พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 855

บทที่855 งานเลี้ยงอำลาหนุ่มโสด

ห้องทางด้านนั้น หลีโม่เองก็รู้ตัว แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ถ้าข้าฟังก็ไม่เหมาะเหมือนกัน ให้องค์หญิงฟังคนเดียวเถอะ”

ซือถูจิ้งเห็นแต่ละคนพากันเดินลิ่วออกไป ก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมพวกเจ้าฟังไม่ได้？”

แม่เฒ่าหลี่ดึงให้ซือถูจิ้งทรุดกายนั่งลง เอ่ยขึ้นว่า “องค์หญิงอย่าได้กล่าวโทษว่าคนแก่นี้สำคัญตัวไป เพียงแค่ในเมื่อองค์หญิงเรียกให้หม่อมฉันมาหวีพระเกศาให้ เรื่องนี้หม่อมฉันก็ต้องเอามาพูด ไม่พูดไม่ได้ ถึงแม้ว่าเรื่องพวกนี้ เดิมทีไม่อยู่ในสถานะที่หม่อมฉันจะพูด แต่พระสนมไท่เฟยรับสั่งว่า นางกับองค์หญิงไม่ได้สนิทสนมถึงเพียงนั้น นางพูดเรื่องพวกนี้ไม่ออก ถึงได้วานให้หม่อมฉันมาพูด”

ถึงแม้ว่าซือถูจิ้งจะอายุมาก แต่นับตั้งแต่เซียวเซียวแต่งกับหานชีงชีวแล้ว นางก็ปฏิเสธงานแต่งใด ๆ การแต่งงานในครั้งนี้ นับว่าตระเตรียมไว้อย่างครบครัน แต่กลับไม่เคยได้เรียนพวกความรู้ในก่อนแต่งงาน ดังนั้นไม่รู้ว่าแม่เฒ่าหลี่จะพูดอะไรกับนาง เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นมองที่แม่เฒ่าหลี่

แม่เฒ่าหลี่ยิ้มจนตาหยีจ้องมองที่ซือถูจิ้ง “จริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร องค์หญิงอย่าได้ทรงกดดัน การเป็นภรรยาครั้งแรก ศีลธรรมของหญิงสาว วิถีของหญิงสาว การทำงานของสตรี เรื่องพวกนี้หม่อมฉันจะไม่พูด องค์หญิงทรงประสูติในวัง ยังเข้าใจมากกว่าหม่อมฉัน เรื่องแต่งงานในตอนกลางคืนเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น ที่หม่อมฉันจะต้องกล่าวกับองค์หญิง”

เมื่อเห็นว่าซือถูจิ้งยังทำหน้าสงสัย แม่เฒ่าหลี่ก็ลดเสียงลงกระซิบ “เรื่องตอนกลางคืนในตอนที่แต่งงาน องค์หญิงกับราชบุตรเขยต้องร่วมเตียงกับด้วยกัน เป็นหนทางของสามีภรรยา ใส่ใจต่อเรื่องความกลมกลืน……”

แม่เฒ่าหลี่ยังไม่ทันได้พูดจบ ซือถูจิ้งก็ใบหน้าแดงซ่านราวกับกุ้งที่ถูกลวกด้วยน้ำร้อน แต่นางกลับรู้สึกว่าไม่ดีเลยที่จะไม่ฟัง เพียงแค่กระอักกระอ่วนจนใบหน้าและร่างกายร้อนผะผ่าวขึ้น

รอจนแม่เฒ่าหลี่ออกไป หลีโม่และคนอื่น ๆ ก็เข้ามา ใบหน้าของซือถูจิ้งก็ยังแดงซ่านไม่หาย โหรวเหยามองด้วยความตกตะลึง “สวรรค์ องค์หญิง ตอนที่ใบหน้าแดง ดูงดงามยิ่งนัก”

หูฮวนซีและหลีโม่มองไป นั่นน่ะสิ？นัยน์ตาประกายระยิบระยับ ผิวขาวแดงซ่านขึ้น ริมฝีปากเป็นสีน้ำผึ้ง ช่างดูงดงามเพียบพร้อมบริบูรณ์อย่างไม่อาจจะบรรยายได้ถูก

“เซียวเซียวช่างโชคดีเป็นที่สุด” หูฮวนซีเอ่ยชม

“จะพูดแบบนี้ไม่ได้ เซียวเซียวเองก็เป็นชายมีรสนิยม”หลีโม่พูดกับหูฮวนซี

ทุกคนต่างหัวเราะ โหรวเหยากล่าวสรุป “ได้ นั่นก็เป็นบุพเพสวรรค์สร้าง เป็นคู่ดอกฟ้ากับหมาวัดที่เหมาะสมกันอย่างถึงที่สุด”

ซือถูจิ้งหัวเราะอย่างอดไม่ไหว ตามไปตีโหรวเหยา

บรรดาพี่สาวน้องสาวพูดคุยหยอกล้อกันอย่างครื้นเครง ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หูฮวนหลิงก็พาให้หญิงสาวในวังเข้ามา ตำหนักอีหลันที่นี่พลันยิ่งคึกครื้นขึ้นอย่างไม่อาจหาอะไรมาเทียมได้

ในเวลาที่ไหว้บรรพบุรุษก็มาถึง สีไท่เฟยเองก็เสด็จเข้ามาด้วย พาซือถูจิ้งมายังด้านหน้าป้ายบรรพบุรุษโค้งคำนับ แล้วออกไป

