พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 854

บทที่ 854 ก่อนงานอภิเษก

ฮ่องเต้ปรับสีหน้า พูดขึ้น “เสี่ยวกูกู ข้าเองก็ไม่กลัวที่จะพูดความจริงกับท่าน ถึงแม้ว่าความอาวุโสในครอบครัวของท่านจะสูงกว่าข้า แต่ในใจของข้าแล้ว ข้ามองท่านเหมือนกับน้องสาว เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ก็อาจจะต้องพูดความในใจดู หลังจากที่ซุนฟางเอ้อร์รักษาข้าหายแล้ว เริ่มกุมการเมืองใหม่อีกครั้ง ต้องเผชิญหน้ากับขุนนางนับร้อยที่ยกย่องไอ้เจ็ด ในใจของข้าก็ริษยาจริง ๆ แล้วก็รู้สึกโมโห ท่านเข้าใจหรือไม่ว่าเสือสองตัวไม่อาจจะอยู่ในถ้ำเดียวกันได้？ไอ้เจ็ดโดดเด่นเช่นนี้ แล้วก็ยังเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง ข้าจะไม่ป้องกันไว้ก่อนได้อย่างไร？แต่ว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ข้าเองก็ไม่เคยมีใจคิดสังหารไอ้เจ็ด วันนั้น เสี้ยหลีโม่บอกว่าให้ข้าลองคิดว่าข้าเคยให้ทางเลือกกับไอ้เจ็ดหรือไม่ ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลยว่า สำหรับเสี้ยหลีโม่ข้าเคยคิดอยากจะสังหาร อีกทั้งข้าเองก็คิดว่าที่ไอ้เจ็ดเปลี่ยนไปเช่นในทุกวันนี้ ก็เพราะว่าเสี้ยหลีโม่ ท่านเข้าใจหรือไม่？ไอ้เจ็ดไม่มีใจมักใหญ่ใฝ่สูง แต่ว่าเสี้ยหลีโม่มี ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวหายนะ ต้องมีใจชั่วร้ายระดับไหน ถึงได้สามารถลงมือกับญาติพี่น้องตัวเองได้？เสี้ยห้วยจุนจำเป็นต้องตายจริง ๆ เหรอ？ท่านฮูหยินเสี้ยมีโทษใหญ่ร้ายแรงถึงเพียงนั้นหรือ？เป็นบุตรสาวของตระกูลเสี้ย ความต้องการที่พ่อแม่และบรรพบุรุษมีต่อนาง ให้นางเสียสละเพื่อตระกูล ถึงแม้ว่าจะเย็นชาอยู่บ้าง แต่ว่าต้องขนาดให้ชดใช้คืนด้วยชีวิตเลยหรอ？อีกทั้งท่านฮูหยินเสี้ยและเฉิงเซียงเสี้ยที่ได้ตายไปแล้ว ชาวบ้านกลับรู้สึกว่าเสี้ยหลีโม่ทำถูกต้องแล้ว นางมีใจวางแผนไว้อย่างลึกซึ้ง ทำไมถึงจะไม่ให้คนรู้สึกกลัว？ข้าเองก็ให้ไอ้เจ็ดเลือก ให้เขาเลือกว่าจะฆ่าเสี้ยหลีโม่ ขอเพียงแค่เขาสังหารเสี้ยหลีโม่ ข้าก็จะเชื่อใจเขา ไม่มีวันบอกให้เขาไม่ต้องมีลูกในชีวิตนี้ ”

ซือถูจิ้งไม่ได้รอให้เขาพูดจบ พลันผุดตัวลุกขึ้นยืนในทันที ดวงตากลมตาเบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “ทรงเงียบพระโอษฐ์ไว้ พระองค์ทรงคิดว่าท่านฮูหยินเสี้ยและเสี้ยห้วยจุนไม่สมควรตายหรือ？โรคซอมบี้ พวกเขามันเป็นจอมบงการ โรคซอมบี้ทำร้ายคนให้ตายไปตั้งกี่คน？ทั้งหมดนั่นล้วนเป็นประชาชนของพระองค์！หลีโม่ได้รับชื่อเสียง ก็เพราะว่านางรักษาโรคซอมบี้ ช่วยเหลือชีวิตคนเอาไว้ตั้งมาก สำหรับแม่ของเสี้ยห้วยจุนนั้น ไม่ควรจะได้รับในสิ่งที่ตัวเองกระทำอย่างนั้นหรอ？”

