พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 742

บทที่ 742 เริ่มเตรียมแผนการ

หูฮวนซียืนขึ้น แล้วมองดูหลีโม่

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

หลีโม่เล่าเรื่องทุกอย่างที่เห็นในวังให้กับหูฮวนซี แล้วพูดว่า “ข้ามาหาเจ้า เพราะอยากให้เจ้าระวังตัว เพราะฮ่องเต้รู้ว่ามีเรื่องเกี่ยวกับการข้ามภพ งั้นก็จะต้องจับตาดูคนพวกนี้เป็นพิเศษ อย่างเช่นข้าที่มีนิสัยเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ”

หูฮวนซีพยักหัว “ข้ารู้แล้ว”

หลีโม่พูดอย่างจริงจังว่า “ฮวนซี ข้าคิดว่า ละครในเมืองหลวงนี้ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเล่นใหญ่ และก็ยิ่งอยู่ยิ่งโหดเหี้ยม บางทีอาจจะมีคนต้องเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องมากมาย เจ้าจะต้องไม่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เข้าใจไหม?”

หูฮวนซีพูดขึ้นอย่างเคร่งเครียดว่า “ข้ารู้แล้ว เจ้าก็ต้องระวังตัวให้ดี”

หลีโม่มองดูนางอย่างลึกซึ้ง “ความวุ่นวายเป็นโอกาสของคนค้าขาย แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะเจริญอยู่แต่ในต้าโจว เชื่อว่าตอนที่อยู่ในภพปัจจุบัน เจ้าของทำธุรกิจไปแล้วทั่วโลก ตอนนี้ต้าโจวมีประเทศเพื่อนบ้านมากมาย เจ้าควรที่จะไปจากเมืองหลวงสักพักไหม ออกไปสร้างชื่อเสียงติ่งเฟิงในต่างประเทศ?”

หูฮวนซีรู้ว่าหลีโม่ต้องการให้นางไปจากเมืองหลวง จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนไปกับเรื่องในครั้งนี้ โดยเฉพาะหูฮวนหลิงเป็นฮองเฮา ถูกฮ่องเต้หลอกใช้เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

ทางเรือนหูฮวนหลิงได้เงินปันผลในทุกเดือนทุกปีไม่น้อยเลย เงินพวกนี้ หากนำไปสนับสนุนฮ่องเต้กระทำเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ จะเป็นการส่งผลกระทบต่อพวกซือถูเย้นเป็นอย่างมาก

ฮ่องเต้จะใช้เงินในกองคลัง ก็ต้องมีเหตุผลที่เพียงพอ จะต้องแจ้งให้หู้ปู้กับขุนนางทั้งหลายให้ทราบ หากมีเงินสนับสนุนใยช่องทางอื่น เขาก็จะสามารถกระทำเรื่องที่ไม่ต้องให้ใครรับรู้ได้อย่างมากมาย

เงินส่วนตัวของฮ่องเต้ ส่วนมากก็มาจากตระกูลหู

แต่ตอนนี้คนที่ดูแลกิจการตระกูลหูคือหูฮวนซี ติ่งเฟิงอยู่ในอำนาจการดูแลของนาง หากนางสามารถย้ายไปขยายกิจการที่อื่น แบบนั้น ก็จะสามารถเอามาเป็นข้ออ้างในการหยุดเงินปันผล เพราะการขยายกิจการยังไงก็ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก

“ฮวนซี ขอบคุณนะ” หลีโม่พูดด้วยเสียงเบา

“อย่าได้พูดแบบนี้ อยู่ที่นี่ ข้ากับเจ้าถึงนับว่าเป็นญาติพี่น้องกัน” หูฮวนซีคิดถึงนายท่าน แน่นอน ยังมีนายท่านด้วย

จุดมุ่งหมายของนายท่านคือการแสวงหาโชคดีและหลีกเลี่ยงความชั่วร้ายมาตลอด ไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องการเมือง เชื่อว่าการตัดสินใจทำเช่นนี้ เขาจะต้องเห็นด้วยแน่

แต่นางก็อดที่จะเป็นห่วงหลีโม่ไม่ได้ เพราะนางดูออก หลีโม่กำลังตั้งใจที่จะเป็นฝ่ายรุกแล้ว

“อืม ต่อไป เราไปมาหากันน้อยหน่อย” หลีโม่เดินมาข้างหน้า แล้วโอบกอดนาง “ฮวนซี ขอบคุณที่มีเจ้า”

หูฮวนซีถูกนางทำซึ้งจนอยากร้องไห้ “ใช้ความรู้สึกนี้แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าถนัด”

ทั้งสองคนมองตากันอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง แล้วหลีโม่ก็หันตัวเดินออกไป

หลังจากที่หลีโม่กลับมาถึงจวนแล้ว ก็ได้ไปที่ตำหนักหลานรั่ว

หวั่นจิ้งได้ย้ายออกไปแล้ว เหลือไว้เพียงหวั่นหุ้ยที่ยังอยู่ที่นี่

หลังจากที่นางถูกส่งกลับมา ก็อยู่อย่างไม่สบายใจมากตลอด กลัวถูกไล่ออกไปจากจวนอีก

เห็นหลีโม่มาอย่างกะทันหัน นางรีบลุกขึ้นยืน มองดูนางอย่างหวาดระแวง “เจ้า...เจ้าคิดจะทำอะไร?”

นางไม่คิดอยู่แล้วว่าเมื่อวานที่หลีโม่เก็บนางไว้จะเป็นความจริงใจ นางคงอยากที่จะแสดงด้านที่ดีมีเมตตาต่อหน้าท่านอ๋องแน่ๆ เสแสร้ง

หลีโม่นั่งลง นิ้วมือเคาะตรงหน้าโต๊ะเล่นอยู่เบาๆ สายตามองดูหวั่นหุ้ย

หวั่นหุ้ยถูกนางจ้องมองจนขนลุก จึงถามขึ้นว่า “พระชายามาทำอะไร?”

หลีโม่ค่อยหัวเราะพร้อมพูดว่า “ไม่ต้องตื่นเต้น ข้ามาเพื่อคุยเล่นกับเจ้าเท่านั้น”

“เชิญพระชายาพูด” หวั่นหุ้ยไม่คิดว่าพวกนางจะมีอะไรต้องคุยกัน

หลีโม่พูดอย่างสนิทสนมว่า “นั่งลงสิ”