พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 723

ตอนที่ 723 บุญคุณความแค้นของจิ่งและซูชิง

ฉินโจวกลับมาถึงในช่วงบ่ายสาม โหรวเหยาเดินนำเข้ามา พอเห็นฉินโจวก็บอกว่า “จิ่งยังไม่มาหรือ?”

ฉินโจวก็ทำอะไรไม่ได้ “ยังไม่มานะ ตั้ง3วันแล้ว ข้าส่งคนไปตามแล้ว ไม่รู้ว่าตามทันไหม?”

โหรวเหยากล่าว “ทำไมเขาโง่เช่นนั้นนะ?”

ฉินโจวหัวเราะ แล้วมองหลีโม่ หลีโม่ก็หัวเราะตัวงอ

วันนี้เฉินไท่จูนก็เอาองุ่นมาให้

พอหลีโม่เห็นนาง ก็ดีใจมาก “พวกท่านกลับมาแล้วหรือ?”

เฉินหลงกล่าว “พระชายา พวกเรากลับมาถึงเมื่อคืน วันนี้เข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้ว พอดีได้ยินว่าที่จวนอ๋องของท่านมีงานเลี้ยง ก็เลยมาร่วมด้วย”

หลีโม่ยิ้ม “ยินดีเลยๆ เซียวเซียวมาถึงตอนไหน?”

“แม่ทัพเซียวน่าจะถึงวันมะรืน เขาจะไปรวมทัพกับอ๋องอานชิน แล้วค่อยกลับวัง”

หลีโม่มองซือถูจิ้ง แล้วก็ดีใจ “เช่นนั้นก็ดี ดีแล้วๆ”

ข่าวดี มีข่าวดีทั้งนั้นเลย

ซือถูจิ้งและเซียวเซียว จะเจอกันครั้งแรก หลังจากแยกกันมานาน หลีโม่ก็ดีใจแทนพวกเขา และอยากเห็นภาพฉากนั้นมาก นางคิดว่าตัวเองจะต้องซึ้งจนร้องไห้แน่ๆ

ถึงแม้ซือถูจิ้งจะแกล้งนิ่งๆ เข้าไว้ แต่ว่าสายตาของนางมันบ่งบอก

จะให้นิ่งได้อย่างไร? ไม่ว่าเวลาไหน วันไหน คนของนางก็อยู่ในใจและในหัวนางตลอดเวลา ลบอย่างไรก็ไม่ออก

ส่วนฉินโจวและเหลาไท่จุนก็ยังเหมือนเดิม

เหลาไท่จุนเป็นศัตรูหลักของแคว้นเป่ยม่อ แต่ว่า ได้รับความรักจากคนแคว้นเป่ยม่อ นี่มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก แต่มันก็แสดงว่า คนแคว้นเป่ยม่อชอบคนมีความสามารถ

เหลาไท่จุนจูงมือฉินโจว แล้วก็ถอนหายใจพูดว่า “ได้พบเจ้า ก็คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ของตนเอง เจ้าเก่งกว่าข้าอีกนะ”

ฉินโจวเองก็ต้องถ่อมตัวเสียหน่อย เพราะฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้อาวุโส “ใช่ที่ไหนกัน? ท่านถ่อมตัวต่างหาก แม่ทัพเล็กๆ อย่างข้าจะไปสู้ท่านได้อย่างไร?”

บรรยากาศเข้ากันได้ดีมาก

และบรรยากาศแบบนี้ก็หยุดลง เมื่ออ๋องหลี่ชินและภรรยาเข้ามา

ซือถูเย้นเห็นอ๋องหลี่ชินเข้ามา ก็อยากจะวิ่งหนี

อ๋องหลี่ชินก็ไม่ให้เขาหนี แล้วก็ตะโกน “ต้าจีน จัดการ”

ต้าจีนทั้งสาม ก็กรูกันเข้าไป

ต้าจีนแรก เป็นองครักษ์ของเขา ต่อมาเป็นของอ๋องเหลียง ส่วนอีกต้าจีนหนึ่ง ก็คือหมาขนทองของเขา

คนหรือจะวิ่งเร็วหมาได้? มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะ ตอนที่ซือถูเย้นยังกังวลเรื่องรูปลักษณ์

ดังนั้น ต้าจีนก็เลยงับชายเสื้อเขาไว้ได้ ต้าจีนของอ๋องหลี่ชินก็เข้าไปขวางไว้ ส่วนของอ๋องเหลียงก็วิ่งกลับมา เพราะเพิ่งนึกว่าคนสั่งไม่ใช่เจ้านายตนเอง

ที่นี่จะต้องบอกว่ามี จีน สองอัน

สองต้าจีน มีใบหน้าแทบไม่ต่างกัน แต่ว่า ไม่มีใครยอมเป็นน้องเล็ก เพราะว่า แม่จำไม่ได้ว่าใครเกิดก่อน

ดังนั้น ทั้งสองคนก็เลยมีชื่อว่าต้าจีน เอาผลงานมานับว่าใครเป็นพี่ สุดท้าย อีกคนไปอยู่จวนอ๋องหลี่ชิน อีกคนไปอยู่จวนอ๋องเหลียง ติดตามท่านอ๋องทั้งหมด ตอนนี้ก็ยังตัดสินไม่ได้ว่าใครใหญ่กว่า

อ๋องหลี่ชินเป็นเจ้านายที่ไม่ไว้หน้าใคร เขาเดินมาข้างหน้าซือถูเย้น แล้วถอนหายใจ “คราวก่อน เจ้ามาให้ของขวัญที่จวนข้า วันนี้ ข้ามาส่งคืน”

พูดจบ ก็ยกมือขึ้น ก็เห็นคนรับใช้สองคนพาหวั่นหุ้ยกลับมาคืน

หวั่นหุ้ยดูเหมือนจะกลัวอ๋องหลี่ชิน พอเห็นซือถูเย้น ก็รีบคุกเข่าลงร้องไห้ “ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอร้อง อย่าไล่หม่อมฉันไปไหนเลย หม่อมฉันไม่กล้าแล้ว”

ซือถูเย้นเริ่มปวดหัวอีกครั้ง แล้วก็ขมวดคิ้ว “หยางมามา！”

หยางมามารีบโบกมือ ให้คนมาพาหวั่นหุ้ยออกไป แล้วให้ไปอยู่ที่ตำหนักหลานรั่ว

วันนี้มีแขกมากมาย ไม่อาจทำให้นางขายหน้า เพราะอย่างน้อยก็เป็นงานเลี้ยงที่เขาตั้งใจจะทำขึ้นมา