พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 741

บทที่ 741 หนอนเลือด

หลี่ซ่วยหยุ่นมองดูฮ่องเต้ มือกำแขนเสื้อของเขาไว้แน่น พร้อมพูดว่า “ฮ่องเต้ หลีโม่ตกลงยอมรับเรื่องของเราแล้ว”

สายตาของฮ่องเต้มองออกไปไกล หลีโม่รู้สึกว่าแววตานั้นเต็มไปด้วยความหมาย แต่เมื่อดูดีๆ กลับดูอ่อนโยนและดูเป็นกันเองมาก

“หลีโม่ยอมตกลงนั่นเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”ฮ่องเต้อมยิ้ม

หลีโม่ชาไปทั้งตัว ทำได้เพียงอมยิ้ม

หลี่ซ่วยหยุ่นพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลอีกว่า “แต่ เจ้ากับท่านอ๋องเป็นพี่น้องกัน หม่อมฉันจะอภิเษกกับฮ่องเต้ได้อย่างไร?”

หลีโม่มองดูฮ่องเต้แน่นิ่ง รอเขาตอบคำถาม

เห็นฮ่องเต้ตบหลังหลี่ซ่วยหยุ่นเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ดังนั้น พวกเราจะไม่จัดพิธีการนี้ เจ้าอยู่ในวังในฐานะเจ้าเมือง แต่เจ้าวางใจได้ ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี เจ้าอย่าคิดน้อยใจก็พอ”

“หม่อมฉันไม่น้อยใจ สามารถได้ติดตามฮ่องเต้ ให้หม่อมฉันเป็นอะไรก็ได้”หลี่ซ่วยหยุ่นพูดอย่างอ่อนโยน

หลีโม่ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว โค้งคำนับพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ หลีโม่ขอตัว”

ฮ่องเต้พูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า “อืม ไปเถอะ”

หลีโม่หันตัวไป แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่า จึงถามขึ้นว่า “หม่อมฉันอยากเจอกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ไม่รู้ว่านางกลับมาหรือยัง?”

“กลับมาแล้ว เจ้าไปหานางเถอะ” สีหน้าฮ่องเต้ยังคงเรียบเฉย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจว่าหลีโม่จะไปหาซุนฟางเอ้อร์หรือไม่แล้ว

หลีโม่มองดูหางตาของเขา ก็รู้แล้วว่าเขาคงเตรียมการทุกอย่างไว้แต่แรกแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วว่าซุนฟางเอ้อร์จะเปิดเผยเล่าอะไรให้นางฟัง

ซุนฟางเอ้อร์สวมเสื้อผ้าเรียบง่ายมาก เพียงแค่บนผมปักปิ่นดอกสีเหลืองไว้หนึ่งดอกแค่นั้น

เห็นหลีโม่มา นางก็ไม่แปลกใจ มองดูแว๊บหนึ่ง แล้วก็ไม่พูดอะไรสักคำ

หลีโม่รู้ว่าปกตินางไม่ชอบแต่งตัวแบบนี้ ดังนั้นจึงมองดูดอกสีเหลืองนั่นของนางอยู่พักหนึ่ง

ซุนฟางเอ้อร์เหมือนดูออก ยื่นมือลูบอยู่ประเดี๋ยว หัวเราะอย่างเยาะเย้ย “เมื่อกี้กลับมาจากห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้ พระองค์อารมณ์ดี จึงเด็ดดอกสีเหลืองมาดอกหนึ่ง ปักให้ข้า สวยไหม?”

หลีโม่ไม่ได้ตอบ เพียงแค่มองดูนาง

ซุนฟางเอ้อร์เหมือนรู้ว่านางโกรธด้วยเรื่องอะไร ส่ายหัว “เมื่อกี้อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ ยังเก็บอารมณ์ไว้ได้ แต่เมื่อมาถึงที่ข้า ทำไมถึงอดทนไม่ไหวแล้ว?”

“ทำไม?”หลีโม่กัดฟันถาม

“ทำไม?” ซุนฟางเอ้อร์หัวเราะเสียงดังขึ้นมา หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะจนน้ำตาไหล “เจ้าไม่รู้หรือ? พวกเจ้าให้ข้าช่วยเสี้ยฮ่าวหราน ฮ่องเต้ฉลาดขนาดนี้ จะคิดไม่ได้หรือ? ทุกอย่างควบคุมไม่ได้แล้ว เจ้าคิดว่าเขาจะยอมง่ายๆหรือ? เขาต้องการควบคุมพวกเจ้า ก็จะต้องรู้จุดอ่อนของพวกเจ้า และแม่ของเจ้ารู้เรื่องของเจ้าดีทุกอย่าง อีกอย่าง เจ้าไม่รู้หรือ? เขาหลงรักแม่ของเจ้ามาตั้งแต่เป็นหนุ่ม ตอนนี้ เขาได้สมหวังดั่งปรารถนาแล้ว”

หลีโม่รู้ว่าสุดท้ายยังไงฮ่องเต้ก็ต้องรู้ แต่นางคิดว่าต่อให้รู้ก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงเสี้ยฮ่าวหรานก็ถูกส่งออกจากวังไปแล้ว

คิดไม่ถึงว่า ช่วยเสี้ยฮ่าวหรานจะกลายเป็นการเล่ห์กลให้เขาได้ลงมือกับแม่

“ข้าไม่เชื่อฟังเขาไม่ได้ ข้าหลุดพ้นจากการควบคุมของเขาไม่ได้แล้ว ข้านี้ออกไปจากคุกนี้ไม่ได้ ข้าต้องการมีชีวิตอยู่ ก็จะต้องเชื่อฟัง”

นางหยิบดอกสีเหลืองบนหัวโยนทิ้งในทันใด พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ทำไมพวกเจ้าไม่ช่วยข้าออกไปด้วยตั้งแต่แรก? ใครๆก็มีคนช่วย ทำไมข้าต้องอยู่ที่อย่างเงียบเหงา? ข้าก็เป็นคนนะ”

หลีโม่มองดูใบหน้าขาวผ่องของนาง น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ในใจก็อดที่จะโศกเศร้าไม่ได้

ตลอดมา นางล้วนคิดว่าซุนฟางเอ้อร์เป็นอิสระ ยังไง นางก็ทำร้ายคนมาตั้งเยอะขนาดนั้น เพื่อความเห็นความตัวของตัวเอง

แต่จริงๆแล้วเรื่องมากมายล้วนไม่ได้เป็นไปตามอย่างที่นางต้องการ เดินผิดไปหนึ่งก้าว ก็จะต้องผิดไปทุกก้าว