เมื่อกลับมาแล้ว ก็ได้เวลาที่จะหวีผม

ในมือของแม่มงคลถือหวีไม้จันทร์เอาไว้ ยืนอยู่ตรงหน้ากระจก มองไปยังหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าของกระจกนั้น เอ่ยชมขึ้น “หม่อมฉันช่วยเจ้าสาวหวีผมมาหลายต่อหลายคน ก็ไม่เคยเห็นใครที่ดูงดงามเหมือนองค์หญิง ราชบุตรเขยช่างมีโชควาสนายิ่งนัก แต่ว่า หน้าตาของราชบุตรเขยหม่อมฉันเองก็เคยเห็น เหมาะสมกับองค์หญิงอย่างสมน้ำสมเนื้อ ต่อไปถ้าให้กำเนิดลูก ๆ ไม่รู้ว่าจะดูงดงามขนาดไหนกัน”

ซือถูจิ้งเมื่อได้ฟังคำนี้ ในใจก็รู้สึกขวยเขินและมีความสุขไปพร้อม ๆ กัน คำพูดนี้ ช่างดูไพเราะ ราวกับกำลังดื่มน้ำผึ้ง ชุ่มชื่นวาบหวามไปทั่วทั้งหัวใจ

ลูก ลูกของพวกเขา เมื่อก่อนแค่คิดก็ไม่กล้าคิด

หลีโม่และคนอื่น ๆ ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นเข้าก็พากันน้ำตาคลอ เยี่ยมจริงง ๆ ซือถูจิ้งได้แต่งงานกับผู้ชายที่นางรัก

“หวีไปครั้งแรกอายุก็ยืนไปนับร้อย หวีสองครั้งก็อยู่ด้วยกันจนถึงแก่เฒ่า หวีครั้งที่สามมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง……”

น้ำตาของซือถูจิ้งเอ่อล้นไหลออกมาตามคำพูดคำอวยพรจากปากของแม่มงคล

การหวีผมในคืนก่อนแต่งงาน เป็นพิธี งานวันอภิเษกในวัดต่อมา ก็ต้องให้ช่างหยีมาตกแต่งผมและหน้า

เมื่อหวีผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว สีไท่เฟนก็สั่งให้คนเอาน้ำซุปหวานเข้ามา โดยให้ทุกคนดื่ม แต่ชามของซือถูจิ้งไม่เหมือนกันคนอื่น ของคนอื่นนั้นเป็นบัวลอย ส่วนของซือถูจิ้งนั้นเพิ่มลำไยดอกลิลลี่และเม็ดบัว

“เซียวโธ่！” ซูชิงพลันแผดเสียงคำรามใส่เซียวโธ่ที่กำลังดื่มเหล้า

เซียวโธ่ตกใจสะดุ้ง เหล้าที่เพิ่งเข้าไปในคอก็พุ่งพรวดขึ้นไปที่จมูก แต่ดวงยังดีไม่พอเลยทำให้สำลักในจมูก เขาอุดจมูก จ้องมองไปที่ซูชิงอย่างแค้นเคือง

“เจ้าแต่งงานกับหลิ่วหลิ่วได้ ข้าสำเร็จได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ เจ้าต้องช่วยหลอกให้หลิงลี่มาอยู่ในมือข้าให้ได้”

เซียวโธ่หัวเราะขึ้น เหล้าก็พ่นพรืดออกมาทางรูจมูก ตามมาด้วยน้ำมูลที่ไหลออกมาสองแหมะ

“เฮ้ย！”ทุกคนจ้องมองอย่างรังเกียจ

เซียวรีบหยิบเอาผ้าขึ้นมาเช็ด ยังคงหัวเราะเอิ้กอ้าก “เจ้าชอบใครไม่ดีหรอ？คิดไม่ถึงว่าชอบหลิงลี่แม่เด็กคนนั้น นางยิ่งหลอกไม่ได้ง่าย ๆ ด้วย ฮ่ะฮ่า ๆ……”

“มันตลกขนาดนั้นเลยไหม？”ซูชิงจ้องมองที่เขาอย่างเป็นทุกข์ เซียวโธ่หัวเราะ ในบางครั้งก็ไม่มีเหตุผล ตอนที่ควรจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ ตอนที่ไม่ควรก็กลับหัวเราะจนท้องขดท้องแข็ง

“ชอบโหรวเหยาไม่ง่ายกว่าหรอ？”เซียวโธ่ยังคงหัวเราะต่อไป ใบหน้าหัวเราะขึ้นอย่างสบายอารมณ์ราวกันโดนแสงตะวันที่สาดกระทบกับพื้นดิน

“ไม่อนุญาตให้เอาเรื่องพวกนี้มาล้อเล่น”เซียวเซียวดุเบา ๆ

สิ่งที่เซียวโธ่กลัวที่สุดก็คือสีหน้าที่เยือกเย็นของเซียวเซียว เขาเก็บยิ้มไว้ ก้มหน้าลงอย่างว่าง่าย “ได้！”

ซูชิงรู้สึกรำคาญใจราวกันอะไรก็ไม่ปราน เฮ้อ เขารู้แน่นอนอยู่แล้วว่าถ้าหากคนที่ชอบคือโหรวเหยา ทั้งหมดก็จะง่ายขึ้นเป็นกอง แต่ว่า เขาเป็นคนที่ดื้อด้าน ชอบไปแล้ว ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

คนที่อยู่ในใจคนนั้น จะไปหาใครอื่นมาแทนง่าย ๆ ได้ตามใจได้อย่างไรกัน？