยชน์ของมันคือเพื่อห้ามเลือด แต่คิดไม่ถึงว่าดินปืนมีประสิทธิภาพในการถอนพิษได้ด้วย

เมื่อจัดการกับบาดแผลบนเรือนร่างเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยมาตรวจสอบบาดแผลบนใบหน้าและแขน

โชคดีที่บาดแผลที่แขนไม่มีกระดูกหักหรือทำลายเส้นเอ็น แค่แผลถลอกเล็กน้อย จัดการได้ง่าย

ยาไป่เย้าใช้น้ำอุ่นกรอกลงไป ปากของเขาปิดแน่นมาก แทบจะกรอกไม่เข้า

หลีโม่ต้องประคองศรีษะเขาขึ้นมา แล้วให้ซูชิงง้างปากเขาออกจึงสามารถกรอกลงไปได้

ด้านนอกมีเสียงเอะอะวุ่นวายดังมาก ต่างเป็นเสียงของเหล่าบรรดาหมอสั่งพวกผู้ช่วยให้ทำงาน

หลังจากยาไป่เย้าลงไปแล้ว ต้องรออีกสักพักถึงจะให้ยาซุปกุยลู่ได้

หลีโม่นั่งอยู่ข้างเตียง เริ่มใส่ผงยาห้ามเลือด ฝังเข็มไม่สามารถฝังไว้นานได้ ดังนั้นต้องใช้ผงยาห้ามเลือดบนบาดแผลไปก่อน

แต่ก็ไม่สามารถถอนเข็มทั้งหมดออกได้ในคราวเดียว ต้องค่อยๆถอนออกทีละเข็มๆอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เพื่อเลี่ยงเมื่อถอนเข็มออกแล้ว ไม่ให้เลือดในร่างกายที่มีอยู่แค่นั้นไหลออกมาทางบาดแผลอีก ถึงตอนนั้นจะไม่มีวิธีห้ามอีก เลือดในร่างกายก็จะไหลจนหมดสิ้น

เมื่อหมอเห็นหลีโม่เข้าใจการฝังเข็ม สายตาที่มองนางก็เปลี่ยนเป็นนับถือมากขึ้น

หลังจากถอนเข็มออกหมดแล้ว ดูปริมาณเลือดที่ออกมา โชคดีที่ไม่เลือดไหลซึมออกมา เมื่อเห็นว่าผงยาห้ามเลือดออกฤทธิ์แล้ว นางจึงเริ่มทำแผลถลอกบริเวณผิวหนัง

อากาศร้อน ขณะที่ทำแผลต้องใช้ยาฆ่าเชื้อ เปลี่ยนยาก็ต้องรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อเอาได้ง่ายๆ

นางไม่พันแผลที่บริเวณบาดแผลใหญ่ อีกสักพักนางยังจะต้องเย็บแผล บาดแผลทั้งใหญ่และทั้งยาว ถ้าไม่เย็บจะต้องมีผลที่ตามมาร้ายแรงไปกว่านี้แน่นอนหรือไม่ก็บาดแผลอาจจะติดเชื้อเอาได้

ทักษะในการทำแผลของนางชำนาญมาก แม้แต่หมอของร้านยาฮุ่ยหมินได้เห็นแล้วยังต้องแอบประหลาดใจ อย่างน้อยก็ต้องเป็นหมอที่เคยทำแผลมานานหลายสิบปีถึงจะทำได้เช่นนี้

แต่ว่าแม่สาวน้อยคนนี้ดูแล้วก็น่าจะอายุเพียงแค่สิบห้าปี โดยเฉพาะกระบวนการฝังเข็มห้ามเลือดฆ่าเชื้อ ทำเสร็จได้ในเฮือกเดียว เผชิญหน้ากับคนบาดเจ็บหนักขนาดนั้น นางไม่มีสีหน้าที่หวาดกลัวหรือกังวลเผยออกมาเลย อีกทั้งเพราะว่าคนคนนั้นเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง ยิ่งต้องระมัดระวังตั้งแต่ต้นจนจบ

ซูชิงเห็นแล้วก็อดที่จะแอบตกใจไม่ได้ ได้เห็นดังนี้แล้วนางก็เหมาะสมที่จะถูกเรียกว่าหมอ หมอที่แท้จริงก็ควรต้องเป็นแบบนี้

อ๋องอานชินยืนอยู่ตรงนั้นตลอด เขาไม่ได้ดูวิธีการจัดการบาดแผลของหลีโม่ เขาเอาแต่จ้องมองซือถูเย้น ราวกับว่านับลมหายใจของเขาว่าจะสามารถหายใจออกมาได้ไหม บางครั้งหายใจออกมานาน จนไม่สูดหายใจเข้าไปอีก สีหน้าของอ๋องอานชินก็ยิ่งเคร่งเครียดเข้าไปอีก เมื่อมีลมหายใจสูดเข้า เขาก็จะโล่งอกลงไปบ้าง