นางนิ่งชะงัก ใบหน้ายังคงแดงซ่านด้วยความโกรธ “ดูท่า วันนี้หม่อมฉันมาผิดแล้ว หม่อมฉันกับฝ่าบาท ไม่ได้พูดในจุดเดียวกัน ในตอนแรกที่พระองค์พูดพวกนั้น ก็ดูโอหังเช่นนี้ บอกว่าเพื่อตระกูลซือถู บอกว่าเพื่อแผ่นดินแคว้นต้าโจว ถ้าหากไม่ใช่คำพูดสุดท้ายของพระองค์ หม่อมฉันก็เกือบจะเชื่อ พระองค์รับสั่งว่าหลีโม่ร้ายกาจ คำพูดนี้จะให้คนเชื่อได้อย่างไรว่าออกมาจากปากของพระองค์？มีเหตุผลประเภทนี้กันเสียที่ไหน！”

“เสี่ยวกูกู”ฮ่องเต้ยิ้มเย็นขึ้น “ดูท่า ในที่สุดท่านคงยืนอยู่ข้างไอ้เจ็ด เป็นฝ่ายตรงข้ามกับข้า”

“หม่อมฉันไม่คิดว่าพระองค์จะอยู่ตรงข้ามกับไอ้เจ็ด ถ้าหากว่าพระองค์รู้สึกเช่นนี้ นั่นก็เป็นปัญหาของพระองค์ ไม่ใช่ปัญหาของหม่อมฉันและไอ้เจ็ด แล้วก็ยิ่งไม่เกี่ยวกับหลีโม่”

สายตาของฮ่องเต้มีรอยยิ้มเยือกเย็น “ถ้าหากว่าไม่ได้อยู่ตรงข้ามกันจะเผชิญหน้ากันได้อย่างไร？เสี้ยฮ่าวหรานยังไม่ตาย ซุนฟางเอ้อร์เองก็ยังไม่ตาย ใช่ไหมล่ะ？พวกเขารู้ดีว่าซุนฟางเอ้อร์และเสี้ยฮ่าวหรานทำให้ข้าอยู่ต่อไปได้ แต่ว่าพวกเขาก็มักจะตัดความหวังของข้า พูดตรง ๆ แล้วนะ มีความแตกต่างกับการปลงพระชนม์อย่างไร ”

“ถ้าหากว่าซุนฟางเอ้อร์รักษาพระองค์ได้จริง ๆ ทำไมตอนนี้ถึงได้เกิดพิษสำแดงขึ้นอีก？พอเถอะ ไม่ต้องพูดต่อไปอีกแล้ว ขอบพระทัยที่วันนี้พระราชทานของขวัญให้ แต่ ยังไงพระองค์ก็เป็นผู้ที่อ่อนพรรษากว่าหม่อมฉัน พระราชทานของให้ดูไม่เหมาะสม หม่อมฉันจะส่งให้คนส่งถวายคืนให้กับฝ่าบาท”

เมื่อพูดจบ กระทั่งว่าจะหันมาชายตาแลเขาสักนิดก็ไม่มี หมุนกายแล้วเดินออกไป

หลีโม่รออยู่ที่นอกตำหนัก เมื่อเห็นซือถูจิ้งที่พุ่งตัวออกมาเป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ พลันก็รับรู้ได้ว่าการสนทนาครั้งนี้ดูไม่เป็นสุข

ซือถูจิ้งจ้องหลีโม่ โดยที่ไม่ได้ส่งเสียงออกมาเป็นเวลานาน ในท้ายที่สุด ก็เอ่ยปากพูดขึ้น “เขาเดินทางผิดแล้ว”

บางทีนางน่าจะฟังหลีโม่ ไม่ไปพบเขา ทำให้ตัวเองรู้สึกขยะแขยงจริง ๆ

หลีโม่กระซิบ “ช่างเถอะ เจ้าเอาสิ่งที่อยากจะบอกพูดออกไปแล้ว”

