พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 743

บทที่ 743 เชิญองค์หญิงมา

หลีโม่โศกเศร้า สองคุยกันอยู่แป๊บหนึ่ง หลีโม่ก็ได้เรียกหวั่นหุ้ยเข้ามาถวายบังคมลาฮองเฮา

หวั่นหุ้ยเข้ามาตามคำสั่ง คุกเข่าตรงหน้าฮองเฮาแล้วถวายบังคมลา

ฮองเฮาสงสัยในคำพูดของนางเมื่อกี้ จึงพูดขึ้นว่า “เจ้าชื่อหวั่นหุ้ยหรือ?”

หวั่นหุ้ยพยักหัว “เรียนฮองเฮาเหนียงเหนียง บ่าวชื่อหวั่นหุ้ย”

“ผ้าปิดหน้าของเจ้า เปิดออกมาให้ข้าดูหน่อย” ฮองเฮาพูด

หวั่นหุ้ยลังเลอยู่ประเดี๋ยว มองดูหลีโม่

หลีโม่พยักหัว “เจ้าเปิดให้ฮองเฮาดูเถอะ”

หวั่นหุ้ยค่อยๆแกะผ้าคลุมหน้าออก เผยโฉมหน้างดงามสดใส

ดวงตากลมโตมีเสน่ห์ สั่นไหวอยู่อย่างมีเสน่ห์น่าหลงใหลที่สุด ผิวขาวผ่องมีน้ำมีนวล ใบหน้าทั้งหน้า ถึงแม้จะไม่ได้งดงามที่สุด แต่ก็ทำให้คนที่เห็นแล้ว เกิดความรู้สึกเอ็นดูอยากที่จะทะนุถนอม

การแต่งหน้าของหวั่นหุ้ยในวันนี้ หลีโม่เป็นคนจัดการให้เองทั้งหมด

นางรู้ว่าพระพุทธเจ้าอาศัยทองคำและผู้คนอาศัยการปลอมตัวนั้นเป็นอย่างไร รูปร่างหน้าตาหวั่นหุ้ยงดงาม แต่เมื่อเทียบกับซุนฟางเอ้อร์ก็ถือแพ้อยู่ระดับหนึ่ง จะเทียบความงดงามกับซุนฟางเอ้อร์ นางแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

แต่เวลาผู้ชายมองผู้หญิง ไม่ได้มองเพียงแค่ใบหน้าที่งดงาม ยังต้องดูสัดส่วนรูปร่างด้วย

โดยเฉพาะ หากผู้หญิงมีรูปร่างสัดส่วนที่เซ็กซี่ ก็สามารถชนะคนที่มีรูปหน้างดงาม

เห็นหวั่นหุ้ยคุกเข่าอยู่ ดวงตาเป็นประกาย ริมฝีปากแดงระเรื่อ ขนตางอน คิ้วดกงาม ไรผมปล่อยยาวลงมาเล็กน้อยแลดูเนือยๆ

ฮองเอาพยักหน้าเล็กน้อย “ดูดีจริงๆ”

“เหนียงเหนียงชมเกินไปแล้ว” หวั่นหุ้ยแลดูเขินอาย ใบหน้าที่ขาวผ่องก็แดงขึ้นมา ยิ่งดูยิ่งน่ารัก

ฮองเฮารีบรับหวั่นหุ้ยไว้ทันทีอยู่แล้ว

แต่หลังจากที่หลีโม่ออกจากวังไปได้ไม่นาน คนของตระกูลหูก็รีบเข้าวังมา บอกว่าหูฮวนซีจะออกไปขยายกิจการ ภายในหนึ่งปีนอกจากค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันแล้ว จะไม่มีการแบ่งปันผลอีก

ฮูหยินหูต้องการให้ฮองเฮาจัดการหูฮวนซี แต่ฮองเฮากลับรู้ดีว่าถึงตัวเองจะเป็นแม่ของแผ่นดิน แต่ก็ไม่สามารถใช้อำนาจที่มีจัดการหูฮวนซี เปลี่ยนแปลงการดำเนินกิจการของติ่งเฟิง

แต่เมื่อไม่มีเงินปันผลสนับสนุนแล้ว รูปร่างหน้าตาของนาง ไม่ถือว่าดูดี จะทำให้ฮ่องเต้โปรดปรานได้อย่างไร?

นางคิดถึงหวั่นหุ้ย

นางสั่งหัวหน้านางกำนัลหัวต้วนไปยังจวนอ๋อง บอกว่าอยากรับหวั่นหุ้ยเข้ามาอยู่ในวังสักพัก

ในขณะเดียวกัน บ่าวใช้ในจวนก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่

การเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ ได้ยกให้ซุนมามากับบ่าวใช้มาใหม่หลายคนได้เข้าไปรับใช้ภายใน

หยางมามาเรียกพวกนางมาในสวน พระชายามีเรื่องจะคุยด้วย

บ่าวใช้หรือยืนเรียงอยู่เป็นแถว ยืนตรงมือแนบลำตัว

หลีโม่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงระเบียง ในมือถือถ้วยชาไว้หนึ่งถ้วย ท่าทีเรียบเฉย “พวกเจ้าเข้ามาอยู่ในจวนก็สักพักหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ให้พวกเจ้ามารับใช้อยู่ใกล้ๆข้า อย่างแรก เพราะจากการดูพฤติกรรมช่วงที่ผ่านมานี้ พวกเจ้าต่างก็ได้ตั้งใจทำงานกันเป็นอย่างดี อย่างที่สอง ช่วงนี้ข้าสุขภาพไม่ค่อยดี ข้างกายจะไม่มีคนอยู่ด้วยไม่ได้ หยางมามาต้องดูแลทุกอย่างในจวน ไม่มีเวลามาดูแลภายใน เมื่อครบเจ็ดวัน ตอนที่เปลี่ยนเวร เย็นเอ๋อร์กับซุนมามาแทนที่ ในเมื่อเข้ามารับใช้ภายในแล้ว กฎบางอย่าง หยางมามาจะบอกให้พวกเจ้าเข้าใจ ตักเตือนไว้ก่อนล่วงหน้า ดีกว่าต้องมาคิดบัญชีกันทีหลัง พวกเจ้าตั้งใจฟังให้ดีก็พอ”

“เพคะ” ทุกคนรับคำ

หยางมามายืนอยู่บนบันไดหิน สายตามองดูทุกคนอย่างเฉียบคม น้ำเสียงของนางไม่อ่อนโยนเท่ากับหลีโม่ เฉียบคมมาก “ข้าเป็นคนที่ออกมาจากในวัง กฎระเบียบของข้าจึงค่อนข้างเข้มงวด โดยเฉพาะเข้าไปรับใช้ภายใน จึงจะต้องเข้มงวดมากหน่อย กฎระเบียบข้าได้สั่งคนเขียนมาแล้ว เดี๋ยวจะให้หวั่นจิ้งอ่านให้พวกเจ้าฟังหนึ่งรอบ พวกเจ้าตั้งใจฟังให้ดีและต้องจำให้ขึ้นใจ”

“เพคะ” ทุกคนตอบรับคำอีก

ตอนที่หวั่นจิ้งมาอ่านกฎระเบียบอยู่นั้น หลีโม่นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองดูการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าทุกคนอยู่อย่างเงียบๆ

หางตาซุนมามาฉายแววได้ใจ แต่ปกปิดไว้ได้เป็นอย่างดี ยังไงก็เป็นคนที่ออกมาจากในวัง ผ่านการฝึกฝน ผ่านประสบการณ์มาก่อน