พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 724

ตอนที่ 724 ข้าอยากแต่งงาน

โหรวเหยามองไปที่ซือถูเย้นอย่างกังวล “ออกไปดูหน่อยไหม?”

“มีความแค้นต่อกัน ตีกันก็จบ” ซือถูเย้นพูดจบ ก็หันหลังเดินเข้าไป

ทุกคนก็พอเดาได้ว่าคือเรื่องอะไร แต่เฉินหลิ่วหลิ่วและเซียวโธ่ ไม่ค่อยเข้าใจ

โหรวเหยากระทืบเท้า แล้ววิ่งออกไป

อีกฝั่ง ซูชิงถูกจิ่งยกตัวอยู่ ซูชิงยังไม่รู้เรื่อง พอเห็นจิ่งมาโหด ก็เลยถามว่า “จิ่ง นี่มันเรื่องอะไร? ข้ามีความผิดอะไร?”

“เจ้านี่มันเป็นคนที่มือถือสากปากถือศีล เจ้าทำร้าย....” เขาเพิ่งจะพูดออกมา ก็เห็นโหรวเหยาวิ่งออกมา เขาก็เลยรีบปล่อยซูชิงลง แล้วก็รีบปัดฝุ่นบนไหล่ของซูชิง ปากก็พูดว่า “คือเป็นอย่างนี้นะ วันนั้นข้าเห็นเจ้าใช้กระบวนท่ากระบี่ แล้วชอบมาก ก็เลยอยากให้ซูชิงชี้แนะ”

ซูชิงก็งง “ข้าใช้กระบวนท่ากระบี่ตอนไหน?”

เขาเอนหัวมองโหรวเหยาที่วิ่งออกมา “เจ้ารีบวิ่งออกมาทำไม?”

โหรวเหยาดึงซูชิงออกมา แล้วพูดว่า “เจ้าเข้าไปก่อน ข้ามีเรื่องจะพูดกับจิ่ง”

“แต่จิ่งมีเรื่องจะคุยกับข้าก่อนนะ เจ้าต้องต่อคิว” ซูชิงเป็นคนรู้อะไรง่าย ถึงแม้จะไม่รู้รายละเอียด แต่ก็พอเข้าใจ

“เรื่องของข้าสำคัญมาก เจ้าเข้าไปก่อน” โหรวเหยากล่าว

ซูชิงนึกว่าโหรวเหยาจะบอกกับจิ่งว่าให้รู้จักหลบหลีกบ้าง จิ่งเป็นผู้ชายที่ดี เขาหวังว่าทั้งสองคนจะได้เป็นคู่กัน ดังนั้น ไม่ยอมให้ทั้งสองคนนี้ผิดใจกันแน่ๆ

อย่างน้อย ก่อนที่เลิกกัน เขาก็จะช่วยเหลือจิ่ง ให้เขาไม่ต้องกลัวจนถอยหนีไปจริงๆ

ถึงแม้ จิ่งจะไม่เคยบุกเลยก็ตาม

“โหรวเหยา เจ้าเข้าไปก่อน ข้าขอพูดกับจิ่งหน่อย พูดจบ แล้วค่อยถึงคิวเจ้า ดีไหม?” ซูชิงรีบเปลี่ยนหน้าตาที่พร้อมจะเอาเรื่อง มาเป็นใบหน้าที่ดูขึ้น

จิ่งลำบากมา3วัน เพราะตามหาโหรวเหยา ใจเขารู้แจ้งดีว่า ตนเองกำลังทำอะไร ก่อนหน้าเห็นซูชิงปฏิเสธโหรวเหยา แต่คราวนี้จะมาเล่นด้วยอีก ก็เลยโมโหมาก ต่อยออกไป เข้าดั้งของซูชิงพอดี

ซูชิงมึน เลือดกำเดาก็ไหลออกมา เขาเอามือมาเช็ดดู เห็นเป็นเลือดไหลออกมา

ความคิดแรกของเขาก็คือ ปีนี้เป็นปีที่ไม่ดี

ทำไมถึงโดนต่อยบ่อย?

โหรวเหยาพูดโมโหว่า “จิ่ง เจ้าไปต่อยคนอื่นมั่วได้อย่างไร?”

นางเอาผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วเช็ดเลือดกำเดาให้ซูชิง “เป็นอะไรมากไหม?”

พอจิ่งเห็น ก็หัวร้อน โกรธอัดอั้นอยู่ในอก เลือดลมร้อนไปทั่วตัว คิดอย่างเดียวต้องมีสักหมัด เพื่อระบายอารมณ์

โหรวเหยาเห็นจิ่งจะต่อย ก็ตวาดว่า “เจ้าหลบออกไป”

จิ่งมองนาง ขาวสวยดั่งหิมะ กล้าไม่กล้าลงมืออีก ได้แต่ถอยออกไป แต่ก็ใช้สายตาเพ่งไปที่ซูชิง

“หลิงลี่！” โหรวเหยาตะโกนเรียก

หลิงลี่นอนหลบมองบนกำแพง เดิมทีนึกว่าไม่มีใครรู้ แต่โหรวเหยาออกมาก็เห็นแล้วว่านางแอบดูอยู่

ซูชิงเงยหน้ามอง ก็เห็นหลิงลี่กระโดดออกมาจากกำแพง

“เจ้าพาเขาออกไปใส่ยาหน่อย” โหรวเหยากล่าว

หลิงลี่มองรอยบนหน้าซูชิง วันก่อนเพิ่งจะตีกับเจ้านายมา วันนี้ยังมาถูกจิ่งต่อยอีก ช่วงนี้ซวยจริงๆ

“หลิงลี่！” ซูชิงมองมา แล้วจำที่นางพูดไว้

นางเคยเป็นคนของอ๋องเย่ ตายก็จะเป็นคนของอ๋องเย่

หลิงลี่ถอนหายใจ “ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

ซูชิงยิ้มเย็น “ข้าไม่ฟัง”

คงอยากจะรู้ว่าว่านางจงรักภักดีกับอ๋องเย่อย่างไร?

“ไม่ฟังก็ไม่ฟัง” หลิงลี่หัวเสีย

ซูชิงหันหลังไป “ข้ากลับก่อนดีกว่า”

หลิงลี่มองเขานิ่งๆ ไม่นาน เขามีท่าทางเศร้า ทำให้คนเห็นแล้วสงสาร