“แต่งงานไปแล้ว ข้าอยากจะพาเซียวเซียวออกไปจากเมืองหลวง”ซือถูจิ้งพูดขึ้นอย่างเจ็บแค้น

“ดูสวยงาม แต่ก็ไม่เป็นจริง เซียวเซียวไม่สามารถออกจากศาลหลวงได้ชั่วขณะ หนีออกจากกองทัพ เขาเองก็มีความทะเยอทะยาน อีกทั้ง เจ้าอยากจะให้เขาทอดทิ้งครอบครัวทั้งหมดอย่างนั้นหรอ？”

ซือถูจิ้งยักไหล่ “ใช่ ข้าเห็นแก่ตัวขนาดนั้นไม่ได้ เพื่อข้าแล้ว ให้เขาทอดทิ้งตระกูลและล้มเลิกทุกอย่าง”

จวนจิ้งโก๋วเหาบัดนี้ยิ่งใหญ่จนดึงดูดสายตาผู้คนให้ริษยา ถ้าหากว่าเสาหลักจากไปแล้ว เกรงว่าบรรดาครอบครัวทหารเก่าแก่ในร้อยปีนี้ ภายในไม่กี่ปีก็จะถูกคนเขมือบไปเรียบร้อย

คืนวันก่อนหน้าวันอภิเษก หลีโม่ก็พาให้โหรวเหยาและหูฮวนซีเข้าวัง

พลันจ้องมอง “ดูซิแม่นางกำลังพูดอันใด？พระองค์หญิงเป็นคนสูงศักดิ์ จะต้องมีโชคมากกว่าคนเฒ่าคนแก่อย่างข้า มีแค่ว่าตัวคนแก่อย่างข้านี้จะได้รับโชคดีจากองค์หญิงมากว่า มีที่ไหนกันเล่าที่องค์หญิงจะต้องการได้รับโชคอะไรจากคนแก่อย่างข้า？”

“ใช่ ๆ ๆ”ฉินจือหัวเราะแล้วตีเข้าทีโฉงหวา “เจ้าเด็กคนนี้ไม่รู้จักพูด ฮูหยินผู้เฒ่าให้อภัยนางด้วย”

สีไท่เฟยรู้ว่าแม่มงคลได้เข้าวังมาแล้ว ก็ได้สั่งให้นางไปพูดคุยไปเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม

แม่เฒ่าหลี่กลับมาแล้ว เข้ามายังตำหนักก็พบกับซือถูจิ้ง กล่าวว่ามีเรื่องจะคุยกับซือถูจิ้ง

หลีโม่ โหรวเหยาและหูฮวนซีกับคนอื่น ๆ ที่อยู่ในตำหนักช่วยลองเครื่องชุดเจ้าสาวให้กับซือถูจิ้ง เมื่อเห็นว่าแม่เฒ่าหลี่กล่าวว่ามีเรื่องจะคุยกับซือถูจิ้ง ก็ไม่ได้สนใจ ซือถูจิ้งเอ่ยขึ้น “ท่านผู้อาวุโสพูดมาเถอะ”

แม่เฒ่าหลี่มองไปทางหลีโม่ทีหนึ่ง แล้วก็มองไปทางหูฮวนซีและโหรวเหยา เอ่ยว่า “อนุญาตให้พระชายาอยู่ด้วย แต่เจ้าเมืองและผู้ดูแลหูต้องออกไปก่อน”

โหรวเยาส่งเสียงอิ้ “คนแก่มองอะไรไม่เหมือนกันหรอ？เรื่องนี้พระชายาฟังได้ แต่ข้าฟังด้วยไม่ได้？”

แม่เฒ่าหลี่หัวเราะ “เจ้าเมืองจะฟังก็ได้ แต่ท่านมีท่านแม่และท่านยายที่ในท้องพระโรง เรื่องพวกนี้มาไม่ถึงให้คนแก่ได้พูดหรอก”

หูฮวนซีนิ่งชะงักไป กำลังคิดอยากจะถามว่าหมายความว่าอะไร กลับเห็นโหรวเหยาใบหน้าแดงซ่านลากให้นางออกไป “เรื่องนี้ไม่เหมาะที่พวกเราจะฟังจริง ๆ ”